Halo, halo, jak mnie słychać?

- Odpoczywać, wrócić do sił… Nie chcę, żebyś zemdlał podczas uczty, a i tak nie zostało do niej aż tak wiele czasu.

Skavilia

Werbunek:
Zapisano w queekish, języku zrozumiałym jedynie dla Skavenów.

Ruchy wojsk:
Zapisano w queekish, języku zrozumiałym jedynie dla Skavenów.

Dyplomacja:
Brak.

Wydatki:
Zapisano w queekish, języku zrozumiałym jedynie dla Skavenów.

Handel:
60 stali za 60 drewna z Salesią.
60 stali za 60 kamienia z Nerosharą.
60 stali za 60 żywności ze Stagnalionem.

Podsumowanie:
Zapisano w queekish, języku zrozumiałym jedynie dla Skavenów.

Targos chyba od zawsze było najbardziej zmilitaryzowanym i najbezpieczniejszym miastem w Dekapolis, walcząc przez całą swoją burzliwą historię z rozmaitymi bestiami, Nordami, Orkami, Goblinami, Krasnoludami i innymi miastami. Straż miejska nie była tutaj biedna i źle wyposażona, istniały co prawda formacje typowo porządkowe, ale nawet oni mieli na sobie solidne gambesony, kapaliny i kolczugi, a wyposażeni byli w sztylety, włócznie i miecze. Jednak ich rzadko kiedy wypuszczano poza miasto, prawdziwą strażą Targos byli odziani w kolczugi, solidne hełmy z przyłbicami, napierśniki i elementy zbroi płytowej na rękach i nogach wojownicy, wyposażeni w halabardy, długie miecze i sztylety, niektórzy zamiast tego pierwszego oręża mieli dwuręczne kusze i kołczany pełne bełtów. Stanowili naprawdę groźną jednostkę, na którą składało się nieco ponad stu najlepszych wojowników z całego miasta, oddanych jego sprawie i burmistrzowi, który szkolił ich osobiście. Poznałeś go kiedyś, choć była to krótka rozmowa, to jednak nawet na tobie Kemp z Targos wywarł wrażenie wielkiego wojownika. Jednak, co oczywiste, niezbyt mogłeś z nim porozmawiać, więc pozostawał ktoś niższy rangą. Koszary straży znalazłeś bez trudu, a w nich Berghera, krasnoludzkiego najemnika z Verden, na żołdzie straży miejskiej, który odpowiadał za kontakty z podobnymi sobie, czyli innymi najemnikami, jacy licznie zasilali armie wszystkich miast Dekapolis, choć Targos zatrudniało bardziej nielicznych specjalistów i elitarnych wojowników, z racji swojej własnej armii niepotrzebni im byli pospolici wojownicy.
- No, no, postrach tundry, witamy. - powiedział, przerywając dłubanie w zębach wykałaczką, Krasnolud. - Jakiemu wodzowi ujebałeś łeb przy samej szyi tym razem? - dodał, śmiejąc się pod nosem.

- Postaram się ich jeszcze przekonać albo chociaż zmusić, żeby z tobą porozmawiali i pozwolili ci przedstawić swoją wersję wydarzeń. - powiedział, wpychając ci do ust aż dwie szmaty. - Niedługo zjawią się tu ludzie naczelnika, życz nam szczęścia. Mogę zrobić wiele swoimi gadanymi, ale za nic nie przekonam ich żeby dali ci broń i pomogli w obronie plantacji… Cholera, miałem się tu urządzić, a teraz muszę to zostawić. Dobrze, że niewiele w to zainwestowałem. - dodał, przystawiając ci kolejny pasek tkaniny do ust. - Zagryź.

Budynek, obsługa czy klientela niewiele się zmieniły. Barman i kelnerki wciąż tacy sami, kilka znanych ci już twarzy mieszkańców miasta, poza nimi przybysze, tacy jak kupcy, górnicy, łowcy nagród i najemnicy wszelkiej maści. Czyli właściwie nic wielkiego ani nowego, miałeś nawet wrażenie, że czas się zatrzymał w chwili, gdy opuściłeś ten lokal, wybierając się po raz pierwszy do Strzaskanej Skały.

I rzeczywiście, widać było, że na Liwiuszu informacja ta zrobiła wrażenie, choć starał się to po sobie ukryć.
- To… interesujące. Może rzeczywiście warto przyjrzeć się tej sprawie. Myślę, że póki co powinien zostać, ale nie jest to decyzja ostateczna. I, tak jak powiedziałaś, weźmiesz za niego pełną odpowiedzialność.

Machnął ręką i podszedł do was jeden z ludzi obecnych przy napadzie na pociąg.
- To Samson, będzie ci służyć za przewodnika. Możesz odejść, chyba że masz jeszcze jakieś pytania?

Zazwyczaj zostawał trochę w tyle lub, tak jak teraz, wyjeżdżał na koniu przed waszą grupę, chcąc sprawdzić, czy nic was nie ściga lub na dalszej drodze nie czai się żadne zagrożenie, bo nawet jeśli zgubiłeś tych tajemniczych prześladowców to wciąż pozostawały niebezpieczeństwa, które czają się nie tylko na Wizjonerów, takie jak rozmaici bandyci, agresywni tubylcy, dzikie zwierzęta i krwiożercze bestie.

- Arena potrzebuje krwi. Ja potrzebuję krwi. Widzowie potrzebują krwi. Więc potrzebujemy też ciebie. Nie mam zbyt szerokiej oferty pracy, właściwie tylko dwie: abyś walczył dla mnie na arenie lub zdobywał dla mnie bestie, które będą walczyć.

- Nikt nie zabrania ci się wycofać, ale coś czuję, że to twój cel, wyrwać się stąd, więc nie będę cię zatrzymać. Każdy człowiek potrzebuje jakiegoś, zwłaszcza w tych czasach.

- Szeregowy Potiomkin Taczankin, wystąp! - rozeszło się jeszcze raz, ale teraz głos politruka był bardziej natarczywy. Żołnierze wokół ciebie odsunęli się w tył, lewo czy prawo o krok lub dwa, abyś stał się bardziej widoczny, co było formą presji, abyś opuścił szereg.