Elarid

— Ta… — Odbiegła od niego wzrokiem z znudzoną miną. — A o co poszło?

//zrobione

— Jokerzy o tym nie wiedzą na początku, ale są pewne warunki, by to działało. Pewne zasady. Nie ma co tłumaczyć tego komuś, kto nie zamierza zostać.

— Nuży mnie ta rozmowa. Coś nie wydaje mi się, bym cokolwiek z niej miał mieć. Niedobrze.

— A co ma magia do praktyki, co?

— A to czasem ty nie byłeś tym gościem? Też się pewno potknąłeś o własne nogi — rzuciła lekko, trochę złośliwie, trochę zadziornie, po czym wyszczerzyła zęby.

Posłuchała się jednak Mateusza. Przykucnęła i postarała się zawiązać buty, dwukrotnie upewniając się, że węzeł jest porządny. Miała ochotę się trochę pokłócić, ale jednak coś ją powstrzymało. Miała złe przeczucia. Chciała mieć już to wszystko za sobą i jak najszybciej wrócić. Zupełnie jakby sądziła, że gdzieś tam czyha na nich coś, o czym nigdy nie słyszeli. Zarzuciła włosami do tyłu.

— Masz jeszcze jakieś mądre rady na dziś?

— Wiesz, koniec końców trzeba mieć pracę. W ten sposób system ma prawo działać.

— Nie mam pojęcia. Laska pojawia się i znika, do mnie rzadziej zagląda, odkąd się pokłóciliśmy.

— A co cię wobec tego interesuje?

W kantynie jak zwykle serwowano kilka różnych potraw. Wyglądało na to, że aktualnym faworytem wśród współpracowników Alexandra był gulasz.