Cóż, no, więc… Śmieszna sprawa. Ale w Motelach zwykle bywali recepcjoniści, nie? U niego mógłby zasięgnąć informacji. Podszedł do kontuaru, gdzie przynajmniej wedle logiki powinien znajdować się recepcjonista. Widział gdzieś w okolicy dzwonek lub coś w tym rodzaju?
Jeżeli mieli odrobinę szczęścia, nieumarły wykrwawiał się i był już blisko ponownej śmierci. Jednak Potomkin nie mógł zapomnieć, że w państwie komunistycznym szczęście było towarem reglamentowanym.
Machnął drużynie, by ta podążyła za nim. Powoli posuwał się w kierunku kominów, gotów pociągnąć za spust CKMa, gdy tylko zobaczy choćby skrawek żywego truchła.
//Mówiąc o Elfie to zakładam, że chodzi o innego elfa niż nasz znajomy Drow, nie?//
Poszła ku miejscu wskazanemu jej przez Hermopa, skinięciem głowy polecając swoim podwładnym zajęcie miejsca, a razem z sobą poprowadziła niemowę, by posadzić go naprzeciwko szlachetki. Gdy już stanęła naprzeciwko Berlinga, wykonała lekki półukłon.
— Witaj, Panie.
Densissma niemalże poczerwieniała, słysząc to jak bardzo historia którą rozgłosił Apyr różniła się od prawdziwej wersji wydarzeń. Zacisnęła pięści, ale opanowała się na tyle, by przed obliczem jej potencjalnego sojusznika zachować spokój rezerwę.
— Pozwólcie, że opowiem jak ta historia wyglądała w rzeczywistości. — Rozpoczęła. — To nie ,konkurencyjna banda" porwała mnie, a barbarzyńcy na jego usługach. W Ghadaugh pozwolił mi zdecydować między ożenkiem z nim, a uwięzieniem do końca moich dni w roli niewolnicy. Nie miałam innego wyboru. Gdy powróciliśmy do Leśnego Traktu, to z jego zlecenia zginął mój ojciec, szlachetny Antoniusz Magna. — Wzięła krótki oddech, gdy wspomnienie losu ojca zawisło węzłem na jej gardle, ale zmusiła się do kontynuowania. — Po tym najechał i zdobył niedaleki dwór Heśnika Rejenta, innego szlachcica, którego z zimną krwią kazał pozbawić życia, uprzednio mordując jego syna. — Kolejne wspomnienia przewijały się przez jej umysł, rezonując zimnym dreszczem na jej plecach. — A Ci, których nazwano rebeliantami, to w rzeczywistości przeciwnicy tyranii Gideona, którzy uratowali mnie spod topora jego orczych katów.
Nie rozumiał tych wspomnień, z których przecież powinien znać tylko ruiny niedalekiej wieży. Nie rozumiał, nie rozumiał, nie chciał rozumieć… Nie liczyło się to dla niego. Stracił wszystko, co miało wartość dla jego życia. Pozostało mu tylko ciało syna. To było jedyne, czego nie mogli mu odebrać, nawet Ci, którzy właśnie przybijali do brzegu, kimkolwiek byli. Przytulając syna do piersi, obserwował roztrzęsionym wzrokiem.
//Z @Vader się umówiliśmy, że ja odpisuję pierwszy.//
Tibetischer Okultstaat
Zakupimy więc 150 ZL od Azerbejdżanu płacąc w 20 sztukach uranu + 4500 złota.
Tibetischer Okultstaat
Do: Azerbejdżan.
Chcielibyśmy zakupić ZL. Ile Azerbejdżan mógłby go nam sprzedać?
[…]
[…]
[…]
- Przeznaczamy [usunięto] na rozwój projektu krypt. Heilung-ABC
- Przeznaczamy [usunięto] na rozwój projektu krypt. Zwillingssoldaten Bühne-1
- [informacje zostały usunięte na wniosek […] z dnia 11.01.1972]
PW
PW
PW
PW
And One - Panzermensch (BASS BOOSTED) (SLOWED & REVERBED) – 06:00
— Josie
动态网自由门 天安門 天安门 法輪功 李洪志 Free Tibet 六四天安門事件 The Tiananmen Square protests of 1989 天安門大屠殺 The Tiananmen Square Massacre 反右派鬥爭 The Anti-Rightist Struggle 大躍進政策 The Great Leap Forward 文化大革命 The Great Proletarian Cultural Revolution 人權 Human Rights 民運 Democratization 自由 Freedom 獨立 Independence 多黨制 Multi-party system 台灣 臺灣 Taiwan Formosa 中華民國 Republic of China 西藏 土伯特 唐古特 Tibet 達賴喇嘛 Dalai Lama 法輪功 Falun Dafa 新疆維吾爾自治區 The Xinjiang Uyghur Autonomous Region 諾貝爾和平獎 Nobel Peace Prize 劉暁波 Liu Xiaobo 民主 言論 思想 反共 反革命 抗議 運動 騷亂 暴亂 騷擾 擾亂 抗暴 平反 維權 示威游行 李洪志 法輪大法 大法弟子 強制斷種 強制堕胎 民族淨化 人體實驗 肅清 胡耀邦 趙紫陽 魏京生 王丹 還政於民 和平演變 激流中國 北京之春 大紀元時報 九評論共産黨 獨裁 專制 壓制 統一 監視 鎮壓 迫害 侵略 掠奪 破壞 拷問 屠殺 活摘器官 誘拐 買賣人口 遊進 走私 毒品 賣淫 春畫 賭博 六合彩 天安門 天安门 法輪功 李洪志 Winnie the Pooh 劉曉波动态网自由门
— Oh. — Mruknęła z lekkim zaskoczeniem w głosie, jednak nie przerywając kursu łyżeczki z kostką cukru do swojej filiżanki. — Widocznie to jeden z tych wolniejszych dni.
Choć większość ludzi cieszyłaby się z braku obciążenia obowiązkami, tak Veronika zdecydowanie w tej kwestii nie utożsamiała się z większością. Powiedzenie, że ,nie lubiła" dni wolnych byłoby jednak zdecydowanie zbyt ostrym słowem. Ona miała do nich mieszany stosunek, szczególnie gdy nadchodziły niespodziewanie. Stawiało ją to w sytuacji, w której niejako była zmuszona do innej powinności - wypełnienia nadchodzących godzin mniej lub bardziej skonkretyzowanymi zajęciami. Oczywiście, nie uważała się za pracoholiczkę. Dzień wolny od czasu do czasu mógł być bardzo przyjemny, a tydzień wolny nieraz nawet niezbędny, gdy musiała się zregenerować.
Jednak skoro została już postawiona przed faktem dokonanym, nie zamierzała go zmarnować. Pierwszą część doby mogła wypełnić rozwojem samej siebie, by nie zmarnotrawić tak cennego zasobu jakim jest czas, a wieczorem nie pogardziłaby rozrywką w jakimś klubie lub dobrą kolacją w restauracji prezentującej nieco wyższy poziom niż kawiarnia w której się znajdowali.
— W takim razie pojedziemy na strzelnicę. Co powiesz? Czuję, że to dobry wybór na dzisiaj. — Odparła, regularnymi, kolistymi ruchami mieszając ciemny napój w swojej filiżance. — Ale pozwolisz, że najpierw dopiję kawę.
Mówiąc to, nie przestała kręcić łyżeczką. Niemniej, jej uwaga zaczęła skupiać się na czymś zupełnie innym. Postanowiła wybiec swoimi myślami do kelnera, który niedawno ich obsługiwał i ,zajrzeć" do jego umysłu. Nie miała ku temu szczególnemu powodu, poza tym, że traktowała to jako swoiste ćwiczenie dla swoich zdolności, niewymagające szczególnego wysiłku, ale tak jak poranne ćwiczenia wykonywane przez setki ludzi na całym świecie każdego dnia, traktowała je jako część zdrowej rutyny, którą warto było wykonać, gdy nadarzała się okazja.
Jak postanowił już wcześniej, tak zamierzał zrobić. Zepchnął się z łóżka i tylko pobieżnie poprawił swój ubiór, aby wyglądać jakkolwiek znośnie. Po tym zatrzymał się jeszcze na chwilę, zastanawiając czy jest coś co powinien wziąć ze sobą, jednak na dobrą sprawę… Chyba nie miał nawet czego wziąć. Na dobrą sprawę dzięki charakterowi swojej zdolności nie musiał martwić się o samoobronę. W tej sytuacji nie zamierzał marnować więcej czasu, wychodząc z z pokoju i zamykając drzwi. Po tym udał się do recepcji, by zapytać w którym kierunku powinien się udać by znaleźć wspomniane centrum handlowe.
— Właśnie, że ta sprawa nie przycichnie! — odpowiedziała podniesionym głosem, po czym pokręciła głową — Nie w moim przypadku. W więzieniu rozmawiałam kilka razy z Naczelnikiem i pochwalił mi się kilkoma rzeczami. Nie wszystko zrozumiałam, ale wiem, że przeciwieństwie do was, mnie potrzebuje żywą, by rozwiązać jakiś zatarg… z innymi konstablami. Wiem jak to brzmi, ale wy nie siedzieliście z nim w jednym pokoju, nie widzieliście go kiedy o tym mówił. Jest cholernie zawzięty na tym punkcie i tak po prostu nie odpuści, nie ważne czy tu czy za granicą kolonii. Wy za to faktycznie macie szansę na ucieczkę. Poza tym… — zacisnęła pięść — co to dla mnie za różnica, Oskad czy poza Oskad, jeżeli tutaj ten skurwiel ma konstabli i szeryfów, a tam łowców nagród?! Nie mam zamiaru się ukrywać, bo… nosz kurna, spójrzcie na mnie. Łowców może załatwię kilku, ale któryś mnie w końcu pośle do piachu! Na dodatek tylko bym ściągnęła niebezpieczeństwo na was — przerwała na moment, ale po chwili milczenia kontynuowała — wolę zostać w Oskad, bo tutaj mam choćby ułamek szansy na zabicie Naczelnika. Albo ja poślę go do piachu, albo on mnie i zostanie z niczym. Mi odpowiadają obie opcje. — mówiąc to skrzyżowała ramiona na piersi, choć bardziej był to gest, którym chciała samej sobie dodać pewności wobec własnych słów.
[…]
[…]
[…]
- Przeznaczamy [usunięto] na rozwój projektu krypt. Heilung-ABC
- Przeznaczamy [usunięto] na rozwój projektu krypt. Zwillingssoldaten Bühne-1
- [informacje zostały usunięte na wniosek […] z dnia 11.01.1972]
PW
PW
PW
PW
And One - Panzermensch (BASS BOOSTED) (SLOWED & REVERBED) – 06:00
— Josie
James pomyślał jeszcze przez moment, chcąc upewnić się, że jest gotowy pchać się w to. Był, choć jego gotowość wobec konsekwencji była zupełnie inną historią.
— Ilu z tych, którzy próbowali było jednocześnie tubylcem i człowiekiem? — założył nogę na nogę — I ilu spędziło z nimi trochę czasu?
— Nie mam doświadczenia z dynamitem, ale wolę tylko ryzykować śmiercią, niż brać ją za pewnik — skrzyżował ramiona na piersi — zrobisz jak uważasz.
Właściwie, im dłużej o tym myślał, tym bardziej wcześniej obmyślony plan wydawał mu się głupi i zupełnie pozbawiony sensu. Przede wszystkim, gdyby którykolwiek z Mivvotów dowiedział się o tym, że cała sytuacja były zaaranżowana, nie tylko uznaliby wspólną pracę za zaaranżowane kłamstwo, ale też rozszarpali by ludzi Srebrnej Maski i pewnie jego samego na strzępy. James musiał wymyślić coś innego, bo ten plan był po prostu zbyt ryzykowny, by się udać. Tylko co? To, jak Srebrna Maska i jego ludzie będą patrzeć na niego będzie zależało od tego jak rozwiąże tą sytuację, a jemu nic nie przychodziło do głowy. Może po prostu…
— Pójdę tam. — Oznajmił, składając dłonie. — I porozmawiam z nimi. Poznałem obie strony, wiem co czują. Myślę, że uda mi się ich pogodzić.
W tej chwili był pewien, że tej decyzji też pożałuje.
Na całe szczęście będąc na dachu, Potomkin odczuwał przynajmniej pozorne wrażenie tego, że mieli nad skoczkiem przewagę terenową. Tutaj nieumarły akrobata nie miał od czego się odbijać, poza właśnie dachem na którym stali.
— Być w gotowości. — Rozkazał, samemu opuszczając lufę CKMu tak, by ta mogła posłać kule w kierunku zagrożenia gdy to tylko się pojawi.
Poprowadził drużynę dalej na dach, poruszając się ostrożnie do przodu.
Ruszył do swojego pokoju, by odświeżyć się nieco przed snem. Musiał wypocząć, jutro czekał go pracowity dzień.
Tissaen nie miała przy sobie oręża, poza niewielkim nożem, którym równie dobrze zamiast do walki mógłby służyć do krojenia czerstwego chleba. Jednak ona, w przeciwieństwie do Drowa, nie zamierzała łamać danego słowa. Nie w momencie, w którym jego dotrzymanie mogło wyjątkowo przynieść jej sporą korzyść. Wrzuciła sztylet do skrzyni i również weszła do środka, mając nadzieję, że jej długo-uchemu kompanowi z przymusu nie wpadnie do głowy żaden głupi pomysł. Jeżeli zaś wpadnie, to… Mogła obrócić to na swoją korzyść. Zniszczyć go w oczach Kapitano. Wolała jednak nie kusić szczęścia. Ostatnio brakowało go jej.
— I ja cieszę się, mogąc stanąć dzisiaj tutaj. — Odpowiedziała, przełknąwszy gorzki smak niezręcznej ciszy. — Choć wieści o mojej śmierci były fałszywe, tak jeszcze niedawno miałam zostać pozbawiona życia. Jednak nie przez elfickich bandytów, a przez orczych zbirów Gideona Apyra. Zapewne słyszeliście o nim.
Regulamin gry uległ aktualizacji. Zachęcam do zapoznania się z zmianami.
Pseudonim: Popiel
Zawód: Trudno określić. Jego główne zajęcie to przeżycie.
Najczęstsze miejsce przebywania: Powierzchnia, Śródmieście
Krótki opis: Mało kto może powiedzieć coś konkretnego o Popielu, ale też mało kto pyta o niego. Zagadkowego rezydenta ruin trudno porównać do kogokolwiek innego. Ci, którzy go szukają, nigdy go nie znajdują. Dla innych ujawnia się tylko w mgnieniu oka, zwinnie przemykając między gruzami, czasem służąc szybką pomocą strzał wypuszczonych z własnoręcznie skonstruowanego łuku i równie szybko znikając. Trudno jest wyobrazić sobie, by ten człowiek-cień miał jakichkolwiek kompanów, a jednak niedawno stał się towarzyszem samozwańczego Sędzi Bożego, pomagając mu w pozbyciu się wyjątkowo wielkiego mutanta, a później opatrując jego rany. Ten Sędzia Boży też zdołał dowiedzieć się, że Popiel najpewniej część swojego życia spędził na Stacji Kościelnej.
Wygląd:
Niezwykle chudy, wymizerniały człowiek o chorobliwie szarej skórze naciągniętej na krzywą sylwetkę. Jest łysy, a jego zapadnięta twarz przypomina mysi ryjek, dopełniający uważne i cały czas rozglądające się dookoła oczy. Zazwyczaj jest ubrany w futro, topornie zszyte z zerwanych mutancich skór lub chodzi nago. Przez ramię zwykle nosi przewieszony łuk oraz kołczan z strzałami
.
Szczurołap [T-7 (Wydarzenie)]
Wbrew jego obawom, sytuacja na zewnątrz przedstawiała się mniej więcej tak, jak ją pozostawił. Panował mrok, chłód, a jedynie wiatr wydawał się stopniowo przybierać na sile. Reflektory wieży strażniczych pozostawały wyłączone, a truchła rozszarpanych pociskami burzy mutantów wciąż leżały tam, gdzie wcześniej, zapewne czekając na wschód słońca i ich zebranie przez Łazików. Padlinożercy jeszcze nie raczyli pojawić się w tej okolicy, omijanej szerokim łukiem z względu na aktywność Szarej Gwardii na powierzchni.
//Miały być do końca września, są na początku listopada, ale są! I mam nadzieję Kuba, że wciąż pamiętasz co chciałeś zaproponować alfonsowi ,Rozkołysanych Ramion". //
Anthony Jim Fawcett [T-9 (Wydarzenie)]
— W takim razie niech będzie jeden pokój. — Maestro odparł. — Jakoś się zmieścimy, najwyżej będziemy dzielić łóżka. — Zaśmiał się pod nosem, odliczając szesnaście waluty. — Nie brzmi to tak źle, co Jim? — Zachichotał.
Dziewczynka przeliczyła pieniądze, po czym schowała je do przypiętej do paska portmonetki.
— Zaprowadzę Panów do pokoju. — Powiedziała, wstając z taboretu, jednocześnie poprawiając długą sukienkę, którą miała na sobie. — Pokoje są zamykane tylko od środka, dlatego gdyby Panowie chcieli coś zostawić na miejscu, to można to zrobić w naszym schowku. Jest pilnowany całodobowo! — Uśmiechnęła się delikatnie mówiąc to, choć wyraźnie był to uśmiech zmęczony, co nasuwało pytanie czy ta całodobowa straż nie była pilnowana właśnie przez nią. — Czy Panowie chcą coś zostawić?
— Dzięki panienko, ja dam sobie radę z tym co mam. — Maestro spojrzał na Jima. — A ty?
Feliks “Archont” Dunin [T-0 (Wydarzenie)]
Feliks wbiegł pomiędzy zarośla i choć nie mógł być tak zwinny jak jego pies czy mutant za którym gonił, tak miał jedną przewagę. Na łodygach zdeformowanego sitowia łatwo mógł dostrzec świeżą krew postrzelonej zwierzyny. Ruszył prosto za śladami, taranując metry roślin. Słyszał ujadanie swojego psa, oddalało się. Musiał przyspieszyć, ale nie tylko przez gęstość sitowia jego pole widzenia było ograniczone, ale też korzenie wystające z szczelin spękanego asfaltu co rusz owijały się wokół jego stóp. To było jednak zbyt mało, by zatrzymać Łazika, przynajmniej do momentu, w którym stracił grunt pod nogami.
Nawet nie zauważył kilkumetrowego spadu pod swoimi nogami. Nie zdążył się zatrzymać, poczuł jak traci równowagę i spada, by po sekundzie wylądować w lodowatej i zapewne napromieniowanej mieszanie breistego błota i płytkiej, brudnej wody, która od razu przesiąkła przez jego kombinezon, oblewając ciało Archonta chłodną wilgocią.
Błoto zdołało jednak zamortyzować jego upadek, przez co nie czuł poważniejszego bólu. Wciąż miał w dłoni pistolet, obrzyn wypadł mu z rąk w trakcie upadku.
Nad swoją głową słyszał warczenie. Znajome, Lejtnanta, na całe szczęście. Mniej szczęśliwe było to, że w pobliżu słyszał warczenie obce, głębsze i groźniejsze, a także miarowy plusk wody, jakby kroków czegoś lub kogoś.
Dzieciożerca [T-9 (Wydarzenie)]
// Kubuś Play, czekamy (to wcale nie tak, że na mnie czekaliście rok)
. Mam fajną fabułę dla Dzieciożercy, chyba fajną, przynajmniej. //
Anatol “Misjonarz” Dzierżyński [T-3 (Wydarzenie)]
Popiel wydawał się rozluźnić nieco po swoim wcześniejszym spięciu podczas rozmowy o stacji Kościelnej. Odpowiedział Anatolowi po krótkim namyśle.
— Do-do-dobrze, je-jeżeli Se-sędzia tak ch-chce. — Odparł, wciąż uparcie trąc kawałki drewna. — Ale bo-boję się, że tu-tutaj nie be-będzie do-do-dobrze zo-zostać. Do be-bestii, którą Se-sędzia zabił za-zaczynają zbie-zbie-zbierać się tru-truchłojady. — Jego szczurza twarz znowu pociemniała nieco, zastanowił się nad czymś. — Mo-mo-może ja po-po-pomogę do-do-dostać się do A-a-arki? Ta-tam Se-sędzia be-będzie mógł się wy-wyleczyć.
Tymczasem między dłońmi mężczyzny powoli zaczęła pojawiać się wąska strużka dymu, która po chwili dała owoc w postaci ognia. Niewielki stosik drewna ułożony przez Popiela buchnął płomieniem, oświetlając twarz Anatolowego towarzysza.
Maruder [T-6(Wydarzenie)]
— Na moje mógłbyś go przynieść mi nawet w kawałkach i plastikowym worku. — Westchnął.
— Kapralu, z cał… — Wtrącił Pogodzik.
— Ale gdyby poszedł do gleby z twojej ręki. — Kapral uciął młodszego wojskowego. — Mogłyby z tego wyniknąć problemy, bo chociaż oficjalnie jesteś uczestnikiem misji, to oficjlem państwowym już nie jesteś i władza nie byłaby zadowolona z takiego obrotu sprawy. A ja prędzej posunę mutanta, niż będzie mi się chciało ruszyć dupę, by ratować twoją dupę. Grzybnia, Ciebie też się to dotyczy. No i dowództwo ma chcicę na publiczny proces, więc chcąc nie chcąc, wypadałoby odprowadzić go na Perłę żywym.
Maruder zauważył, że dopiero słysząc ostatnie słowa kaprala, Pogodzik powrócił do swojej standardowej, stoickiej miny.
— A jak nie pójdzie tak jakbyśmy chcieli, to przynajmniej niech załatwi go ktoś z licencją na zabijanie. Czytaj ja, Plutonowy albo kolega Kotuński. — Najmłodszy gwardzista ożywił się, słysząc swoje nazwisko i spojrzał z zdziwieniem na dowódcę. — Wszystko jasne? — Skończył Kulpecki.
//Jasne. //
Dobra, widzimy się za rok.
A tak serio, reszta odpisów planowana do końca tygodnia.
Samuel Kazanecki [T-4(Wydarzenie)]
— Takiej właśnie postawy oczekuję, sierżancie! — Zygmunt odparł, dumnie napinając pierś, co przy jego ponad pięćdziesięcioletniej sylwetce przydawało mu wyglądu trochę krzywej, wypchanej kukły.
W jego głosie nie słychać było nawet cienia zwątpienia w szczerą intencję Samuela, co nasunęło Gwardziście refleksję; co zrobi z starym żołnierzem?
— Dopilnujemy wszystkiego, możesz być tego pewien. — Dodał Tomasz, który od jakiegoś już czasu wpatrywał się w podłogę, niespokojnie dreptając nogą. Jego głos nie zdradzał jednak jakiegokolwiek niepokoju.
— Taest. — Skwitował Mateusz, wciąż zbierający się z konsekwencji wyraźnie suto zakrapianiej nocy.
Niedługo później przybyła nocna warta, by przekazać służbę dziennej zmianie. Oddział Samuela od dawna zazdrościł tej czwórce. Na pierwszy rzut oka wykonywali tą samą robotę co oni, lecz różnica polegała na tym, że ich warta przypadała na czas od północy do ósmej rano, kiedy Dyktarówna zazwyczaj spała. Do wnętrza ,pałacu” wodza i jego córka nawet gwardzistom nie wolno było zaglądać, dlatego ich praca ograniczała się do spędzania ośmiu godzin na wartach i postojach w okolicy mieszkania. Fucha nudna jak cholera, ale za to prosta jak drut.
Niemniej, wydawali się być porządnymi ludźmi, których przydzielono do mało porządnego zadania. Nawet najbardziej fanatyczny Gwardzista z tamtego oddziału, zwany Seplą z racji tego, że przez brak większości zębów słyszalnie seplenił, zaczął niedawno żalić się nad tym, jak bardzo marnuje się przy tym zadaniu i o ile bardziej czułby się spełniony mordując Rdzawych lub mutanty w imieniu Dyktatora.
Nie zmieniało to tego, że każdy z nocnej warty, bez wyjątku, przybił symboliczną piątkę porannej warcie.
Tym samym wyruszyli z koszar, kierując się do rezydencji Dyktatora. Zygmunt wyszedł pierwszy, pospiesznie maszerując sztywnym krokiem, żywcem wyjętym z koszarowej musztry. Samuel szedł za nim, zaś oddziałowy medyk znajdował się zaraz obok niego, trzymając dłoń bliżej Szczyglika niż na co dzień. Mateusz powłóczył za nimi, sprawiając wyjątkowo paskudne wrażenie.
Jeżeli Samuel zamierzał zamienić kilka względnie prywatnych słów z którymkolwiek z towarzyszy przed dotarciem do ich celu, to był to prawdopodobnie ostatni dobry moment na to. Oczywiście, mógł też po prostu pójść prosto do rezydencji.
Artur “Papier” Wójcik [T- 4(Wydarzenie)]
To zadziwiające, że kilka niepozornych słów może przynieść efekty porównywalne do rzucenia iskry na stos prochu strzelniczego.
— Kogoś? KOGOŚ?! — Dziewczyna właśnie staranowała granicę spokoju i płaczu, podrywając się z miejsca z łzami w oczach. — Nie po to od dwóch dni szukam detektywa, żeby wysyłać KOGOŚ! — Zaczęła wygrażać Papierowi drżącymi, zaciśniętymi pięściami, co przy jej drobnej sylwetce wyglądało o wiele mniej groźnie, niż zapewne tego oczekiwała. — Jesteś DETEKTYWEM, to ty szukasz ludzi, to twoje zadanie! Tak jest! Dałam Ci zlecenie, opłacę Cię, więc zajmij się tym, rusz dupę, pójdź tam i poszukaj go! OD TEGO SĄ DETEKTYWI!
Jej tyrada skończyła się na tym, że ręka Dżepetta chwyciła jej płaszcz i pociągnęła dziewczynę w dół, usadawiając ją z powrotem na miejscu, dyszącą z wściekłości i czerwoną na twarzy, po której spływały krople łez, rozmazując makijaż. Jednak na moment obecny silne ramię strugarza zmuszało ją do uspokojenia nerwów.
— Weronika chciała powiedzieć, że oczekuje, iż Pan osobiście wybierze się tam i zbada sprawę. — Dżepetto wyjaśnił stoickim głosem. — I podejrzewam, że jest gotowa za to dobrze zapłacić.
Dziewczyna, słysząc to najpierw spojrzała z wyrzutem na strugarza, później na detektywa, a na końcu pokiwała głową twierdząco.
Aleksander “Psychol” Łapta [T- 9(Wydarzenia)]
Człowieczek wydawał się konkretnie zbity z tropu, ale jeszcze ciągnął dalej.
— Poinformowano mnie, że jesteście komisarzem. Wysoko postawionym, cytując. Czy to się zmieniło? — Odparł, ale w jego głosie nie było już nawet cienia optymizmu i entuzjazmu, który jeszcze kilka słów temu wręcz wylewał się z niego obfitymi potokami.
Tymczasem do klubu weszła twarz, którą Psychol zdążył poznać pewien czas temu. Był to ten sam kurier, którego kilka godzin wcześniej wysłał z wiadomością do Legata. Jak na autopilocie, spod wejścia do speluny szybkim krokiem podszedł wprost do Łapty i stanął zdecydowanie bliżej, niż mężczyzna roztaczał i tak już zawężoną granicę przestrzeni personalnej. Nie odezwał się jednak, ale wymownie spojrzał najpierw na chudego człowieczka, później na Łaptę. Jego wzrok pytał czy powinien przekazać wiadomości Aleksandrowi, podczas gdy nieznajomy mężczyzna siedział zaraz obok.
Pierwszy z trzech odpisów na Perle gotowy, ale wrzucę dopiero wszystkie trzy razem, żeby nie pogubić się w kolejności.
[…]
[…]
- Zakupiono 25 jednostek paliwa od Laos płacąc 1000 złota.
[…]
- Przeznaczamy [usunięto] na rozwój projektu krypt. Krokodil
- Przeznaczamy [usunięto] na rozwój projektu krypt. Heilung-ABC
- Przeznaczamy [usunięto] na rozwój projektu krypt. Zwillingssoldaten Bühne-1
PW
PW
PW
PW
And One - Panzermensch (BASS BOOSTED) (SLOWED & REVERBED) – 06:00
— Josie
Tibetischer Okultstaat
Do: Laos
Chcielibyśmy zakupić 25 paliwa, płacąc w zamian 1000 złota.
— Brałeś pod uwagę wysadzenie samych schodów? — Odpowiedział, wypuszczając obłoczek dymu ustami. — W tym scenariuszu jak pierdolnie, to kupimy sobie trochę czasu bez grzebania samych siebie.
Choć głos w głowie mówił do niego, to Morzywał pozostawał na niego głuchy. Nie słyszał go, tak jak nie słyszał fal uderzających o wybrzeże, ani wiatru świszczącego w ruinach Uwitek, ani kropli deszczu lejących z nieba na tą zbrukaną krwią ziemię. Jedynym zrozumiałym dźwiękiem, jaki teraz do niego dochodził, był ten, który opuszczał jego własne usta.
Zaczął wyć, bo szlochu, który wydobył się z jego gardła nie mogło opisać żadne inne słowo. Jego cały świat dopalał się za plecami rybaka, ale jego całe życie właśnie leżało martwe w jego rękach. Ryczał, wydzierając z siebie największą rozpacz, jaką może przeżyć ojciec. Jednym ramieniem przytulając do piersi ciało swojego syna, drugim bił wściekle w mokry piach, nie potrafiąc przeżyć zawodu, który kosztował go i jego rodzinę wszystko. Łzy zmieszane z krwią spadały z jego twarzy ciężkimi kroplami.
