Halo, halo, jak mnie słychać?

- Odpoczywać, wrócić do sił… Nie chcę, żebyś zemdlał podczas uczty, a i tak nie zostało do niej aż tak wiele czasu.

- Cenę uzgodnimy po robocie, a ja pójdę dać znać o nowej robocie dla moich ludzi. Coś jeszcze?

Pewnie i by dostał, ale teraz był mu niewiarygodnie wprost potrzebny.
- Dowiedz się od swoich wtyk i sam mi to powiedz. Co dokładnie miałeś na myśli mówiąc o strażnikach, ochronie i informacjach?

Nie musiałeś, bo choć pojazdu ani jego załogi nie było w pobliżu, to pewnie mieli powód, żeby odjechać. Finalnie go odnaleźliście, wraz z resztą pomagających Wam żołnierzy, a przynajmniej częścią z nich, bo oddział był definitywnie przetrzebiony, a na dodatek kilku ludzi wciąż opatrywało rannych.

- Powinieneś zawołać kogoś, kto zna się na tym, kto ma większy staż i doświadczenie. - odparł i westchnął. - Mówili, czemu im się udało? Czemu z całej tej grupy akurat oni przeżyli?

Przedzierając się przez kolejne gruzowiska, wraki pojazdów i mniejsze grupki Zombie, które nie były dla Was większym kłopotem, zdołaliście dostać się do centrum miasta, gdzie w oczy rzucało się przede wszystkim centrum handlowe, ale pewnie o tym samym myśleli ludzie, którzy na początku apokalipsy rzucili się na szaber. Nim zastanowiliście się, gdzie powinniście udać się dalej, dostrzegliście niedaleko trzech ludzi, postawnych, mówiąc coś po rosyjsku, ale z silnymi akcentami, głównie gruzińskimi. Uzbrojeni byli w karabiny Kałasznikowa, ale nie byli tymi samymi żołnierzami bądź najemnikami, których spotkaliście wcześniej, wszyscy byli odziani jedynie w proste dresy, podkoszulki, bluzy dresowe i adidasy.

Zawsze mogłeś być tym, który spróbuje pochwycić jednego z bandytów do niewoli.
- Spróbuj się do nich podkraść i załatwić po cichu, przynajmniej jedna osoba musi pozostać przy życiu. Ja tu zostanę i będę Cię osłaniać albo puszczę psy, jeśli będziesz w tarapatach.

Radio:
Grałeś, ku uciesze gawiedzi.
Zohan:
Barman wzruszył ramionami.
- A było tam aż tak źle, że musiałeś się wynosić?

//Czekam na Vadera.//

Nie byłeś zapewne pierwszym, który na to wpadł, byli też pewnie i tacy, co próbowali to udowodnić, ale fakt faktem, że był to jakiś pomysł, ale lepiej było się z nim nie dzielić z dowództwem, któremu w kryzysowej sytuacji może przyjść do głowy choćby to, że próbujesz siać ferment, dezinformację czy nawet strach pośród zwykłych żołnierzy. Tak czy siak, Zombie czekały, a Wy usłyszeliście warkot na zewnątrz, szczęśliwie należący do pojazdów, nie potworów.

Były to najwidoczniej jakieś zapiski ocalałego, być może przydadzą się Ci się, nie tylko będąc formą zabicia nudy, ale też mogą dostarczyć informacji, na które wpadł ich właściciel, a Tobie umknęły. No i jemu już się nie przydadzą. Natomiast zapiski na stronie, którą akurat otworzyłeś, brzmiały:
Dzień 231.
Zabunkrowałem wszystko w kryjówce. Jest ich coraz więcej. Nie wiem, skąd przybyły, ale w walce z nimi Zombie są bez szans. Liczę na to, że te kreatury powybijają się nawzajem, żebym mógł odpocząć. Wreszcie odpocząć.

Taczka:
Po chwili usłyszałaś, jak chłopak i pies odchodzą, a nieco później najpierw poczułaś paskudny smród, a chwilę potem usłyszałaś pierwsze Gobliny. Przez wejście do jamy mogłaś nawet zobaczyć ich obute stopy, gdy przeszukiwali okolicę, głośno naradzając się, gdzie powinni udać się teraz dalej.
Kazute:
W tej postaci, z drobną pomocą innych, zdołałeś bez trudu wyważyć drzwi, prowadzące na dalszy korytarz i do kolejnych pomieszczeń.