Regulamin forumowej gry fabularnej " Uniwersum Metro 2035∶ Posmak Przeszłości"

Technikalia

1. Wystawienie postu w grupie jest jednoznaczne z przeczytaniem i zaakceptowaniem regulaminu forumowej gry fabularnej " Uniwersum Metro 2035∶ Posmak Przeszłości" , a także z zrzeczeniem się wszelkich praw odnośnie publikowanej w grupie treści literackiej, filmowej czy graficznej.
2. Każdy członek grupy ma obowiązek nie łamania żadnego z punktów regulaminu.
3. Złamanie punktu regulaminu zostanie ukarane poprzez karę uważaną za wystarczającą przez Mistrza Gry.
4. Na czas nieobecności Mistrza Gry funkcja dozorowanie gry fabularnej zostaje przekazana ewentualnym moderatorom.
5. Mistrz Gry zastrzega sobie prawo do dowolnego edytowania zawartości gry fabularnej włącznie z regulaminem. Gra fabularna " Uniwersum Metro 2035∶ Posmak Przeszłości" jest własnością admina (użytkownik Radiotelegrafista) i zastrzega on sobie prawa autorskie do treści publikowanej w zakresie gry.

Zachowanie

1. Zabrania się tzw. “trollingu”. Zabrania się pisania troll-postów, tworzenia troll-postaci i zachowań podobnych. Pragniemy skupić się na zanurzeniu w świat rozgrywki, troll-elementy wyrywają nas z tego zanurzenia.
   • Karę za trollowanie dobiera Mistrz Gry/Moderator
2. Zabrania się nieuzasadnionego wyzywania innych graczy na Posterunku, a także w jakimkolwiek innym temacie. Jedna postać gracza obrażająca drugą jest dozwolona.
3. Podczas komunikacji z innymi graczami należy używać w miarę możliwości języka nie-wulgarnego. Postacie graczy oczywiście mogą używać języka wulgarnego.
4. Rozmowy niezwiązane z grą/fabułą prowadzimy wyłącznie w temacie Posterunku.
5. Zabrania się tzw. meta-gamingu. Wiedza postaci gracza nie jest równa wiedzy grającego. Nadużywanie wiedzy podczas prowadzenia postaci przez gracza będzie karane.
6. Grafiki oraz klipy wideo o treści NSFW są surowo zabronione. Postowanie nieocenzurowanego materiału graficznego o treści NSFW będzie karane wydaleniem z grupy.

Gra

1. Podczas gry uprasza się graczy o wykorzystywanie zasada poprawnej pisowni polskiej.
2. Wypowiedzi postaci gracza zapisujemy między dwoma myślnikami bądź półpauzami. Przykład:
   • — Spróbuj tu jeszcze raz pokazać swoją zaplutą gębę, a gwarantuję Ci, że wrócisz już bez niej. — Warknął Siarzewski.
   • - Twoja głowa wygląda jak kłaki w gównie! - Zarechotała Arnika.
3. Przemyślenia postaci gracza zapisujemy w cudzysłowie bądź kursywą. Przykład:
   • Ja się jeszcze będę śmiał…
   • “To jest nasza szansa, teraz możemy wygrać!”
4. Czynności wykonywane przez postać gracza zapisujemy tekstem niezmodyfikowanym. Przykład:
   • Chwycił wąż silniej w dłonie i odkręcił zawór.
5. Warunkiem rozpoczęcia rozgrywki w grze fabularnej jest stworzenie własnej postaci w temacie do tego przeznaczonym.
6. Przed stworzeniem postaci zaleca się zapoznanie z informacjami ogólnymi o świecie. W razie kwestii niejasnych należy zapytać się o nie Mistrza Gry przez bezpośrednią wiadomość bądź w temacie Posterunku.
7. Zabrania się czytania treści tych informacji o świecie gry, jakie zostały udostępnione dla postaci o innym zawodzie/pozycji społecznej/przynależności/itp. niż postać bądź postacie gracza.

No cóż, co miało powstać to powstało.

Dałeś “Zapisz zmiany”?

Generał Koteczek!

Jeden błędny ruch i stąd wylatujesz.

Wieczorek.

Wieczorek.

Pomimo, że od Apokalipsy minęły 23 lata, to przedwojenne mapy i plany wciąż stanowią wielką wartość. Ułatwiają poruszanie się po zrujnowanym mieście, ukazują miejsca skrywające różnorakie dobra czy choćby pozwalają oddać się nostalgii i wspomnieniom nad światem, który przeminął. Tworzone współcześnie mapy nierzadko mają jeszcze większe znacznie, ponieważ ukazują okolicę z dzisiejszej perspektywy, nanosząc na papier wszystkie skazy i blizny powstałe przed ostatnie dwie dekady.
W tym temacie znajdziemy mapy opisujące świat przedstawiony. Niektóre z nich mogą zostać udostępnione wyłącznie dla danych grup postaci.

Nie takie coś miałem na myśli.
Ot, na przykład ostatnia sytuacja o Misjonarza. Rzucałbym kością 1d20. Wynik (< 10) oznaczałby ukąszenie przez wężą. Wynik =10 oznaczałby powalenie, ale brak ukąszenia. Wynik (>10) oznaczałby pudło ataku węża.

Anatol “Misjonarz” Dzierżyński [T -11(Dzień 0)]

Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przekazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.
~Mt 28,20

Tak więc Misjonarz znał już kierunek, w który musiał się udać i ruszył w drogę. Tak jak się spodziewał, wąż porzucił wizję Anatola-Przystawki i pewnie popełznął w inne, tylko sobie znane miejsce. Mężczyzna wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Pomimo upływu ponad dwóch dekad, wciąż można było na nich odczytać napis wykonany białą kredą. “C†M†B” - Kacper, Melchior i Baltazar, trzech króli, którzy złożyli hołd dopiero co narodzonemu Chrystusowi, a przynajmniej to podpowiadała mu pamięć. Czemu ludzie przed wojną wypisywali ich imiona na swoich drzwiach? Nie był w stanie sobie przypomnieć.
Zszedł klatką schodową kilka pięter niżej, nie niepokojony niczym. Budynek, poza okupującą jego fragmenty zmutowaną florą, wydawał się zupełnie martwy. Nawet niektóre z szkieletów pozostały w takich pozycjach, w jakich zastała je śmierć. Czy połamany człowiek, który leżał wraz z swą walizką u podnóża spękanych schodów znalazł się w tym samym Raju, co kobieta w kwiecistej kiecce, która umierając przyciskała różaniec do piersi?
Tymczasem Misjonarz dotarł na parter i tam usłyszał coś niepokojąco znajomego. Przeciągły, nienawistny syk. Odwrócił się tylko po to, by zobaczyć skaczącego ku niemu Ślepego Węża. Zdążył uskoczyć, żmija minęła go o ledwie kilka centymetrów i z głuchym hukiem uderzyła w ścianę za nim. Nie wzruszyło ją to, bo od razu podniosła łeb i przeciągle zasyczała, eksponując dwa, ogromne kły. Znak, że za milisekundę znów zaatakuje.

Dzieciożerca [T-9 (Dzień 0)]

Trójka udała się na górę. Ślad nie mógł prowadzić daleko, górne kondygnacje budynku były w dużej części zawalone. Przypuszczenia potwierdziły się, gdy pierwsze piętro pozostawiło kompanów bez szczególnych zdobyczy, a droga wyżej została zablokowana zwałami gruzu na schodach. I już mieli wracać na dół, gdy Grot wskazał dłonią coś interesującego. Ślady w kurzu, za którymi podążali, “wchodziły” w rumowisko. Po przesunięciu kawału betonu jasne było czemu. W gruzie umiejętnie ukryto wąski tunel, prowadzący w górę. Czy powinni wejść do niego?

//Od razu daj mi znać w jakiej kolejności wchodzicie, jeżeli wchodzicie. //

Myślałem o wprowadzeniu kostki do sytuacji, gdzie szczęście decyduje o powodzeniu bohaterów. Co wy na to?

Nareszcie ta cała sytuacja się rozładowywała… Ah, że też nie ma tu Drogomira, razem w tym siedzieli, mógłby mu pomóc choć trochę! Tak czy owak, Morzywał poczekał aż tłum ostatecznie się rozejdzie i po tym sam wrócił do domu.

"— Jakby myślały…— Stwierdził w głowie Potomkin, nasłuchując hordy. Aż przyszła mu na myśl pewna książka, którą czytał przed tym wszystkim. Nie pamiętał tytułu, ale na pewno było w nim coś z “Obiecana” albo “Obietnica”. Przechodząc do rzeczy, pojawiało się w nich wiele stworzeń, które dzieliły jeden umysł. Później okazywało się, że nie tylko miały jeden rozum na całe stada, ale jeszcze inne, potężniejsze od nich, potrafiły panować i myśleć za całe watahy. Koncept wydaje się zupełnie nierealny, ale tak samo kiedyś ludzie myśleli o Nieumarłych. Co jeżeli oni też mają takiego gościa, który ich kontroluje? Jakiegoś nie-całkiem nieumarłego?

— Tak się zastanawiam… — Oleżka przyglądał się śladom na lodzie. — Czy zwierzęta w zimę nie działają po prostu jak polarnicy? Jedzą śnieg i mają z tego wodę? —

Grał dalej.

6.5/10

Filmmaker - The Love Market – 34:06
— Harakiri Diat

Musiała znaleźć jakiś zakamarek, w który marynarze nie będą mogli się wcisnąć albo uciec na pokład z balastem! Biegła przed siebie, szukając jakiegokolwiek zejścia do ładowni, gdzie mogłaby zgubić pogoń.

Jannet spojrzała gniewnie na Rose, ale po sekundzie doszło do niej, że blondynka właściwie ma słuszność, chcąc zakończyć walkę. Gdyby tylko nie fakt przynależności zbira do Czerwonej Ręki, nie odpuściła by mu. Teraz jednak spasowała i odstąpiła o krok do tyłu, zakładając ramiona na krzyż.
"— Tym razem miałeś pieprzone szczęście. — Pomyślała, obrzucając mięśniaka niezbyt, lekko mówiąc, przychylnym wzrokiem.