Halo, halo, jak mnie słychać?

- Gdyby chciał tu przyleźć to już dawno by to zrobił, jak tamci debile o tam. - odparł jeden z żołnierzy, wskazując na stos zwłok zabitych Zombie.
- Siedzi na dachu, a nie widzę żadnych zewnętrznych schodów czy drabin. - ocenił drugi. - Winda w środku, o ile jest, na pewno nie działa. Zostają zwykłe schody. Zanim dobiegniemy na górę, może już dawno spierdolić albo się na nas zaczaić i rzucić się na pierwszego, który wejdzie na dach.

- Chcesz zobaczyć coś szczególnego? - zagadnął cię ochroniarz, gdy dalej przemierzaliście ulice.
W miarę pokonywania trasy, zauważyłeś też ludzi w bocznych uliczkach. Wcześniej pełne one były gruzów, zniszczonych pojazdów i rozmaitych rupieci. Teraz wypełniali je ludzie, czasem byli to żebracy, którzy poświęcili wszystko, żeby się tu dostać, a teraz nie mieli za co żyć, kiedy indziej prostytutki, choć dużo mniej zadbane od tej, która ci ostatnio towarzyszyła, czasem uzbrojeni po zęby najemnicy albo nieprzyjemne typy spod ciemnej gwiazdy, przeważnie w strojach odsłaniających klatki piersiowe i ramiona, aby eksponować układające się w zawiłe wzory tatuaże, które często pokrywały ich twarze. O wiele bardziej niepokojące były długie noże, których każdy miał przynajmniej kilka.
- Mówimy na nich Tatuażyści. - mruknął Vito, gdy zauważył, że się im przyglądasz. - Nie prowokuj ich, nie rozmawiaj z nimi, nawet nie łap kontaktu wzrokowego. Chyba że chcesz się pożegnać ze sceniczną buźką, a w gorszym przypadku z życiem i organami.

- Ne. - odparł, pociągając łyk alkoholu z jakiejś butelki. - Ni ma miejsca na statku. Przebieraj siem tu albo na pokładzie, ze załogą.

Pozostali wymienili jeszcze kilka ogólnych uwag, dotyczących wart, obozów, zebrania ochotników, którzy mieli chronić cię podczas podróży i tym podobnych. Niemniej, nie minęły dwa kwadranse i spotkanie dobiegło końca, a wszyscy zaczęli się rozchodzić do swoich zajęć.

Szybki atak odniósł skutek, a cios pogruchotał kości barbarzyńcy. Topór upadł na ziemię, gdy ręka nie była już w stanie go utrzymać. Jednak napędzany wściekłością, w która przekuł cały ten ból, mężczyzna nie miał zamiaru się poddać. Krzyk, jaki z siebie wydał, pełen był gniewu, nie bólu. Skoczył na ciebie gwałtownie, pędem i masą ciała powalając na ziemię. Usiłował przydusić albo chociaż przytrzymać cię w miejscu kolanami, jednocześnie wznosząc nóż trzymany przez sprawną dłoń, aby skończyć nim tę walkę, nim będzie za późno.

Oboje pokiwali głowami, robiąc to, o co ich poprosiłeś. Może z wyjątkiem wypicia piwa, chwilowo chyba nikt nie miał na to ochoty.

Całe zajście zdało się zakończyć równie szybko, jak się zaczęło. Wszyscy trzej terroryści zginęli, poza nimi również dwóch policjantów oraz trzech zakładników, wliczając w to tego, którego napastnicy zastrzelili najpierw. Strzelanina w środku ucichła i wszystko wskazuje na to, że antyterrorystom udało się unieszkodliwić również wrogów w budynku.

Sołtys przekazał twoje polecenia reszcie i tak po chwili chłopi wrócili, jeden z wiadrem wypełnionym piwem z lokalnej karczmy, drugi z glinianym dzbankiem lokalnego samogonu. Żona sołtysa z kolei przyniosła igłę i nici. Wszystko to położono obok ciebie.

Zajęli się tym od razu, o nic nie pytając.
- To oni go znaleźli. - wyjaśnił ci sołtys. - Nie mogli zrobić wiele, więc przynieśli go tutaj, a ja posłałem Tsię po ciebie.
Rana była paskudna, bez dwóch zdań, ale nie należała do tych, które gwarantowały śmierć. Jeśli się postarasz, mężczyzna z tego wyjdzie. Była to rana w boku, wyglądająca jak zadana jakąś bronią kłującą, mogły to też być kły dzikiego zwierzęcia, na przykład dzika.

Od twojej ostatniej wizyty wioska w ogóle się nie zmieniła. Ludzie albo byli zajęci swoimi sprawami i pracą, albo udawali, że są nimi zajęci. W końcu wioska położona była z dala od większych traktów, miast czy jakichkolwiek ważnych lokacji. Jacykolwiek goście bywali tu rzadko, ale gdy się pojawili, wzbudzali już niemałą sensację, tak jak ten tu. Złożono go na ścianie w jednej ze stodół, stali nad nimi sołtys, jego żona oraz dwóch chłopów. Poszkodowany był mężczyzną w sile wieku, dobrze zbudowanym, z długą brodą zaplataną w warkocze i krótkimi blond włosami. Ubrany był w zwykłą tunikę, spodnie, buty i pas, zwinięty płaszcz z kapturem podłożono mu pod głowę. Obok niego leżał tobół z rzeczami, a także pokaźny zestaw broni: nóż o ząbkowanym ostrzu, sztylet, długi miecz, kołczan pełen strzał, łuk i jednoręczny topór. Rana, o której mówiła Tsia, była raczej spora, sądząc po tym, jak duża część tuniki była ciemna od krwi, ale bez dokładnych oględzin nie stwierdzisz więcej, może poza tym, że mężczyzna był nieprzytomny, chociaż oddychał.