Posts made by Radiotelegrafista

Gulasz, czyżbyś sam chciał zagrać?

Dobre, choć może wynikać to z tego, że jest pierwsza w nocy, kaloryfer hula, mam w ręce butelkę soku jabłkowego i chce mi się spać jak cholera.

The Witcher Soundtrack - Toss A Coin To Your Witcher (Synthwave Remix) | Jaskier Song – 03:34
— Dimi Kaye

Imię: Dieter
Nazwisko: Kunstmann
Pseudonim: Jeszcze nie zyskał sobie takiego.
Płeć: Mężczyzna
Rasa: Człowiek
Wiek: 23 lata
Narodowość: Cesarstwo Anschreitu
Przynależność: Wojskowe Przymierze Zachodnioveleradzkie
Typ armii i pełniona funkcja: Ansheer - Wiliżer
Ranga: Szeregowy
Charakter:
Biografia:
Rodzina:
Matka -
Siostra -
Mocne strony:
Słabe strony:
Specyfikacje:
Ilość żołdu:
Wyposażenie:
Umundurowanie:
Wygląd:
nie
potrafię
zdecydować

Karta oczywiście w stanie zaawansowanego WiP.

Wo!

"Myśl, myśl Jannet! Co mogłoby zbaranić patrol na tyle, by dać Davidowi i Starowi czas na wyciągnięcie broni? John, Nadzieja, szmuglowanie, alkohol, milicjanci… "
— Ergh… — Wydała z siebie jęk “umarłego” Johna, z wszelkich sił starając się zabrzmieć jak najbardziej martwo i męsko jednocześnie. W tym samym czasie zajadle traktowała scyzorykiem więzy na swoich ramionach, starając się jak najszybciej je rozciąć.

— Ten kuc wabi się jakoś? — Lekko poklepał zwierzę po kłębie.

— Już teraz? — Złapał za pasek od spodni, uśmiechając się po szelmowsku.

— Chuj. —Stwiedził Dice, rzucając się do ucieczki w kierunku schodów. — CHUJ, CHUJ, CHUJ! — Biegł ile sił w nogach.

Czego więcej trzeba od soldata w Kransej Armii?
Doprowadził do prowizorycznego porządku swój mundur, pancerz pal licho, był w takim stanie, że równie dobrze mógł założyć na siebie lateks striptizerki. Przejechał szmatą po przyłbicy i tak wypucowany, ruszył na plac.

— No to tłumacz uważnie: Ja, James Ha’Kesh McLiam, wyrażam wielką wdzięczność za to, że w ogóle mam możliwość przystąpienia do tej próby, jakakolwiek ona będzie. Zobaczymy się jutro, panowie. — Powiedział, po raz ostatni uchylając kapelusza.

Chociaż Jannet przygotowywała scyzoryk i miniaturowy rewolwer na zupełnie inny przebieg sytuacji, to teraz mogły okazać się jeszcze bardziej przydatne. Zrzuciła ostrze do swoich dłoni i rozcięła więzy pętające jej ramiona, by dobyć ukrytego Pocket Needle’a. Jeżeli zaś nie dałaby rady rozciąć ich w tak krótkim czasie, przygotowała się do tego by zaraz jak milicjant uniesie wieko i tym samym ją ujrzy, solidnie przywalić mu z byka.

Kuce były niedocenianymi zwierzętami. Może nie były tak szybkie i piękne jak konie, ale znaczna większość nich była wytrzymalsza od nich.
Podszedł do jednego z kuców i przyjrzał się mu. Zawołał właściciela stajni, jeżeli wydawał się zdrowy i silny.

// Żebyś nie narzekał, że łebe łebe, Radio zaś nie odpisuję: właśnie myślę nad tym “konstruktywnym pomysłem”. Nie chcę wcielać w życie jakiegoś miernego planu, bo wiem, że wiele z moich obecnych działań zaważy na tym, jak potoczy się fabuła naszej szlachcianki. //

Pokiwał głową w zadumie. Jego małżonka miała rację: dopóki Nagowie cumowali w Uwitkach, dopóty wioska nie będzie do końca bezpieczna.
Spojrzał na okręt wężowatych przez okno.

//No to nie przyspieszajmy. //

Powstrzymała się przed wymierzeniem mu siermiężnego kopniaka kolanem prosto w krocz i dała się wrzucić do wnętrza. Tam ułożyła się wygodniej, korzystając z tego, że nie jest już związana tak ciasno jak wcześniej.

Tak, szczególnie, że z względu na swój wzrost, Seymour rzadko mógł liczyć na jakiegoś lepszego rumaka. Poza tym nie lubił koni.
Rozejrzał się za jakimś niższym wierzchowcem.

— Dziękuję za miłe słowa. — Odpowiedział, uśmiechając się półgębkiem. — Co teraz będzie?

James po prostu włożył dłonie w kieszenie i zakołysał się na piętach.
— To kiedy zaczynamy tą próbę?

To właśnie zastanawiało Sey’a. Czy ślepe pójście na to zlecenie, bez dowiedzenia się o co właściwie w nim chodzi, można uznać za dowód lojalności? Kij tam wie, równie dobrze będą mogli potraktować go jako rzep u psiego ogona.
Udał się do którejś z lokalnych stajni, czas wypożyczyć konia.

Skinęła mu głową i zrobiła tak, jak polecił. Weszła na wóz, koło kufra, broń odłożyła i tam zakneblowała sobie usta, związała nogi, a no koniec zasłoniła oko przepaską, przesuwając włosy nad pusty oczodół. Wszystko też tak, by więzy nie wżynały jej się w skórę, ale także by nie było wątpliwości, że siedzą porządnie.

Podniósł łeb. Zwykła pobudka czy jakiś alarm? Zrzucił się z łóżka.

— Ani rusz! — Warknął, spuszczając potęgę kijka na łeb szczura i przygotowując maczetę w drugiej dłoni.

Widząc panów starszych, pochylił lekko głowę, jedną dłonią ściągając kapelusz i niemalże zamiatając nim podłogę.
— Moje uszanowanie! — Odezwał się, może nieco zbyt śmiele.

W odpowiedzi Sey jedynie uśmiechnął się nieznacznie i wyszedł z baru. Tam odwiązał Ogryzka od ganku budynku i poklepał go po łbie.
— Zanosi się na to, że wyruszamy dzisiaj. — Powiedział do psa, oczywiście nie oczekując odpowiedzi.

Oczywiście. Oczy-kurwa-wiście. Złość Jannet teraz przerodziła się już w szczere zmęczenie Starem i tym wszystkim. Miała go dość. Jego i jego zdradzieckiego uśmiechu.
— Wiesz, że bym chciała? — Odpowiedziała, mówiąc szczerze. Skupiła swój wzrok na jego oczach. Spoważniała. — Naprawdę chciałabym móc Ci zaufać, Star, może nawet polubić, ale nie dajesz mi do tego żadnych podstaw. Męczy mnie to, wiesz? — To powiedziawszy, wstała i przeszła na drugą stronę wozu, by stracić Jimmiego z oczu. Tam usiadła, opierając się o koło. Była zła na siebie, powiedziała mu zbyt wiele.
“Nie potrafisz uczyć się na błędach, co nie, Jen?” skarciła siebie w myślach, naciągając kapelusz na czoło.

Aleksander “Psychol” Łapta [T-5 (Dzień 0)]

Widać było, że dziewczyna nie rozumie większości z wymienionych nazw, jednak szybko zignorowała ten fakt, nie wybiło jej to z rytmu.
— Nie potrzeba mi zabawek, które świeciły przed Końcem. Potrzebuję czegoś, co jest lepsze od sprzętu Gwardii. Dam osiemset za jedną sztukę tego “AKM” albo MP40. Jeżeli jest to broń, jakiej szu… — Odchrząknęła. — …kamy, to pomyślę nad zakupem większej ilości.

Maruder [T-14 (Dzień 0)]

Twarz sierżanta poczerwieniała. Nawet gdyby zachowywał twarz kamienną niczym posągi z Wysp Wielkanocnych, o których kiedyś opowiadał Maruderowi jego opiekun, to kolory na jego facjacie stanowiły perfekcyjną wizytówkę jego emocji. Za to kącik ust Grzybni wygiął się w niemalże niewidocznym uśmiechu i prędko zniknął. Wraz z tym pasożytniczy porost na jej twarzy lekko zadrgał, poruszony ruchem mięśni.
— Też Cię kocham, obywatelu Maruderze. — Wysapał złośliwie, przy czym Pogodzik przewrócił oczami. — Ale dowództwo nakazało współpracę z niemundurowymi, “by ocieplić wizerunek Gwardii” — Te słowa wypowiedział z szczególnym przekąsem. — Więc będzie pieprzona współpraca z niemundurowymi.

Anatol “Misjonarz” Dzierżyński [T -6 (Dzień 0)]

— To dobre pytanie, ale obawiam się, że nie mogę na nie odpowiedzieć. — Nieznajomy rozłożył dłonie w geście bezradności. — To zależy od dwóch czynników. Pierwszy, to jak bardzo ty, Anatolu, chcesz się wybudzić. Drugi, to jak bardzo i czy w ogóle twój nowo poznany bliźni będzie próbował Ci z tym pomóc.

Dzieciożerca [T-6(Dzień 0)]

Zasłona kurzowej mgły leniwie opadała, ukazując niską, lecz niemłodą kobietę stojącą nad wyrwanymi z zawiasów drzwiami. Mogła mieć około czterdziestu lat, jej twarz była ciemna i gdzieniegdzie pobrużdżona głębokimi zmarszczkami, a na jej ramiona spadał gruby, brunatny warkocz. Celowała do Gladiatora i herszta bandy z dziwacznej, dwulufowej broni, przy czym jedna z luf była o wiele dłuższa i węższa od pozostałej.
— Na ziemię! Już! — Krzyknęła, ustawiając muszkę w prostej linii z głową Dzieciożercy.
I wtedy świsnęła strzała.
Promień przebił szyję kobiety, jej gardło i wyszedł karkiem. Cofnęła się o kilka chwiejnych kroków, z jej ust wydobył się nieokreślony, bulgoczący dźwięk. Wypuściła karabin z rąk i złapała się za gardło, z którego coraz obficiej lała się krew, przesączająca się między palcami jej drobnej dłoni. Sekundę później upadła na plecy, bezskutecznie próbując złapać oddech.

Mariusz “Szprycer” Woliński [T - 8 (Wydarzenie)]

Choć Mariusz naprężał się z całych sił, to zastała drezyna nie miała ochoty się ruszyć. Dopiero z milczącą pomocą Serweryna udało im się przesunąć wagon. Mechanizmy przeraźliwie jęknęły, z wózka odpadł potężny płat rdzy, ale w końcu stalowe koła leniwie potoczyły się przed siebie.
Robotnicze rękawice, poza truchłem myszy w jednej z nich, prezentowały się całkiem nieźle. Pozostawione kaski ochronne też były w dobrym stanie, choć towarzysz Wolińskiego przywłaszczył sobie jeden. Pudełko śniadaniowe było w dużej części pokryte jakimś grzybem, zaś termos pokrył się rdzą i raczej nie będzie z niego wielkiego pożytku. Komórka nie nosiła na sobie żadnych śladów uszkodzeń, ale było oczywiste, że raczej nie przetrwała dwóch dekad. narażona na warunki panujące w tunelu. Z lamp może dałoby się wykręcić sprawne żarówki, a ich długie stojaki także mogły okazać się cenne, często wykorzystywano takie elementy przy budowie stacyjnych baraków. Uwagę Mariusza zwróciły gogle ochronne, leżące zaraz przy plombie. Choć były zakurzone i porysowane, to górnicy na pewno zrobiliby z nich użytek, w końcu nikt nie lubi odłamków skały w oku.

Przez plecy Morzywała przeszedł dreszcz.
— Może piraci tego dokonali? Albo jacyś najemni korsarze?

Tissaen przełknęła ślinę, w głębi duszy modląc się o to, by kapitanowi nie strzelił go głowy pomysł ukrywania nigdzie czaszki.
Zrzuciła z siebie (z pomocą drowa czy bez niej) poluzowane więzy i stanęła na równe nogi.
— Kajuta kapitana jest w tamtą stronę. — Przybrała poważny wyraz twarzy i wskazała palcem kierunek, w którym znajdowała się kajuta, w której przecież miała “przyjemność” spędzić krótką chwilę.

Jeżeli miały za zamiar go odstraszyć, to jak na razie szło im to wręcz podręcznikowo.
Dice cofnął się o kilka kroków, po czym stanął jak wmurowany w podłogę.
“No przecież jak będziesz się cofał, to one będą podchodzić! Logika, czarnuchu!” zacisnął dłoń silniej na kiju, po czym w drugą chwycił maczetę.
Machnął kijem po podłodze, by odstraszyć futrzaste chujowiny.

Ta… Gdy ojczyzna wezwie, każdy z nich rzuci za broń i stanie w pierwszej linii. Historia lubi kołem się toczyć.

Odstawił talerz do okna, po czym zawlekł się z powrotem do pokoju. Mógłby wybrać się na siłownię, albo do rusznikarni, ale wątpliwe czy obecny stan jego łba by to zniósł. Walnął na swoją prycz.

— Dobrze. — Sej odsunął krzesło od stołu, po czym wstał. — W takim razie do zobaczenia Panom, “pewnie jeszcze dziś”. — Podał dłoń Oswaldowi, jak i górnikom.

Wzruszył ramionami i udał się w wskazanym kierunku.

Spojrzała na niego z złością.
— Po co mi to dajesz? — Zapytała, wzburzona, bo Star mógł co najwyżej śnić, że da sobie założyć coś takiego.

Dobre. Dobre. Pyszne. Szczególnie to brzębzyczenie po drugiej minucie.
9/10

The Dead South - Black Lung | OurVinyl Sessions – 03:27
— OurVinyl

Nigdy nie masz nic takiego, co by mnie interesowało albo było w moim zakresie. Nosz kurde.

Szukałem jednego z najnudniejszych, najbardziej ofermowych nazwisk dla nauczyciela, któremu dotychczas niewiele rzeczy wychodziło w życiu. Ale może jeszcze to zmienię.

To uznajmy, że mój Stanley Butthurt będzie zaczynał późnym latem/przed wrześniem.

— Też Cię lubię. — Odpowiedziała pół-żartem, zabierając się wartko za jedzenie. Kilka godzin podróży nieźle ją wygłodziło, a Jannet nie była też szczególnie wybredna w kwestiach wykwintności posiłku.

— O chuj. — Powiedział do samego siebie, widząc Armię Czerwoną czerwonych oczu.
— Trzymać się z dala ode mnie, włochate kurwy, a obie strony wyjdą z szwanku. — Wyciągnął kijek przed siebie.

— Jak w pierwszej klasie pociągu do Imperium, wiesz? — Odparsknęła, przyjmując miskę. Spróbowała gulaszu.

Uśmiechnęła się z satysfakcją.
— Jak widać, jestem tutaj więźniarką. Idioci z tej łajby zamknęli przez coś, czego nawet nie zrobiłam. Ich kapitan ma obsesję na punkcie jakiegoś gościa, z którym myśli, że ja współpracuję. Za to tutaj kibluję. W ogóle, ten kapitan ma świetne skarby w swojej kajucie, szczególnie te, które ukrył w schowku. Rubiny, złota czaszka… — Zaczęła mówić, mając nadzieję, że pirat podchwyci trop.

A więc zjadł rybki i rozejrzał się po kantynie. Jak nastroje po wczorajszym (w sumie to ile on spał?) “zwycięstwie”?

Oczywiście, kurna.
Ruszył w głąb piwnicy, zbliżając się do regałów. To właśnie na nich znajdowały się najcenniejsze dobra, wiec stanowiły dobre miejsce do zastawienia pułapek. Obił okolicę kijem, chcąc wykurzyć ewentualne szczury, po czym ułożył kilka “prezencików” dla gryzoni.

Uśmiechnął się do młodych i wyciągnął dłoń na przywitanie do stojącego najbliżej, drugą ściągając kapelusz z głowy.
— Jak leci, kolego? — Zagadnął od tak.