Ogłoszonko

Dzisiejsza tura (tj. 11 kwietnia) zostaje przeniesiona na poniedziałek (tj. 12 kwietnia). Tak więc kto jeszcze nie zdążył zrobić tury, ma jeszcze dodatkowy czas.
To jednorazowe przesunięcie, kolejne tury będą raczej pojawiać się w niedzielę.

Witajcie!

Jak zgaduję większość z Was grała już w niejednego PBF-a strategicznego, dlatego nie będę się zbytnio tu rozpisywał.

Surowce

W grze występuje sześć surowców, które będą Wam potrzebne do werbowania i produkcji jednostek. Są to:

Zaopatrzenie Lądowe (ZL) – różnego rodzaju racje żywnościowe, zapakowane w metalowe puszki. Podstawowy surowiec potrzebny do rekrutowania piechoty. Zaopatrzenie Marynarki Wojennej (ZMW) – surowiec potrzebny do produkcji okrętów, wszakże załoga musi też coś jeść. Zaopatrzenie Lotnicze (ZLo) - surowiec wymagany, aby móc wyprodukować jednostki lotnicze. Stal (S) - co się stanie, gdy stopisz żelazo z węglem? Powstanie jeszcze wytrzymalsza stal, która w grze jest potrzebna do produkcji wszelkiego rodzaju pojazdów. Paliwo § - ogólnie pojęte węgiel, gaz, czy ropa naftowa. Wszystkie te trzy surowce będą w grze połączone w jeden surowiec – paliwo. Wymagane do produkcji wszystkich maszyn. Uran (U) - pierwiastek radioaktywny wykorzystywany w energetyce jądrowej lub w bombach atomowych. Konieczny do stworzenia broni nuklearnej. Jako jedyny surowiec występuje w formie 50 sztuk na turę. Państwa nieposiadające uranu jako surowca specjalnego nie wytwarzają go w ogóle. Zadowolenie społeczne

Ludziom nigdy nie dogodzisz, dlatego też trzeba w miarę dbać o to, aby społeczeństwo było zadowolone.
Społeczeństwo można ugłaskać poprzez:
+wygrywanie wojen
+zdobywanie nowych ziem
+rozwój gospodarki, szkolnictwa itp.

Niestety, można też zabrać im uśmiech z twarzy przez:
-przegrywanie wojen
-handel ziemiami
-ignorowanie ich potrzeb
-brak rozwoju państwa

Sprawy wewnętrzne

W pierwszej turze oprócz opisania startowej sytuacji państwa, zostanie też napisane, kto jest przywódcą państwa, dla przykładu dla Japonii będzie to cesarz Hirohito. Dla osób zainteresowanych prowadzeniem RP, będą prowadzić je właśnie tymi postaciami. Aczkolwiek jeśli Wasz przywódca się Wam nie spodoba, będziecie mogli stworzyć własnego, poprzez opisanie go w pierwszym poście w sprawach wewnętrznych.

I to w zasadzie wszystko, co najważniejsze w tej grze. Łatwizna, czyż nie?

Historia 1945

Towarzyszu Żukow, nie było go tam. Na kanapie pozostała tylko plama krwi. Ciała również nie znaleźliśmy.

Wielka ofensywa radziecka na Berlin postępuje. Europejczycy spodziewają się końca kolejnej Wielkiej Wojny, która nawiedziła ich kontynent. Sowieci szybko posuwają się na Zachód i pod koniec stycznia stoją nad prawym brzegiem Odry. W międzyczasie na Zachodzie na plaży w Normandii lądują siły brytyjsko-amerykańskie. Informacja o tym szybko dociera do wszystkich mieszkańców Francji, którzy dopatrują się wyzwolenia swojej ojczyzny. Na ulicach Marsylii, Lyonu, Orleanu i Paryża zaczynają wisieć flagi francuskie. W tym samym czasie na południu Europy partyzantka komunistyczna pod przywództwem Josipa Broz Tity wyzwala tereny Królestwa Jugosławii, dochodząc do samych Włoch. W Berlinie zaczyna się motłoch. Niemcy zaczynają mieć dość wojny, do której wezwał ich Hitler. Dowódcy zaczynają dezerterować. Hitler pozostaje przy swoim, kontynuuje walkę z Aliantami. Iwan Koniew wbrew zaleceniom dowództwa i na przekór Amerykanom rozpoczyna wielką ofensywę skierowaną na Pragę. W tym samym czasie Rokossowski i Żukow rozpoczęli posuwać się na zachód od Odry, by w połowie kwietnia stanąć u bram Berlina. Jednocześnie żołnierze radzieccy przynależący do Frontów Ukraińskich zdobywają Węgry, Rumunię i południowe Niemcy, razem z dawną Austrią. Na Zachodzie Brytyjczycy i Amerykanie razem z Francuzami oraz Polakami wyzwalają spod panowania niemieckiego prawie całą Francję i przechodzą do ofensywy na terenie Belgii, Holandii oraz Niemiec Zachodnich. Hitler zarządza prowadzenie taktyki spalonej ziemi, aby Sowieci i alianci zachodni nie mogli przejąć niemieckiego przemysłu. Choć sytuacja było już od wielu lat bardzo trudna, tak teraz Niemcom zaczęło brakować coraz więcej podstawowych produktów do życia, przez co niezadowolenie społeczne systematycznie wzrastało. Wielu Niemców miało już dość marzeń Hitlera o Tysiącletniej Rzeszy. W międzyczasie wódz Rzeszy zamknął się w swoim bunkrze w Berlinie i ogląda walki o stolicę swojego państwa. Z dnia na dzień siły sowieckie zdobywały kolejne budynki w Berlinie – walki prowadzone były z resztą nie tylko o każdy budynek, ale o każde pomieszczenie. Najzacieklejsze walki były prowadzone o Reichstag oraz bunkier wodza. Nad pierwszym budynkiem radziecka flaga zawisła wieczorem 5 maja, choć walki w piwnicach trwały jeszcze sześć dni. Jednak walki o bunkier trwały najdłużej. Choć sam Berlin został oficjalnie zdobyty 9 maja, to jednak ten budynek bronił się aż do końca miesiąca, wysyłając na śmierć najbardziej fanatycznych zwolenników Hitlera, dla których narodowy socjalizm był już nie tylko ideologią, ale religią. W końcu 2 czerwca marszałkowie radzieccy – Rokossowski i Żukow – osobiście weszli do bunkra Hitlera. Chcieli własnoręcznie wyciągnąć wodza za fraki i wywieźć do Moskwy. Jednak w bunkrze nie było Hitlera, a w jego gabinecie na kanapie była plama krwi. Ciała nie znaleziono i uznano, że zostało spalone. 4 czerwca, późnym wieczorem, Großadmiral Karl Dönitz podpisał bezwarunkową kapitulację Rzeszy Niemieckiej. Był to oficjalny koniec wojny w Europie i czas świętowania i odbudowy. Konflikt pochłonął życie ponad 80 milionów ludzi, jednak nie zakończył się całkowicie. Na Wschodzie wciąż walczył przemilczany gigant, który dopiero po kilku latach miał się na nowo przebudzić – Japonia.
Po ataku na Pearl Harbor do grona osi dołączyła Japonia. Stany Zjednoczone określiły się jasno, że będą prowadzić walkę z Japonią, tak samo, jak z III Rzeszą – do bezwarunkowej kapitulacji Kraju Kwitnącej Wiśni. Walki między Japonią a USA były jeszcze trudniejsze, bo te dwa państwa oddzielał Ocean Spokojny. Ich zmagania były całkowicie uzależnione od floty i lotnictwa. Wojna ta pokazała też wielki potencjał lotniskowców, które z roku na rok zastępowały wielkie pancerniki. Na początku 1945 roku Amerykanie byli już dawno po przejęciu inicjatywy. MacArthur przejął dowodzenie nad wszystkimi siłami lądowymi, a Nimitz – siłami morskimi. Na początku stycznia Amerykanie wylądowali na Luzon, dzięki czemu rozpoczęli odzyskiwanie Filipin. Pod koniec miesiąca Droga Birmańska znów zaczęła działać. W lutym wojska amerykańskie uderzyły na Manilę, którą udało się zdobyć na początku marca, a Marines wylądowali na Iwo Jimie, rozpoczynając długie walki. 12 kwietnia zmarł Roosevelt, a jego miejsce zajął Truman, który kontynuował politykę poprzednika wobec Japonii. Kiedy zakończyła się wojna w Europie, Japonia została pozostawiona sama sobie. Premier Suzuki ogłosił, że jego kraj będzie walczył do samego końca i nie zgodzi się nigdy na podpisanie bezwarunkowej kapitulacji. Amerykanie postanowili więc wykorzystać swoją najnowszą broń, która jeszcze pozostawała w sferze testowania. Pod koniec czerwca MacArthur ogłosił wyparcie Japończyków z Filipin, co potwierdzono oficjalnie 5 lipca. Japonia nie mogła sobie pozwolić na takie upokorzenie, więc postanowiono wycofać się z Chin, aby całkowicie skupić się na walkach z Amerykanami. Choć Chiny i Mandżuria zostały utracone, to wciąż kontrolowano Koreę, a główne wyspy dostały zastrzyk nowych zasobów ludzkich. W międzyczasie wyzwolono też generała Wainwrighta, a Chińczycy podali oficjalne informacje o Jednostce 731 ulokowanej w mandżurskim Harbinie. Sytuacja Japonii zaczęła być coraz bardziej beznadziejna. Utracono prawie całą flotę i lotnictwo. Jednakże obrona wciąż była nieustępliwa, przez co Amerykanie podjęli decyzję o użyciu broni jądrowej. Celem padła Hiroszima, która została zmieciona z powierzchni ziemi 8 sierpnia. Opór Japończyków jednak wciąż nie słabł i Truman podjął decyzję o kolejnym bombardowaniu jądrowym. Tym razem w pył obrócone zostało Nagasaki. Jednak Japonia wciąż dzielnie się trzymała i nie zgadzała się na akt bezwarunkowej kapitulacji. Dowództwo amerykańskie zdecydowało, że kolejne użycie bomby atomowej nie będzie miało żadnego sensu, póki nieustępliwy Hideki Tōjō ma tak olbrzymi wpływa na władcę. Tak więc teraz celem było zamordowanie doradcy cesarza, a same działania wojenne ograniczono do konwencjonalnych bombardowań z powietrza i od strony morza. Miesiąc po zniszczeniu Hiroszimy i Nagasaki, do wojny przeciwko Japonii włączył się Związek Radziecki, który zajął północne rejony Korei i przypuścił atak na tereny południowe, ale Japonii cudem udało się ich odeprzeć, w czym wspomogła ich również pogoda – w Koreę uderzył tajfun, który przeraził Rosjan i spowodował tymczasowe odcięcie linii zaopatrzeniowych. Silny wiatr sprawił, że Japończycy odzyskali morale i jeszcze bardziej fanatycznie bronili głównych wysp. Walki o Japonię trwały dalej…
W międzyczasie na południu wyzwoliła się indonezyjska wyspa Jawa, która wykorzystała osłabienie Holandii i przyjęła ustrój faszystowski. Przypłynął do niej tajemniczy okręt podwodny z niemieckimi oznaczeniami…

1946

Przeklęci Francuzi chcą wojny, to ją dostaną! Z Paryża nie zostanie nawet kamień na kamieniu!

Gdy Amerykanie i Sowieci walczyli z Japonią na Dalekim Wschodzie, Europa powolnymi kroczkami zaczęła się podnosić ze zniszczeń wojennych. III Rzesza została podzielona na strefy okupacyjne między USA, UK, Francję i ZSRR. Austria odzyskała niepodległość, na terenach Śląska i Pomorza Zachodniego utworzono zależną od Polski Strefę Nadodrzańską, a Prusy Wschodnie zostały podzielone między ZSRR i Polskę. Włochy trafiły pod brytyjską okupację, a król Wiktor Emmanuel został aresztowany. Jednocześnie zaczął się utwierdzać podział Europy na amerykański Zachód i sowiecki Wschód, gdzie granicą był Berlin. Amerykanie opracowali specjalny plan Marshalla, który zakładał udzielenie pomocy pieniężnej zdruzgotanej Europie. Wzięły w nim udział wszystkie państwa europejskie poza tymi, które zdominował Związek Radziecki. Brytyjczycy i Francuzi spłacili swoje długi, a Niemcy dzięki temu zaczęli rozwijać powoli swój przemysł. Sytuacja zaczęła się przedstawiać inaczej na Półwyspie Iberyjskim. Po zakończeniu wojny w Europie w Hiszpanii utwierdziła się ostatecznie autorytarna władza generała Franco. Zaczął on prowadzić zakrojone na szeroką skalę opresje wobec muzułmanów oraz Katalończyków, w wyniku czego doszło do wielkich protestów w Barcelonie i na południu Hiszpanii. Były one oczywiście krwawo tłumione, w wyniku czego protesty jeszcze bardziej przybierały na sile. Czara goryczy przelała się w momencie, kiedy zamordowano jednego z czołowych katalońskich działaczy, co doprowadziło do wybuchu kolejnej wojny domowej w Hiszpanii. Portugalia zaś cieszyła się spokojem i jedyne co robiła, to zajmowała rozwojem gospodarczym, dzięki planowi Marshalla.
Na wschodzie Starego Kontynentu sytuacja miała się inaczej. Tereny od Berlina aż do Władywostoku zostały zdominowane przez Związek Radziecki. Polska, Czechosłowacja, Węgry, Bułgaria i Rumunia zostały zmuszone do przyjęcia systemu komunistycznego i prowadzenia gospodarki nakazowo-rozdzielczej. Wyjątkiem była Jugosławia, która choć była państwem komunistycznym, to pozostała niezależna od Moskwy i współpracowała ze Stanami Zjednoczonymi oraz korzystała z planu Marshalla. Jednocześnie w Grecji doszło do przewrotu, w wyniku czego władzę przejęli faszyści.
Jednak największy problem pojawił się w wyniku brytyjsko-francuskich sporów. Niedawni sojusznicy z niewiadomych przyczyn zaczęli bardzo ostro się o sobie wyrażać. Wszystko odmieniło się wraz z niespodziewaną śmiercią brytyjskiego monarchy, którego miejsce zajęła jego córka Elżbieta. Śledztwo wykazało, że zamach wykonał francuski terrorysta. Choć nie był na usługach rządu francuskiego, to jednak Wielka Brytania uznała to za prowokację do wojny.
W Ameryce Północnej doszło do bardzo silnego rozłamu. USA i Kanada zaczęły się wrogo do siebie odnosić, co poskutkowało zerwaniem sojuszu. Historycy do dziś nie wiedzą, co było przyczyną tych niesnasków, ale przypuszcza się, że swój udział mieli w tym radzieccy szpiedzy. Dodatkowo w USA w siłę urosła partia komunistyczna, która cieszyła się wysokim poparciem na zachodnim wybrzeżu. Wzrost znaczenia komunizmu w Ameryce sprawił, że USA zaczęły tracić status ostoi demokracji i wolności.
W międzyczasie w Ameryce Południowej zaczął się proces rozpadu Brazylii. Pierwsze odłączyło się Rio de Janeiro, w wyniku czego Brazylia przeżyła kryzys gospodarczy, jako że Rio było głównym ośrodkiem ekonomicznym. Jednakże na upadek całej Brazylii trzeba było jeszcze poczekać. Natomiast w Argentynie doszło do tajemniczej imigracji osób o niemiecko brzmiących nazwiskach.
Na terenie Czarnego Lądu również zaczęło być nieciekawie. Po tym, jak dotychczasowe mocarstwa, czyli UK i Francja, zostały bardzo osłabione w wyniku obu wojen światowych, mieszkańcy Afryki zaczęli domagać się niepodległości. Jako pierwsza w maju niepodległość ogłosiła Somalia, a w czerwcu Zimbabwe i Kenia. Wielka Brytania była na tyle osłabiona, że nie zdołała utrzymać zbrojnie tych terenów.
W Azji doszło do wielkiego rozłamu Chin. Republika Chińska utrzymała swoje tereny jedynie na wschodnim wybrzeżu. Mandżuria ogłosiła niepodległość, a Komunistyczna Partia Chin zajęła Pekin i ustanowiła Chińską Republiką Ludową. Natomiast Tybet przejął część Chin Zachodnich. Doszło do największej od lat chińskiej wojny domowej, do której dołączyły również Mongolia, ZSRR i Mandżuria. W Azji również doszło do wzrostu dążeń niepodległościowych wśród europejskich kolonii. Szczególnie silne dążenia pojawiły się w Indiach, w których ostatecznie upadł mit o niezwyciężonym białym człowieku. Mahatma Gandhi wciąż wzywał do pokojowego zdobycia niepodległości przez Indie. Dodatkowo doszło do wielu zamachów terrorystycznych na terenie holenderskiej Indonezji.
A co się działo z Japonią? Amerykanie i Sowieci wciąż kontynuują walkę z Krajem Kwitnącej Wiśni, jednakże Tokio ani myśli o poddaniu się. Truman chce podjąć decyzję o trzecim wykorzystaniu broni jądrowej, ale dowództwo ciągle mu to odradza, w razie gdyby Ameryka została zmuszona do ofensywy lądowej. Natomiast Sowieci po ogarnięciu się z letargu ponownie przystąpili do ofensywy w Korei. Pod koniec roku zajęli już cały Półwysep Koreański. Natomiast Amerykanie wciąż bombardowali Japonię przy użyciu lotnictwa i dział pancerników. Wszystko wskazuje na to, że Japonia wkrótce upadnie…

1947

No ja generalnie chciałbym powiedzieć, że wykonywaliśmy rozkazy wydawane przez władzę niepodległego państwa. A tak w ogóle to nic na mnie nie macie

Na początku stycznia czara goryczy przelała się. Wielka Brytania wypowiedziała wojnę Francji, powołując się na zamordowanie brytyjskiego monarchy. Cała Europa ze zgrozą patrzyła na zachód kontynentu, który ponownie zaczął spływać krwią. Na początku uderzyli Brytyjczycy, którzy precyzyjnym uderzeniem zajęli Dunkierkę. Francuzi szybko zablokowali nieszczęsne miasto. Jednak wojna na wojska lądowe na tym się zakończyła, a reszta działań wojennych skupiła się na powietrzu i morzu. Brytyjczycy bombardowali Francję, a Francuzi bombardowali Brytanię. W międzyczasie, gdy i tak już wystarczająco osłabione II wojną mocarstwa zajęły się sobą, ich strefy okupacyjne w Niemczech ogłosiły niepodległość i zaczęły tworzyć własne struktury państwowe. Sytuację w Niemczech próbowały opanować Stany Zjednoczone i Związek Radziecki, ale było już za późno – Niemcy zdążyły cząstkowo odrodzić swój przemysł, który wysłał na front kolejne czołgi. W międzyczasie na Półwyspie Iberyjskim zaogniła się sytuacja między Hiszpanią, a Katalonią. Pierwszy kraj zaczął prowadzić masowe mordy ludności cywilnej na zajętych terenach, co jeszcze bardziej podjudzało Katalończyków do walki. Sprawa była na tyle poważna, że dotychczas spokojna Portugalia dołączyła do wojny przeciwko Hiszpanii, w wyniku czego Madryt musiał walczyć na dwa fronty. Walki prowadzone między Hiszpanią a Portugalią były bardzo zaciekłe jak na państwa, które praktycznie nie miały udziału w II wojny światowej. Natomiast Katalonia wykorzystała okazję odciążenia frontu i rewolta niepodległościowa uderzyła z całą siłą na Madryt, który zajęła na początku maja, ale utraciła zaledwie trzy tygodnie później.
Podczas gdy Europa Zachodnia radośnie balowała z bronią w ręku, w środkowej i wschodniej części kontynentu zaczęło się uspokajać. Sytuacja w Niemczech została ustabilizowana i zaczęto przeprowadzać widowiskowe procesy hitlerowskich zbrodniarzy. Osądzono ich o zbrodnie przeciwko ludzkości, zbrodnie wojenne… No lista była bardzo długa. Wciąż jednak nie udało się pochwycić takich „osobistości” jak chociażby sam Adolf Hitler. Większość nazistów albo popełniła samobójstwa, albo zniknęła w tajemniczych okolicznościach. NKWD specjalnie przeszukało nawet pół Niemiec i całą Austrię, szukając nazistów spokojnie żyjących sobie między cywilami. W Jugosławii ustabilizował się komunistyczny rząd Tito, w Polsce, Czechosłowacji i na Węgrzech również zaczęto zwalczać osoby niebezpieczne dla nowej władzy ludowej. Szczególne represje miały miejsce w Polsce, gdzie dosłownie miażdżono podziemie antykomunistyczne, ale jak dobrze wiadomo Polacy zawsze muszą po swojemu, więc na miejsce starej organizacji antykomunistycznej powstawała nowa. W Związku Radzieckim było zaś po staremu – Stalin wysyłał na Syberię każdego, kto chociaż spróbował źle o nim pomyśleć, a przez zniszczoną działaniami wojennymi Ukrainę przetoczyła się kolejna fala głodu, a na Syberii odkryto kilka zacofanych rodzin, które nawet nie słyszały o drugiej wojnie.
Na północy Europy doszło do połączenia się unią personalną Danii i Norwegii, a między Kopenhagą a Sztokholmem doszło do dyplomatycznej agresji, ponieważ Dania na nowo zapragnęła przejąć kontrolę nad Skanią. Jednak w tym roku do niczego więcej nie doszło.
Stany Zjednoczone Ameryki oficjalnie zaczęły upadać. Jako pierwsza odłączyła się Kalifornia, która przyjęła ustrój komunistyczny. W ślad za nią poszedł Teksas, który zaczął dominować na rynku paliwowym. Dodatkowo na wschodnim wybrzeżu Kanady powstało komunistyczne państwo, które ogłosiło, że wkrótce przejmie kontrolę nad całą Kanadą i ostatecznie wyzwoli kraj od panowania Brytyjczyków. W tym roku jednak nie doszło do niczego więcej w Ameryce Północnej. Co zaś się tyczy Ameryki Południowej, to sytuacja w Brazylii zaczęła być opłakana. Odłączyło się Sao Paulo, a także północne stany, w wyniku czego ostatecznie uznano Brazylię za kraj upadły. W Peru do władzy doszli komuniści, natomiast w Boliwii wzrosło znaczenie partii faszystowskich.
Rok Wyzwolenia w Afryce! Wszystkie państwa, które dotychczas były koloniami brytyjskimi i francuskimi ogłosiły niepodległość, doprowadzając do jeszcze większego osłabienia smutnych pozostałości wielkich imperiów. Dodatkowo Kongo Belgijskie również stało się wolnym państwem. Jedynym państwem, któremu udało się utrzymać kolonie była Portugalia.
Japonia otrzymała ostateczny cios od upadających Stanów Zjednoczonych. Zmasowany atak bombowy na i tak już zniszczone Tokio przyniosło długo wyczekiwany skutek – cesarz Hirohito zgodził się na bezwarunkowy akt kapitulacji, który podpisano na pokładzie pancernika USS Missouri. Tak też rozpoczęła się trwająca trzy lata okupacja Japonii. Stany Zjednoczone przejęły kontrolę nad Wyspami Japońskimi, natomiast Związek Radziecki rozpoczął okupację Półwyspu Koreańskiego. W międzyczasie sytuacja w Chinach stawała się coraz gorsza i wiele państw ościennych próbowało reagować na wzajemne wybijanie się Chińczyków, ale wojna domowa trwała dalej. Siły Republiki Chińskiej na początku kwietnia zajęły Pekin, aby utracić go na rzecz ChRL zaledwie trzy tygodnie później, natomiast ChRL po dwóch miesiącach utraciła Pekin na rzecz zjednoczonych sił mongolsko-radzieckich, a te z kolei po miesiącu utraciły je na rzecz sił zbrojnych Mandżurii, którym udało się utrzymać Północną Stolicę do połowy stycznia następnego roku. Na południu Chin dochodziło do dalszych starć między Republiką Chińską, ChRL i pomniejszymi klikami chińskimi. W tym samym czasie wykorzystano również osłabienie Wielkiej Brytanii i zajęto Hong Kong. Cała Wielka Chińska Wojna Domowa szła w parze z masowymi mordami dokonywanymi przez wzajemnie zwalczające się chińskie kliki. Jakby tego było mało, to na wschodnim wybrzeżu Chin zaczęła działać japońska samozwańcza bojówka, która na kilka dni przejęła władzę w Szanghaju, zaznaczając ową władzę mordem przeprowadzonym na mieszkańcach portowego miasta.

1948

Ale jak to nie ma pieniędzy na czołgi? Chcecie mi powiedzieć, że Francuzi zdobędą nad nami przewagę?
Bez obaw panie generale, żabojady również nie mają funduszy

Kolejny rok rozpoczął się wraz z kontynuacją walk brytyjsko-francuskich. Brytyjczykom przy pomocy zmasowanego uderzenia udało się uderzyć na pozycje francuskie pod Dunkierką i dotarli aż pod Paryż, jednak szybka i sprawna reorganizacja wojsk francuskich pozwoliła ocalić miasto nad Sekwaną. Przez kolejne miesiące linie frontu pozostawały stałe, jednak przełom nastąpił w połowie czerwca, kiedy Francuzom udało się odepchnąć Brytyjczyków ponownie pod Dunkierkę. Jednakże na początku sierpnia Brytyjczycy wylądowali w Bordeaux, otwierając nowy front w południowo-zachodniej Francji, tym samym odciążając swoje oddziały na północy. Do końca roku Brytyjczykom udało się opanować dużą część Akwitanii. Wiele wskazywało na to, że Francja wkrótce zostanie pokonana, ale nagle w Irlandii Północnej i w Szkocji wybuchły rewolty niepodległościowe, tym samym zmuszając Wielką Brytanię do wysłania części oddziałów z powrotem na Wyspy. We Francji ponownie zapanowała równowaga sił – walczące siły nie były w stanie zadać sobie ostatecznych ciosów.
Gdy Brytyjczycy i Francuzi walczyli między sobą, tak za południowymi stokami Pirenejów zakończyły się walki na linii Hiszpania – Katalonia i Portugalia. Oczywiście na początku roku sytuacja na Półwyspie Iberyjskim wciąż była bardzo zła – Hiszpanie mordowali Katalończyków, a Katalończycy Hiszpanów. Jednak wszystkie trzy państwa były na tyle już osłabione i zmęczone wojną, że postanowiono zawrzeć pokój. Podpisano go na neutralnym terenie w Rzymie. Hiszpania uznała niepodległość Katalonii, jednakże nie doszło do korekty granicy hiszpańsko-portugalskiej.
Po tym, jak w Rzymie podpisano pokój między państwami iberyjskimi, we Włoszech przeprowadzono referendum, mające zdecydować, czy słoneczna Italia ma pozostać królestwem, czy zamienić się w republikę. Większość Włochów opowiedziała się za ustrojem republikańskim, ale za nim król włoski zdążył oficjalnie abdykować, na południu Włoch doszło do rewolucji – komuniści znów pokazali na co ich stać! Początki makaronowej rewolucji nie były tak gwałtowne jak Rewolucja Październikowa, jednakże z dnia na dzień włoscy komuniści zdobywali coraz to większe poparcie na południe od Rzymu. Prosty lud doszukiwał się w nich zakończenia ubóstwa Włoch Południowych, a sami komuniści obiecywali również zniszczenie włoskich mafii. Sytuacja zaczęła być na tyle krytyczna, że Rzym podjął decyzję o chwilowym unieważnieniu referendum – król Humbert II otrzymał ponownie pełnię władzy do czasu opanowania sytuacji w Italii. Półwysep Apeniński ponownie stał się czerwony od krwi żołnierzy. Walki były bardzo zacięte i wielu historyków twierdziło, że nie było jeszcze tak potwornej wojny na terenie Włoch. W połowie czerwca siły nowo ustanowionej Demokratycznej Republiki Włoch Południowych zajęły Rzym. Jakby tego było mało, to próbowali oni również zająć Watykan i porwać papieża, jednak Gwardia Szwajcarska razem z mieszkańcami Rzymu uniemożliwili komunistom zajęcia Stolicy Apostolskiej – po raz pierwszy od bardzo dawana Placu Świętego Piotra pojawiła się krew. Gwardzistom udało się ewakuować Ojca Świętego Piusa XII. Dopiero po długich staraniach i walkach, siły Królestwa Włoch odbiły Rzym na początku października i pozwoliły papieżowi powrócić do Watykanu. Od tamtej pory włoskim komunistom nie udało się już powrócić do Rzymu, siły królewskie zdołały ich odepchnąć z dala od Wiecznego Miasta.
Gdy Europa Zachodnia spływała krwią, na wschód od Odry zapanowała iluzoryczna stabilizacja. Polska, Węgry, Czechosłowacja, Rumunia i Bułgaria zaczęły podnosić się z gruzów, a w Związku Radzieckim doskonale rozwinął się przemysł ciężki. Inaczej sytuacja przedstawiała się w Jugosławii, gdzie silna zaczynała być opozycja popierająca króla, która miała duże poparcie na Słowenii, Chorwacji i w Bośni. Jednak w tym roku Jugosławia pozostała stabilna.
Dania i Szwecja rozpoczęły działania zbrojne! Jako pierwsza uderzenie przeprowadziła Dania, która ze wsparciem Norwegii zajęła naprędce Skanię. Szwedzi nie pozostali dłużni i uderzyli na północne rejony Norwegii, które szybko upadły. I to były wszystkie działania zbrojne w tym roku, ponieważ konflikt rozpoczął się w październiku i niemal od razu przyszła ostra zima, która uniemożliwiała prowadzenie wojny. Aż do kwietnia następnego roku wszystkie wojska stały w miejscu.
W Ameryce Północnej sytuacja stawała się coraz to bardziej krytyczna. W kwietniu odłączyła się Floryda i Georgia, w sierpniu Montana, a pod koniec roku Nevada. W tym samym czasie w dotychczas komunistycznej Kalifornii doszło do zamachu stanu i niepodległy stan na powrót stał się demokratyczny. Osłabione przeciągającą się wojną z Japonią Stany Zjednoczone nie były w stanie utrzymać stanów w ryzach. Czyżby USA stało się kolosem na glinianych nogach?
W tym samym czasie doszło również do upadku Kanady, która podzieliła się na pomniejsze państewka.
Na południe od Panamy ostatecznie podpisano traktat, który oficjalnie rozwiązał Brazylię, na której terenie powstało bardzo wiele pomniejszych państewek, z których jedynym bardzo dużym zostało Cesarstwo Brazylii. W Peru doszło do wojny domowej, w której wzajemnie wyżynali się demokraci i komuniści. Natomiast w Argentynie zanotowano duży wzrost złota w bankach. Czyżby mieli w tym swój udział dziwni ludzie z niemieckimi nazwiskami?
Podział Afryki nie zadowalał ludów ją zamieszkujących. Wiele plemion zostało podzielonych postkolonialnymi granicami. Niezadowolenie rosło zarówno wśród prostych plemion, jak i też bardziej wykształconych Afrykańczyków. W jednym momencie wybuchło tuzin wojen między dawnymi koloniami, które żądały rewizji granic. Sytuacja w Afryce chyba jeszcze nigdy nie była taka zła.
W Azji również wykorzystano wielkie osłabienie dawnych mocarstw kolonialnych. Powstały wolne Indie, które jednak niemal natychmiast podzieliły się na hinduistyczne Indie i muzułmański Pakistan. Oba te państwa były do siebie bardzo wrogo nastawione i zaledwie miesiąc po uzyskaniu niepodległości, Indie i Pakistan zaczęły walczyć. Walki były bardzo zaciekłe, ale nie wyłoniły silniejszej strony, dlatego w październiku podpisano traktat pokojowy i rozpoczęto przesiedlanie ludności. Hindusów transportowano do Indii, a muzułmanów – do Pakistanu. Niestety, bo cała Azja chciałaby aby było stety, zaledwie miesiąc później wybuchła kolejna wojna między Pakistanem i Indiami, ponieważ doszło do wzajemnego znieważenia dyplomatów, a dodatkowo zaognił się konflikt o Kaszmir. Tym razem Indie przygotowały się lepiej i wypchnęły Pakistańczyków z Kaszmiru, ale Islamabad poprosił Moskwę o wsparcie, którego ta udzieliła, w wyniku czego wojna ponownie nie wyłoniła silniejszej ze stron. Podpisano kolejny traktat pokojowy, ale nie rozwiązał on konfliktu o Kaszmir.
W tym samym czasie na wschód od Indii niepodległość zyskały kolejne kolonie brytyjskie i francuskie. Państwa na terenie Indochin zaczęły tworzyć własne struktury administracyjne. Jednak pokój w Wietnamie nie trwał długo – niemal natychmiast doszło do podziału państwa na komunistyczny Wietnam Północny i demokratyczny Wietnam Południowy. W starcia tych dwóch państw włączyły się ZSRR i USA.
Wielka Chińska Wojna Domowa wciąż trwa i najwyraźniej nie ma zamiaru odejść. Republika Chińska ponownie odbiła Pekin z rąk Mandżurów na początku lutego, jednak po dwóch miesiącach utraciła go na rzecz Mongolii i ZSRR. Jednocześnie zaczęła powoli uspokajać sytuację z japońskimi maruderami, jednak ci na wieść o kapitulacji Japonii wpadli w szał i ponownie przeprowadzili rzeź w Szanghaju. W międzyczasie Hong Kong stał się centrum ostrych walk między siłami Nadmorskiej Republiki Guangdong, a bardzo oddanym sprawie brytyjskim garnizonem. Wojna była na tyle okrutna, że obie strony podpisały ostatecznie traktat pokojowy. Dzięki temu Chińczycy zyskali Hong Kong, a Brytyjczycy mogli się całkowicie skupić na walkach z Francją.
Gdy Chińczycy wzajemnie się mordowali, w Japonii nastał czas reform przeprowadzanych przez Stany Zjednoczone. Rozpoczęły się pokazowe procesy japońskich zbrodniarzy, których najczęściej skazywano na karę śmierci. Tak też stało się chociażby z Hidekim Tojo, który zawisł na sznurze przy jednej z najważniejszych ulic Tokio. Spotkało się to z wielkim oburzeniem Japończyków, ale nie śmieli oni podnieść ręki na znacznie silniejsze siły amerykańskie.

1949

- Może wreszcie podpiszemy pokój?
- Czemu nie, ale to wy uznacie się za przegranych.
- O ty żabska kurwo

Rok 1949 zaczął się dokładnie tak samo, jak poprzedni – od wojny brytyjsko-francuskiej. Osłabione mocarstwa przekazywały swoje ostatnie fundusze na prowadzenie działań zbrojnych, co wiązało się z olbrzymim niezadowoleniem społecznym – Brytyjczycy i Francuzi żywili się resztkami racji żywnościowych, w niektórych wiejskich regionach jedli paszę dla zwierząt. Co gorsza, Francuzi przygotowywali się kontruderzenia, co wiązało się z podniesieniem podatków, aby opłacić żołdaków. Wtedy lud francuski nie wytrzymał i na południu słonecznej Francji rozpoczęła się rewolta antyrządowa. Ponieważ zarówno Wielka Brytania jak i Francja toczyły wojny domowe, w połowie czerwca została podjęta decyzja o podpisaniu pokoju. Na jego mocy Irlandia uzyskała większość Irlandii Północnej, Szkocja stała się niepodległym państwem, a Królestwo Anglii i Walii zmuszone było wypłacić kontrybucję dla Szkocji, która przeżyła największy kryzys gospodarczy w wyniku działań wojennych. Natomiast na południe od kanału La Manche niepodległość uzyskała Akwitania, na czele której stanął monarcha z dynastii Burbonów. Wolna stała się również Bretania, a Republika Francuska również została zmuszona do wypłacenia kontrybucji Akwitanii i Bretanii. W Europie Zachodniej nastał trwający do dziś pokój.
Gdy Europa Zachodnia zaczęła powoli podnosić się z gruzów, w Europie Południowej włoska wojna domowa zaczęła dopiero się rozwijać. Siły królewskie przeprowadziły udane uderzenie na pozycje wojsk komunistów na początku marca, jednakże Włochy Południowe nie pozostały im dłużne i miesiąc później wojska komunistyczne ponownie podeszły pod Rzym. Wielka Bitwa o Rzym była jeszcze krwawsza, niż poprzednia. I choć komunistom nie udało się zająć Wiecznego Miasta, to jednak zniszczenia były olbrzymie, a w trakcie bitwy ucierpiała przede wszystkim ludność cywilna. Określa się, że 10% rzymian zginęło podczas bitwy. Kolejne miesiące włoskiej wojny domowej obyły się już bez wielkich bitew, jednak z końcem roku wojna ta coraz bardziej stawała się totalna – nie liczyło się zwycięstwo samo w sobie, celem było całkowite zniszczenie przeciwnika. Prawdopodobnie wojna trwałąby jeszcze dłużej, gdyby nie ogólne zmęczenie państw, dlatego też pod koniec roku podpisano pokój, który podzielił Włochy, a podział ten trwa po dziś dzień.
Jugosławia również rozpadła się na część demokratyczną, na czele której stanął Piotr II oraz na część komunistyczną, którą rządził Tito. Doszło do wielu starć wojsk na granicach, jednakże w tym roku nie doszło do wojny samej w sobie.
Wraz z początkiem wiosny odżył konflikt duńsko-szwedzki. Duńczycy wraz z Norwegami dalej kontynuowali zajmowanie ziem szwedzkich, jednakże Sztokholm nie pozostawał im dłużny i pod koniec maja zajął Narvik. Wojna trwałaby pewnie jeszcze dłużej, gdyby nie groźba ZSRR. Wówczas podpisano pokój, na mocy którego Laponia i Skania stały się wolnymi krajami.
Ameryka upadła! Oficjalnie rozwiązano Stany Zjednoczone Ameryki i wszystkie stany stały się wolne. Jak można łatwo się domyślić, doszło do wielu konfliktów, w większości na wschodzie dawnych USA. Wszystkie konflikty zakończyły się jeszcze tego samego roku i pokój w Ameryce trwa do dziś.
Czyżby Hitler powrócił? zadał sobie to pytanie cały świat, kiedy na południu Argentyny powstałą Rzesza Patagońska, czyli nazistowskie państwo. Na jego czele stanął nieznany nikomu nazista, jednak z wyglądu przypomina trochę Hitlera…
W Azji próbowano powiesić cesarza Hirohito, jednakże upadek Ameryki sprawił, że Japończycy wykorzystali okazję i ogłosili odrodzenie Wielkiego Cesarstwa. Doszło do starć z wojskami amerykańskimi i udało się uwolnić cesarza z rąk Amerykanów. Kilka miesięcy później amerykańskie wojska wycofały się z Japonii, a Japończycy zajęli Koreę, jednakże północna część ogłosiła niepodległość. Wybuchła tzw. wojna statyczna, ponieważ od początku wojny japońsko-koreańskiej nie doszło do przesunięcia się linii frontu.
Wojna domowa w Chinach zakończona!

1950-1953

W tych latach nie wydarzyło się nic wystarczająco ciekawego, aby historycy z dumą opisywali te lata. Zakończyły się konflikty w obu Amerykach, w Afryce i w Azji. I faktycznie nie byłoby czego opisywać, gdyby nie marzec 1953 roku.
Stalin nie żyje! piszą wszystkie gazety i grzmią wszystkie radia. Śmierć Pierwszego Sekretarza sprawiła, że Związek Radziecki upadł. Wielu partyjniaków próbowało przejąć władzę w całym ZSRR, jednakże nie byli oni w stanie utrzymać tak wielkiego państwa bez siły, jaką posiadał Stalin. Poszczególni członkowie partii zajęli ważniejsze miasta dawnego ZSRR i utworzyli tam własne państwa. Dziś tereny Związku Radzieckiego są wielkim polem bitwy, a mieszkańcy państw krzyczą z bólu.