Stołówka

[Abbey]

Stołówka potrafi zaspokoić wiele żołądków. Niekoniecznie serwuje najwykwintniejsze przysmaki, jednak jedzenie w niej jest znośne. W czasie zamknięcia jest jednym z najbardziej obleganych miejsc.

[Abbey]

Radio
Markus dotarł na miejsce. Najwyraźniej ponownie trafił na dobry moment. Tłok w lokalu był całkiem, całkiem znośny. Dochodziły go różne zachęcające zapachy.

[Radiotelegrafista]

Cóż, miał dzisiaj szczęście! Udał się do kontuaru po jedzenie. Stołówka była samoobsługowa?

[Abbey]

Jak się okazało, była. Jedzenie wszelkich smaków i rodzajów tylko na niego czekało.

[Radiotelegrafista]

Więc nałożył sobie po trochu z wielu rodzajów, lubił bogaty wieniec smaków. Następnie poszedł do kasy.

[Abbey]

W kasie stał radosny, pulchny chłopaczek o ciemnej karnacji. Zważył wszystko i podał cenę. W sumie wcale nie wyszło tak drogo, a pachniało znakomicie.

[Radiotelegrafista]

— Dzięki. — Uśmiechnął się do kasjera po wręczeniu zapłaty i usiadł przy jednym z stolików. Zabrał się za posiłek.

[Abbey]

Wyjątkowo mu smakował. Słyszał rozmowy dochodzące z wielu kierunków. Może dałoby się czegoś dowiedzieć?

[Radiotelegrafista]

Mógłby się do kogoś dosiąść i od niego dowiedzieć się ciekawych informacji. Ktoś w jego pobliżu siedział samotnie?

[Abbey]

Niestety, jedynie on sam.

[Radiotelegrafista]

Więc podszedł do pobliskiego stolika, który był zajęty, ale nie w pełni.
– Przepraszam, mogę się dosiąść? – Zapytał.

[Abbey]

— Ależ oczywiście, zapraszamy. — Dziewczyna, do której się odezwał, odsunęła się i zrobiła mu więcej miejsca. Jej towarzysz akurat zasłonięty był sporym notesem, w którym coś uporczywie notował. — Jak ci na imię?

[Radiotelegrafista]

— Markus. Ty? — Zapytał, siadając i kładąc swój talerz na blacie.

[Abbey]

— Anette. A to jest Ford. Już tak ma, zawsze głową w gwiazdach. — Dziewczyna zaśmiała się lekko. — Co cię sprowadza na Kazamatę?

[Radiotelegrafista]

– Podróż, a pech chciał, żeby akurat teraz całą Kazamte zamknęli na cztery spusty. – Westchnął.

[Abbey]

— Ciężko mi się postawić w butach takich jak ty. Ale domyślam się, że może być trudno.

[Radiotelegrafista]

– Tia. A was co tu zatrzymało? –

[Abbey]

— Badania. Jesteśmy astronomami. Ten układ ma jeszcze sporo do odkrycia.

[Abbey]

Maxwell
I dotarł do stołówki. Wszystko pachniało całkiem nieźle. Kilka stolików nadal było wolnych.

[Maxwell]

Szybko poszedł wybrać sobie i nałożyć jakieś tam rzeczy. Standardowy zestaw jakichś ziemniaków, mięsa i sałatki.

[Abbey]

Udało mu się to zrobić całkiem szybko. Kasjer spoglądał na niego z uśmiechem i czekał, aż ten podejdzie.

[Maxwell]

Poszedł więc.

[Abbey]

Kasjer życzył mu smacznego i wymienił cenę za posiłek.

[Maxwell]

Zapłacił, podziękował i poszedł jeść do jakiegoś wolnego stolika.

[Radiotelegrafista]

– Naprawdę? Na przykład co takiego badacie teraz? –

[Abbey]

Maxwell
I tamże dotarł. Mógł w spokoju usiąść i zjeść. Miejsce było całkiem wygodne.

Radyjko
— Zanim nas pogonili z laboratorium, badaliśmy właśnie osobliwe skały które znaleźliśmy w pierścieniu Zun-3. Nie znamy jeszcze ich dokładnego pochodzenia, ale z pewnością nadawałyby się na biżuterię. Poza tym, razem z nimi znaleźliśmy lalkę. Wyobrażasz sobie znaleźć lalkę w przestrzeni kosmicznej?

[Radiotelegrafista]

– To rzeczywiście ciekawe. – Markus szczerze zainteresował się tą sytuacją: – Jak ją wykryliście? –

[Abbey]

— Nasze statki korzystają z pewnego rodzaju siatek. Słowem, zbieramy po trochę skał z pierścienia i zawracam nim się rozbijemy. Kiedy Ford wrócił i wyrzucił wszystkie skały na stół, z blatu spadła głową lalki. Jeden z chłopaków wpadł w histerię.

[Radiotelegrafista]

– Nie dziwię się, przecież to sytuacja jak z dawnych horrorów! – Zaśmiał się.

[Abbey]

— Kto wie, ile tam orbitowała.
Anette zadumała się na chwilę i wzięła się za jedzenie.
— Lubisz horrory?

[Radiotelegrafista]

— Nie bardziej niż inne gatunki, ale tak, lubię. Czemu pytasz? — Odpowiedział, samemu odrywając się od jedzenia.

[Abbey]

— A nie wiem, podtrzymuję rozmowę. Ford mi raczej nie pomoże, prawie całkiem odpłynął.

[Radiotelegrafista]

— A właściwie to czemu on szkrobie w tym notesie nawet teraz? Aż tak lubi pracę? —Ostatnie zdanie wypowiedział z wyraźną ironią.

[Abbey]

— Nie, po prostu prowadzi tam jakieś swoje obserwacje, nie wiadomo czego. Często z tych gryzmołów nie da się nic doczytać.
— Specjalnie. Nie wszystko jest dla ciebie, Anette. — Ford zamknął swój zeszyt z trzaskiem i schował go do płaszcza.

[Radiotelegrafista]

// Mój ulubiony Ford zaraz po Nucleonie. //

Markus nie wtrącał się pomiędzy nich, oczekując czy uwaga Forda zamieni się w rozmowę.

[Abbey]

— Ja bym raczej naszego gościa zapytał, co sądzi o Zun-3. To dość ciekawa planeta.
Anette chyba zaakceptowała to jako pytanie, bo spojrzała w stronę Markusa.

[Radiotelegrafista]

— Z wstydem, ale muszę się przyznać, że poza nazwą, o Zun-3 nie wiem nic. Chyba, że chciał by mnie Pan doedukować. — Zaśmiał się.

[Abbey]

— Miło widzieć, że komuś zależy. Zun-3 bywa raz określana jako planeta, raz jako planetoida. Podejrzewamy, że jej aktualna postać to jakiś procent poprzedniej wielkości.
— Poza tym ma dwa wyczepiste pierścienie — wtrąciła się Anette.

[Abbey]

Stópka
Dotarł na miejsce. Uderzyło go mnóstwo nie do końca pasujących do siebie zapachów.

[theslowestfootintheeast]

Poszedł wybrać sobie jakieś mięso, a do tego jakąś surówkę i, jeśli miał możliwość, sos do mięsa.

[Abbey]

Udało mu się znaleźć wszystko czego szukał. Teraz wystarczyło jedynie zapłacić i można jeść.

[theslowestfootintheeast]

Podszedł do kasy, żeby zapłacić za jedzenie, które wziął z kontuaru.

[Abbey]

Kasjer szczerzył się i obsłużył Josepha bez zbędnej zwłoki. Podał mu cenę za posiłek.

[theslowestfootintheeast]

Wyjął z portfela trochę więcej pieniędzy od ceny, którą powiedział mu kasjer.
- Reszta jest twoja, przyjacielu. - odparł do kasjera i poszedł szukać wolnego stolika.

[Abbey]

— Dziękować, panie dobrodzieju! Smacznego!
Udało mu się cudem znaleźć wolny stolik. Był jednak brudny, co pewnie było powodem, dlaczego nikt tu nie siedział.

[theslowestfootintheeast]

Zaczął szukać innego wolnego stolika. Przy tak brudnym stoliku nie będzie siedział.

[Abbey]

Pokręcił się w tę i tamtą. Na koniec okazało się, że ktoś zajął nawet brudny stolik.

[theslowestfootintheeast]

Spróbuje znaleźć jakiś stolik, który nie został w pełni zajęty, bo mógłby spróbować tam się przysiąść, a jeśli mu to się nie uda, to prawdopodobnie będzie zmuszony jeść na zewnątrz.

[Abbey]

Znalazł jeden stolik, przy którym siedział koleś właśnie biorący się za deser. Jakoś nie obchodziło go, że Joseph tam podszedł.

[theslowestfootintheeast]

Kaszlnął.
- Przepraszam, można się tutaj przysiąść? - zapytał.