Posts made by Radiotelegrafista

Ponoć, ale nie na pewno… Pozostał w krzakach jeszcze przez moment, by zyskać absolutną pewność, że traperzy opuścili te tereny.

Sey odchrząknął.
— Chciałem jedynie powiedzieć, że jeżeli będę znikał na większość dnia, to nie dlatego, że postanowiłem wypiąć się i zbiec, ale dlatego, że będę trzymał na wszystko oko od strony puszczy. Żeby potem uniknąć niepotrzebnych nieporozumień.

//Za każdym razem zapominam. Poprawione.

// To jest ten moment, w którym umieram. //

“Kurwakurwakurwakurwakurwakurwakurwakurwakurwakurwakurwakurwakurwakurwakurwachuj!”
Nie myśląc wiele, instynktownie rzuciła w niego scyzorykiem wymierzonym prosto w gardło.

// Czyli trzech jełopów. //

W tej sytuacji Potomkin podszedł do radia. Urządzenie jedynie odbierało sygnał czy można było także go nadać?

// Myślałem, że sierżant został wewnątrz. //

W tej sytuacji Potomkin zwrócił się do sierżanta, który przyprowadził go do bunkra.
— Czemu syrena rozbrzmiała? — Brzmiał spokojnie, lecz nie ujmowało to siły jego tonowi.

W takim razie podszedł do najbliższego handlarza sprzedającego świeże mięso.
— No witam!

Dlatego dobrze się uzupełniali. Jedni na miejscu, drudzy w ruchu, a on w terenie. Seymour spamiętał to miejsce, po czym powrócił do obozu, by zameldować Oswaldowi o tym jaką taktykę obrał na patrolowanie swojego kawałka terenu.

Dlatego Jannet od razu zsunęła się z krzesła i co sił w całym ciele podczołgała do kufra, by wydobyć scyzoryk i rozciąć więzy dłoni, ściągnąć z oka opaskę, rozciąć więzy ramion, a następnie nóg (knebel pomijała, jako że teraz liczył się przede wszystkim czas, a nie wygoda). i dobyć broń. Świadomość, że jeżeli nie zdąży to rychło spotka się rodzicami pompowała w nią adrealinę, tutaj nie mogła zawieść. Dawała z siebie wszystko, byle zdążyć.

//Ja nie jestem taki głupi, ja wiem że ten sygnet mnie zamieni w Cthulu albo inne gówno. Nie ze mną te numery, nie od dzisiaj gram. //

Był ładny, tak… ale teraz nie miał głowy, by myśleć o tym, co zrobić z tymi bogactwami. Tak, trzeba to omówić rano, rodzinnie, gdy głowa będzie w grze… Teraz jedynie zamknął szkatułkę, ukrył ją w dłoniach i rozwalił się na krześle. Za dużo jak na jego rybacki umysł. Snu, odpoczynku.

Przez myśl szczerze pobladłej z strachu Jannet przebiegło kilka myśli. Pierwsza dotyczyła tego, co właściwie rozgrywało się pomiędzy Arthurami, a naczelnikiem. Co spowodowało, że ich stosunki pogorszyły się aż tak? Czy to dlatego naczelnik przestał ich odwiedzać? I co rozumiał przez nazwanie jej kartą przetargową? Mimowolnie uspokoiło ją to w pewnym stopniu, w końcu znała swoich rodziców oraz ich upartość i wiedziała, że jeżeli mężczyzna będzie chciał coś na nich wywrzeć poprzez jej osobę, to nie odda jej tak łatwo. Dalej, co to oznaczało dla planu? Wszystko rozbijało się o to, czy dowódca straży więziennej opuści pomieszczenie i tym samym pozostawi ją samą, ale czy Jannet zdoła doczołgać się do kufra, wyjąć scyzoryk i rozciąć więzy na czas? Jeśli nie, będzie musiała improwizować. Cholera, cholera… Jedyne co mogła teraz zrobić, to udać butną minę i w dalszym ciągu słuchać naczelnika, starając się nie zdradzać lęku. Kątem oka spojrzała także na biurko. Zdołałaby strącić lampę naftową lub kałamarz na podłogę? Może gdzieś tu był plan więzienia?

To prawda, ale Dice’owi zależało tyle na nożu, co nieumarłemu na higienie okolic intymnych. Wychapał nóż tylko po to, by później opchnąć go za coś lepszego, i powolutku, powolutku dobrać się do upragnionego odtwarzacza. Właśnie, skoro mowa o targach, to gitarzysta rozejrzał się za jakimś rzeźnikiem czy innym post-apokaliptycznym McDonaldem, którego mógłby zbajerować w zakup noża.

— Otóż czas. — Rzekł ni to do innych graczy, ni to do towarzyszy. Poderwał swój oręż z kolan i ruszył z nim do otworu strzelniczego, podczas tych niewielu kroków odbezpieczając broń i ładując pocisk do komory.

W takim razie poszukał zacisznego miejsca na skraju lasu, z którego mógłby dogodnie obserwować jedną stroną skał, najlepiej tą, z której znajdują się wyrobiska.

NOJCIŚ NOJ LUFT BALONS TU TU TU TU TUUUUUUU
UND NOCJIŚ NOJ LUFT BALONS GERUSTCHE SPRECHE
7,5/10

W takim razie nie pozostaje nam nic innego, jak zatrzymać się na moment w niemieckich klimatach.
Wolfenstein Youngblood OST - The House of the Rising Sun – 02:30
— Ruba

Źrenice Morzywała powiększyły się momentalnie. Zamknął szkatułkę, odłożył na jedno z krzeseł, po czym chwiejnie zatoczył kilka kręgów po pokoju, by w końcu ciężko osiąść na kolejnym krześle.
“Takie bogactwo…” A przecież on był jedynie prostym rybakiem, który nawet nie śnił o takiej fortunie. Z tymi pieniędzmi wszystko stawało przed nim i jego rodziną otworem! Czuł, że posadzka ucieka mu spod stóp, a on sam kręci się w wybrzuszonej zdziwieniem przestrzeni pomieszczenia i własnej wyobraźni. Jego nogi zmiękły.
“Takie bogactwo…” Osunął się na drewniane oparcie. “Co za noc…”

Jannet początkowo wierciła się i rzucała w miejscu, ale zdębiała od razu, gdy usłyszała, że naczelnik pamięta ją. W tym momencie przeszła przez nią fala chłodnego paraliżu nieokreślanego strachu, która wzmogła się jeszcze bardziej, gdy ujrzała go. To nie tak, że rudowłosa bała się tego człowieka. Jej lęk był związany z wszystkim, co zostawiła z sobą w dawnym życiu, w życiu, w którym byli obecni jej rodzice, a naczelnik był z nimi związany…
“Spokojnie, uspokoję się, a później zabierzemy się za plan… będzie dobrze.” Spróbowała zebrać się do kupy. W wyobraźni przywołała obraz Liwiusza, zawsze będącego niezmąconym obrazem opanowania, wobec którego Jen miała ogromny szacunek. To, w pewnym stopniu, pomogło.
Gdy już pierwszy napływ strachu minął, a Jannet zdołała uspokoić emocje w pewnym stopniu, łypnęła na naczelnika spode łba, choć bardziej chodziło tu o udowodnienie odwagi samej sobie, niż jemu. O co zapyta? O co?!

James jeszcze przez chwilę leżał w krzaku, z wszystkich sił starając się nie kwiczeć z bólu po kopniaku. W tym czasie, miał zadziwiająco dużo czasu na przemyślenia, które co prawda odbywały się na adrealinowym gazie, jednak nie ujmowało im to bystrości.
“Przerąbane, pracodawca, ała, ała… Chcą urządzić wyrąb lasu? Ał, ał. No tak, wioska by im, cholera ale to boli… przeszkadzała. A na sprzedaży niewolników mogą zarobić dodatkowy pieniądz…”
To myśląc, mężczyzna spróbował podnieść się z ziemi, jednak nie udało mu się to. Nie przez ból czy brak siły. James stchórzył. Przed momentem niemalże stracił życie i zwyczajnie bał się narażać je po raz drugi. Chciał być odważny, nie wyszło mu.

Dzieciożerca [T-3(Dzień 0)]

— Czyli co? — Gladiator okolił wzrokiem korytarz. — Zabalujemy tutaj na noc? — Bo rzeczywiście, słońce już dawno zaszło za horyzontem.

Anatol “Misjonarz” Dzierżyński [T -10 (Wydarzenie)]

Pan niech będzie przez wszystkie dni błogosławiony: ciężary nasze dźwiga Bóg, zbawienie nasze.
~Ps 68, 20

— Ni-nie wiem, ni-nie jestem dok-doktorem, ja ty-tylko opa-opatrzyłem, ale po-pomogę Ci wró-wrócić. Wrócimy ra-razem, tak? — Zapytał nieznajomy.

W takim razie nie tracił zbędnego czasu na zadumy i przysiadł się do grających. Może jeszcze nie wyszedł z wprawy całkowicie.

Czarnoskóry przez moment przypatrywał się ostrzu, ale w końcu poddał się i odpowiedział:
— Stoi, masz swój kanister, brachu. — To mówiąc, podał przedmiot handlarzowi.

Z pewnością… Ale przynajmniej teraz Seymour wiedział, co z sobą począć. Odłożył zbędne klamoty do swojego namiotu i ulokował się w środku, a następnie ruszył na zewnątrz, w poszukiwaniu najdogodniejszego miejsca, z którego mógłby obserwować zarówno obóz, wyrobiska jak i otoczenie Strzaskanej Skały.

// Dobra, dobra, pamiętaj tylko, że jeszcze mu się odwdzięczę w ten… czy inny sposób. //

Tyle, że teraz Jannet miała z sobą skrytkę pełną broni, a to wszystko było na pokaz, było inaczej. Chodziło jedynie o to, że Star wczuwał się w rolę o wiele bardziej, niż Jannet by chciała, albo wręcz przeciwnie, w ogóle się w nią nie wczuwał i po prostu szydził z niej dla własnej radochy. Zostawało jej jedynie spróbować obrócić się tak, by przystawić piersi do ścianki kufra i tym samym uniknąć nie do końca pożądanych spojrzeń strażników.

// Gdyby Jannet dostawała możliwość przywalenia Jimmiemu za każdym razem, gdy była przez niego molestowana, to wciąż by mu nie przywaliła, bo Kube nie pozwala. //

W takim razie niepewnie wziął ją w dłonie, po czym z niemałym strachem chwycił wieko i lekko, powoli otworzył je.

Cholera… James padł na ziemię, modląc się w duchu, by bogowie uratowali go przed śmiercią. Niech tylko tamci uznają, że strzelec zdążył się przemieścić! W razie czego narzuci na siebie iluzję martwego Mivvota z Harlkiem w dłoniach, ale niech go zostawią w spokoju!

Oczywiście… Nie tego spodziewał się Seymour, ale w żadnym razie nie narzekał, odpowiadała mu taka robota. W tej sytuacji powrócił do obozu, by dowiedzieć się z kim będzie miał przyjemność współpracować, przynajmniej poglądowo.

Chociaż teraz miała być tylko aktorką, to rzeczywiście miała ochotę mu przywalić, co planowała po tej całej akcji w więzieniu, co nie oznacza, że teraz mu na to pozwalała. Naprężyła się i wybiła głową do przodu tak, by uderzyć nią tam, gdzie Star powinien mieć swoją. Silnie.

// *do Uwitek //

Nie będąc pewnym czym ta szkatułka właściwie jest, ani czy powinien się niej zbliżać, wysunął w jej kierunku harpun i wykorzystując zadzior na jego końcu, przysunął ją pod swoje stopy.

W takim razie Sey powrócił w okolice obozu. Czyli właściwie miał być kimś w rodzaju ochroniarza dla górników?

// “Od razu, gdy Ci spostrzegną, że coś jest nie tak, James zmieni pozycję, obrzucając się roślinną iluzją i zabierając karabin z sobą.”
//

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 2 (Wydarzenie)]

Wbrew pozorom, wdrapanie się po zboczu wykopu nie było wcale takie łatwe. Ziemia pod stopami była grząska i co rusz osuwała się spod stóp, a wątła roślinność zupełnie nie pomagała. Po chwili trudu jednak udało im się, a gdy już prawie wspięli się na szczyt, Serweryn pokazał “Aleksandrowi” dłonią by ten się zatrzymał, po czym wyszeptał:
— Trzy mutanty…! —
Gdy Mariusz wychylił się nieco, zobaczył, że w rzeczywistości były tam trzy połyski, w spokoju skubiące szare porosty; dwa dorosłe i jeden znacznie mniejszy, zapewne źrebię.

Warknęła agresywnie, po raz kolejny czując ból spowodowany węzidłem. Teraz była na tyle zdeterminowana, że mogłaby wyciągnąć byłych towarzyszy z kicia nawet sama, byle by pozbyć się upierdliwych pęt, więzów, sznurów i knebla. Porzucała się jeszcze przez moment, wykorzystując to do tego, by później jej kończyny szybciej powróciły do normy.
“Jeszcze zobaczymy, kto się będzie śmiał…”

A Jannet od razu zabrała się za swoją robotę.
— Zajebie was! Zajebię was wszystkich! — Odgrażała się. — Z tym pedalskim Hoodoo Brownem, szeryfami i każdym konstablem na czele! Wszyscy jesteście martwi! — To mówiąc nabrała śliny w usta i splunęła w miejsce, gdzie słyszała strażnika mówiącego “śmiało, ulżyj jej”. Przy tym rzucała się tak, jakby naprawdę myślała, że jest w stanie rozerwać liny siłą samych mięśni.

Zerwał bandoliery z gościa, po czym sam się nimi obwiesił. Po tym korzystając z osłony przykląkł na jedno kolano i wycelował w plecy ludzi. W pierwszej chwili zawahał się. Przecież… tak długo żył pośród nich. Ojciec także był człowiekiem. Nigdy nie miał problemu z posłaniem kulki drugiemu, ale teraz…
Nacelował muszkę w środek pleców najbliższego mu trapera i wystrzelił. Od razu przesunął lufę na kolejnego i powtórzył strzał. Nie strzelał do ludzi, strzelał do najeźdźców.
Od razu, gdy Ci spostrzegną, że coś jest nie tak, James zmieni pozycję, obrzucając się roślinną iluzją i zabierając karabin z sobą.

Odpowiedział Oswaldowi skinięciem głowy, po czym wyjechał na zewnątrz obozu. Przyjrzał się ogromnym skałą, pełen podziwu dla matki natury, która zdołała stworzyć tak potężne dzieła. Spiął Giganta, by ruszyć w kierunku grani. Chciał przyjrzeć się stanowiskom górników, z których pozyskiwali kruszec, a także ocenić, ile zajęłoby objechanie dookoła Strzaskanej Skały.

Rzeczywiście, Jannet nie trudno było się wczuć w rolę, szczególnie, że przez ostatnie kilka dnia miała zdecydowanie wystarczająco powodów do wściekłości. Zacisnęła zęby na kneblu, dosłownie chcąc go rozgryźć, a także zaczęła desperacko szarpać się w kufrze, by rozerwać pętające ją więzy. Posłała także wiązankę zza knebla, która choć nie byłą zrozumiała przez szmatę, to swoje zadanie spełniała należycie, a do tego pozwalała Jannet wyżyć się słowami na funkcjonariuszach.
— Wy pieprzone, psiarskie kurwy! Powystrzelam każdego z was, będą zbierać wasze flaki z ścian! Wszyscy razem ssiecie gałę Hoodoo Browna, jebane ludziki, które nie miały co zrobić z życiem! Nie żyjecie, czaicie to?! Mam was w dupie, nie ma takiej siły, która by mnie powstrzymała! Zabije wasze żony, siostry, jej dzieci, a potem poderżnę gardła waszym matkom!

Samuel Kazanecki [T- 3 (Dzień 0)]

— Hmm, jak najbardziej. — Odpowiedział Seneka. — Jutrzejszego dnia będziesz miał dwa zadania, od których będzie zależało powodzenie całej akcji. Pierwsze jest proste: Masz dopilnować, by równo o godzinie dwunastej, w samo południe, Arnika znalazła się poza salą koncertową, w ogólnie dostępnym miejscu. Obojętnie na którym piętrze, choć im wyżej, tym lepiej. Tam będzie gotowy nasz człowiek, który zwabi ją pod samą bramę Perły, a wtedy my zajmiemy się resztą. Drugie zadanie jest już trudniejsze, ale wierzę, że poradzisz sobie z nim; musisz powstrzymać resztę Gwardzistów przed otwarciem ognia, a tym samym zabiciem wabika. Najlepiej, by w tym czasie znaleźli się w zupełnie innym miejscu, nie wykluczając “lepszego” miejsca… — Seneka zaśmiał się niemrawo, ale zaraz spoważniał. — Musimy wykorzystać moment, gdy wszyscy dowódcy będą na koncercie, by przeprowadzić wszystko bez zbędnego harmideru oraz sprawnie.

// Grupa chyba została usunięta przez jeja, bo nie umiem jej znaleźć. //

// Cały kwit leży w tym, że tej karty nie ma tu, bo nie została przeniesiona wraz z PBFem. //

Tissaen miotała się jeszcze przez moment, ale później uspokoiła się, nie chcąc marnować sił.
“Ja pierdzielę, po co ja się pakowałam na ten pieprzony okręt z tymi pieprzonymi marynarzami w tym pieprzonym mieście, kurna mać.” Skarciła się w myślach. " Mogłam siedzieć na dupie w tej pieprzonej wiosze i innymi durniami, ale nieeeee, musiałam wybrać się gdzieś indziej, zarobić trochę więcej, pożyć trochę bardziej. I na co Ci to kurna było, Tis, co?"

Dice zmieszał się na chwilę.
— Okej, pokaż mi ten nóż.

Karty właściwie lubił, czasem nawet grał. Niektórzy mówią, że to właśnie poker najwięcej powie Ci o osobowości każdego z graczy, ale dla Potomkina bardziej pasowała w to miejsce rosyjska ruletka.
Po odbyciu swojej godzinnej wachty i zmianie spojrzał czy przy grających pozostawały wolne miejsca.

Aleksander “Psychol” Łapta [T- 4 (Dzień 0)]

— Szefie, zdobędą broń i co dalej? Wydadzą walną bitwę Dyktatorowi? Każdy głupi w tunelach wie, że to jest samobójstwo.

“Przysięgam Jimmy, jak już wydostaniemy resztę z więzienia, to rozwalę Ci tą wesołą buźkę cegłą.” Stwierdziła w myślach.
Przed wyruszeniem upewniła się jeszcze, że scyzoryk jest na miejscu, by na miejscu nie spotkała ją niemiła niespodzianka.

Od razu zabrał się za przeszukiwanie nieprzytomnego, by zabrać jego broń. Oprócz tego ukradł także jego wygląd, którego iluzję nałożył na siebie.

W takim razie dała się związać i zakneblować, choć słowa Stara okropnie ją zmieszały. Dała się poprowadzić do kufra.

— Może jednak coś trochę lepszego? Choćby nożyk, ale cały metalowy. Brachu, to serio jest zajebiaszczy kanister, jakoś się dogadamy.