Veronika nie odpowiedziała, z jej ust wydobyło się jedynie wściekłe warknięcie, które równie dobrze mogło być zaadresowane do napastników, do Luce, jak i do samochodu, który nie zamierzał ruszyć.

Kobieta jednak nie zamierzała składać broni, bo w przeciwieństwie do pseudo-policjantów, ona mogła przebić się przez kuloodporne szyby samochodu, tylko nie za pomocą pocisków.

Ruch, który chciała zastosować był ryzykowny, ale miał szansę na powodzenie. Zamknęła oczy i wniknęła do umysłu najbliższego z zbirów, a później kolejnego i następnego. Jeżeli którykolwiek miał przy sobie granat, przejęcie kontroli nad jego ciałem choćby na ułamek sekundy mogło wystarczyć, by wyciągnąć z niego zawleczkę i posłać większość z nich do piachu. Jeżeli nie, równie dobrze mogła zmusić go do oddania kilku kul w swoich towarzyszy. Była w pełni świadoma tego, że ten ruch może ją zupełnie osłabić i nawet całkiem wykluczyć z walki, ale to była szansa, by Luce wykorzystał zamieszanie i pozbył się napastników - ich szansa na wyjście z tego cholerstwa żywym, bo prędzej czy później strzelający dostaną się do wnętrza samochodu.

- Mam! - odpowiedziała zamiast tego, tryumfalnie wyciągając z jednego z zakamarków magazynu małą, czarną, skórzaną torebkę. Chociaż to nie o nią jej dokładnie chodziło, a o niebieski pendrive, który wyciągnęła z jej wnętrza. Dopiero po chwili, gdy zaczęła dochodzić do siebie, spojrzała na ciebie.
- Ekhem. Wybacz. To długa historia. Możemy porozmawiać o tym gdzieś indziej? Wiesz, gdzieś, gdzie nie zlecą się znowu te bandziory?

Miałeś szczęście, nocny autobus odjeżdżał akurat za kilkanaście minut. A gdy przyjechał, nawet niespóźniony, nie czekał na ciebie żaden świr w prochowcu z pistoletem na gwoździe. Po przejażdżce i krótkim spacerze dotarłeś w końcu do swojego mieszkania, syty i w jednym kawałku.

- Ciężko być pewnym na tę chwilę. - odparł Neal. - Potrzeba byłoby więcej czasu na sprawdzenie tego wszystkiego, ale na chwilę obecną to Rekiny wydają się najlepiej uzbrojeni. Żmije to zagrożenie na poziomie ulicznego gangu, powinni stanowić najmniejsze zagrożenie z nich wszystkich. Najmniej mogę przypuszczać co do Sępów, z jednej strony mała armia uzbrojonych po zęby bandziorów jakoś nie pasje mi do ich stylu bycia i zarabiania, ale z drugiej to oni są najbogatsi spośród tych wszystkich gangów, więc mieliby najmniejsze problemy, żeby wystawić przeciwko nam jakichś zakapiorów albo skorumpowanych wojskowych czy gliniarzy.

Lue uśmiechnął się. W końcu po to przyjechał do Los Angeles, by z swojej zdolności zrobić dobry użytek! W końcu moneta losu spadła na dobrą stronę!

— Stoi! — Odparł entuzjastycznie, nie zastanawiając się długo nad ofertą ledwie poznanej osoby. — Tylko powiedz w czym potrzebujesz mojej pomocy, kolego?

- Moi informatorzy dali mi znać, że w mieście pojawili się ludzie, którzy bez wątpienia są najemnikami w Trupiej Kompanii. Z tego co wiem, to ani Czerwona Maska, ani Szkarłatny Kolektyw z nimi nie współpracują, więc chciałabym, żebyś dowiedziała się czegoś na ich temat, kto ich wynajął i po co. Więcej informacji przekaże ci jeden z moich informatorów. Poza tym miej oko na wszystko, co dzieje się w mieście, potrzebujemy wykorzystać każdą możliwą okazję, jaka tylko się nadarzy, aby odbudować naszą pozycję i wpływy. Nie wszyscy ludzie półświatka siedzą w kieszeni Maski, a przez to, że uczynił on Vegas przestępczym rajem, nie brakuje przestępców wszelkiej maści i profesji, którzy tu ściągają. Miej to na uwadze, a może uda ci się coś zyskać albo kogoś zwerbować. A ja w tym czasie pomyślę o tym, co wcześniej sugerowałaś, może jeśli wrócisz, plan napadu na bank lub czegoś w tym guście będzie już gotowy.

Na ekranie pojawiły się kolejno zdjęcia pięciu różnych osób, dwóch kobiet i trzech mężczyzn. Zacząłeś ich kojarzyć dopiero, gdy Watt przedstawił każdego z imienia i nazwiska: czołowa redaktorka największego lokalnego kanału informacyjnego, właściciel dobrze prosperującej firmy budowlano-transportowej, wiceprezes jednego ze stołecznych banków, członkini Zgromadzenia Narodowego, krajowego parlamentu i były dowódca specjalnej jednostki stanowiącej ochronę prezydenta kraju. Po tym opisie i krótkich życiorysach agent przedstawił powody zgonów: wypadek samochodowy, przedawkowanie narkotyków, samobójstwo przez powieszenie, zawał i wreszcie zaczadzenie.
- Wszystko to wygląda na cholerny przypadek. - powiedział wreszcie Watt. - I może pozwolilibyśmy lokalnej policji skończyć śledztwo, gdyby nie to, że na jakiś czas przed zgonem każdej z tych osób, czasami kilka dni, czasami miesięcy, raz wręcz kilka godzin, były one widziane w towarzystwie jednej konkretnej osoby bądź to ta osoba została zauważona w pobliżu miejsc pracy czy zamieszkania denatów.
Watt przerwał i teraz ekran wypełniła twarz mężczyzny. Widać, że pochodziło z miejskiego monitoringu lub czegoś w tym guście, przez to zdjęcie nie było zbyt wyraźne, ale szybko zastąpiono je innym, gdzie ten sam mężczyzna pozował do zdjęcia z karabinem, stojąc jedną nogą na łbie ubitego nosorożca. Drugie zdjęcie było w dużo lepszej jakości, zrobione wcześniej lub może i później niż to pierwsze, ale bez dwóch zdań była to ta sama osoba: mężczyzna po trzydziestce, dobrze zbudowany, wysoki, z bujną, czarną czupryną i niechlujną brodą w tym samym kolorze.
- Zacarías Canedo. Kłusownik, paser, najemnik, zabójca na zlecenie, pirat, przemytnik i zawodowy rewolucjonista. Swego czasu pod parasolem ochronnym któregoś z globalnych mocarstw, gdy podpalał ten kraj, który to mocarstwo chciało później… No, powiedzmy, że uregulować sytuację w nim. Ostatni raz widziany w Donbasie na Ukrainie, później zniknął z naszych baz danych. To zdjęcie z nosorożcem pochodzi z kłusowniczej wycieczki, między półtora a trzy lata temu. Sądziliśmy, że zarobił tyle, aby rzucić robotę, ale jak widać, byliśmy w błędzie. Rosjanie, którzy ostatnio korzystali z jego usług, oczywiście zaprzeczają, aby kiedykolwiek to robili, jednocześnie po cichu dając nam znać, że nie jest im on już potrzebny ani nie działa tu na ich zlecenie. Tak czy siak, gość jest za dobry jak na możliwości lokalnych służb, a agentów OAB jest za mało, aby sobie z nim poradzić. Tu właśnie wkraczacie wy, panowie. - zakończył Watt, wskazując na waszą dwójkę, przy czym od razu uwaga reszty zgromadzonych w sali spoczęła na was. - Co o tym wszystkim myślicie i przede wszystkim: czy jesteście w stanie nam z tym pomóc?

Machnął ręką.
- Śmiało, gadaj. I tak gorzej nie będzie.

Milczał chwilę, ale w końcu opuścił głowę w geście rezygnacji.
- Przynajmniej dzięki temu ktoś wyjdzie z tego żywy. - mruknął, jakby usiłując znaleźć usprawiedliwienie swojej decyzji, odpuszczenie sobie walki o życie większości osób zgromadzonych w hotelu, bo i tak nie był w pozycji, która pozwalałaby mu negocjować.

W razie gdybyś znalazł coś wartego uwagi, w budynku był niewielki skarbiec, o grubych ścianach i pancernych drzwiach zabezpieczonych kodem, który znałeś jedynie ty i szef miejscowej placówki OAB. Do tego część stricte użytkowa, ale najwidoczniej nie poinformowano ich, kto dokładnie przyleci, aby zająć się sprawą, więc było tu wszystko, czego potrzebowałby zwykły człowiek: wyposażone sypialnia, łazienka, toaleta i połączenie kuchni z salonem. Ostatnie pomieszczenie było w jakimś stopniu ciekawe, bo miało telewizor, więc mogłeś stamtąd czerpać informacje z lokalnych mediów, o ile cokolwiek do nich wypłynie. Dalej było to, co potrzebne ci do pracy, a więc dobrze wyposażone laboratorium, choć nieumywające się do tego, jakie miałeś na Grenlandii, oraz mała pracownia z kilkoma komputerami i telefonem satelitarnym, pozwalającym połączyć się z każdą placówką Agencji na świecie, a także z bazą Ligi Herosów i Ligii Młodych. W budynku aktualnie przebywałeś sam, ale zawsze mógłbyś skontaktować się z Agencją i poprosić o dodatkowy personel, żołnierzy albo nawet oddział komandosów, bo i tych widziałeś, gdy pojawiłeś się na miejscu.

//Sorry, nie wiem czemu tu nie odpisałem, musiałem chyba zostawić to na później, a potem kompletnie wyleciało mi z głowy.//
Poinformowani wcześniej przez Generała członkowie personelu i piloci zadbali o wszystko, odpowiedni transport już czekał. Po załadowaniu się na niego, udaliście się wprost do stolicy Egiptu.
//Zmiana tematu. Zacznę ci na miejscu.//

“Popłynę na północ na nieznane tak zaryzykuję wiem ze tam nie może cywilizacja itnieć zaryzykuje”
Pomyślał Arktiguana i płynął dalej na północ jest on wodnym tak moge powiedzieć bo potrafi pod wodą oddychać i pływać wytrzyma długa wędrówkę

/// Oki. ///

Katana już na ciebie czekał, widocznie był szybszy w pakowaniu dobytku albo miał go mniej. Tak czy siak, wasz środek transportu, helikopter transportowy Agencji, już czekał na zewnętrznym lądowisku. Podróż nim była krótka, szybko dotarliście na wybrzeże, do jednego z wybudowanych przez OAB portów na Grenlandii. Tam przesiedliście się na cywilny statek, gdzie otrzymaliście też sporo lokalnej waluty i fałszywe dokumenty, wydane wam przez jednego z agentów. Po załatwieniu formalności, statek ruszył w rejs.
//Zmiana tematu. Zacznę ci, gdy go stworzę.//

Jako organizacja, która nie tylko jest zwalczana przez większość światowych rządów, Ogólnoświatową Agencję Bezpieczeństwa i rozmaite organizacje zrzeszające superbohaterów (z Ligą Herosów na czele), ale mającą też, łagodnie mówiąc, skomplikowane bądź chłodne relacje z większością innych organizacji, stojących teoretycznie po tej samej stronie barykady, Czarni Rycerze jak nikt inny potrzebują bazy, której nie da się wykryć, a gdyby do tego doszło, powinna być łatwa do obrony, ewakuacji lub, w najgorszym razie, zniszczenia.
W związku z tym Czarni Rycerze zbudowali swą bazę… pod wodą. A dokładniej na dnie Morza Północnego, z dala od jakiegokolwiek fragmentu stałego lądu, wyspy czy nawet uczęszczanego szlaku morskiego. Sprawia to, że wykrycie jej graniczy z cudem, ponieważ mało jaka jednostka tędy pływa, a gdyby już to zrobiła, musiałaby wiedzieć, czego szukać, o co ciężko, gdy położenie bazy jest ściśle tajne i znane jedynie członkom tej organizacji. Poza tym w poszyciu bazy wykorzystano materiały utrudniające jej wykrycie przy pomocy sonarów, więc koniecznie byłoby zejście aż na samo dno. Samo takie położenie sprawia, że jest ona łatwa do obrony, szturmowanie podwodnego obiektu nie może być przecież proste. Ale gdyby do niego doszło, jest tylko kilka wejść do bazy, których łatwo byłoby bronić od wewnątrz. Ponadto baza dysponuje różnymi zaawansowanymi systemami obronnymi, od sieci kamer i czujników, przez laserowe siatki mogące przeciąć człowieka w pół, na automatycznych wieżyczkach skończywszy.
Baza ma segmentową konstrukcję, przez lata była rozbudowywana, w związku z rozwojem samej organizacji. Dziś przypomina ona nieco kształtem krzyż celtycki, tak jest też określana przez członków frakcji, ale nie wiadomo czy był to zabieg celowy, czy może przypadek, wynikający z ułożenia dnia. Dzięki temu, w razie potrzeby w centrum dowodzenia można wyłączyć zasilanie w jakimś segmencie, co stosuje się przede wszystkim w czasie napraw i modernizacji, ale pozwala też zalać jakąś część bazy wodą lub wpuścić tam trujące gazy, gdyby doszło do ataku. Segmenty bazy łączą się w większe fragmenty, każdy mający własne centrum dowodzenia. Fragmenty te są dostosowane do podróży podwodnych, nie osiągają wtedy zawrotnych prędkości, ale sam fakt, że są do tego zdolne, znacząco zwiększa możliwości dowódcy placówki. W obawie, że jakaś część mogłaby zostać zabrana, gdyby atakujący wdarli się do środka i opanowali pomniejsze centrum dowodzenia, wszystkie z nich są podległe temu głównemu, najlepiej bronionemu, i bez jego autoryzacji nie mogą dokonać żadnej poważnej operacji.
Jak to już zostało powiedziane, baza przypomina kształtem krzyż celtycki. Elementy łączące się w koło to główne korytarze oraz miejsce na kwatery szeregowych Rycerzy oraz wszystko, co potrzebne im do życia: zbrojownie, sale treningowe, stołówki, świetlice, toalety i tak dalej. Górną część krzyża zajmuje główne centrum dowodzenia i kwatery liderów organizacji. Prawe przeznaczone jest na kwatery dla pozostałych oficerów, laboratoria i miejsca, które w świadomości większości członków organizacji funkcjonują po prostu jako ściśle tajne. Lewa część krzyża to główna przystań dla małych łodzi podwodnych, wykorzystywanych do patrolowania okolicy, oraz większych, mogących działać jako samodzielne jednostki bojowe, transportują też Rycerzy na większe misje, na ląd, na pokłady statków i tak dalej, znajdują się tam też suche doki do ich naprawy czy budowy oraz rozmaite warsztaty, składy i magazyny. Dolną, największą, część zajmują głównie generatory, zapewniające bazie zasilanie i wszystko inne, oraz wielkie uprawy i farmy, a choć wielu rekrutów narzeka na wyhodowane w takich warunkach owoce, warzywa i inne płody rolne oraz mięso pochodzące z takich farm, to pozwalają one na zapewnienie bazie samowystarczalności, szczególnie ważnej, gdy chce się pozostać w ukryciu.

Większość trasy pokonaliście bez problemu, teraz pozostało dostać się do środka kompleksu administracyjnego, co takie łatwe nie będzie: wejście doń było obstawione przez trzech napastników, czterech kolejnych kręciło się parami w okolicy, patrolując teren.