Dobrze wiecie kim jestem.
Mam taką propozycję do rozważenia, która będzie tylko zyskiwać z czasem. Chodzi mi o jakiś rodzaj selekcji pbfów na na przykład “Fantasy”, “Postapo”, “Strategiczne” etc.
Po prostu byłoby to bardziej czytelne i intuicyjne niż ściana pbfów gdzie przed pbfem o szkole znajduje się strateg zaś tuż za nim pbf osadzony w uniwersum fantasy.
Rafaella
Dziękując swej opatrzności ruszyła w kierunku wskazanym przez tabliczkę starając się ignorować nieprzyjemne odczucie w kroczu. Niewiele jej brakowało do osiągnięcia celu, musiała po prostu jeszcze moment pocierpieć. Zaczęła delikatnie zagryzać dolną wargę, byleby odwrócić uwagę receptorów czuciowych.
Rafaella
Gdy zobaczyła zatłoczony statkami hangar wpadła w zachwyt. Zwłaszcza, że w okolicy nikt się nie kręcił. Tyle konstrukcji w jednym miejscu. Oczy dziewczyny radośnie chłonęły powoli kolejne kadłuby wizualnie, a wciąż obecne do pory spięcie bardzo szybko zniknęło. Po ostatnim, głębokim wydechu Rafi rozluźniła się całkowicie zadowolona faktem, gdzie w tej chwili się znajduje. No właśnie… Rozluźniła się.
Poczuła znajome już uczucie drugi raz i gwałtownie wyrwana przez rzeczywistość przypomniała sobie prawdziwy cel ewakuacji ze statku. W kącikach oczu błysnęły łzy rozpaczy. Łazienka! Gdzie jest łazienka?
Rafaella
Głupio to teraz czuła się Rafi. Była błogo utwierdzona w swym wydumanym mniemaniu, że chłopak zamknął za nią drzwi i dalej dłubie w schowku. Tymczasem los spłatał jej zawstydzającego figla, jednocześnie karcąc ją za zbytnią ufność własnym przypuszczeniom niż rzetelnym realiom. Dosłownie nie miała w obecnej sytuacji odwrotu i musiała się odezwać, by nie wzbudzić podejrzeń. No i uciszyć sumienie.
- Dzię… - Jąknęła cichutko, co oczywiście było dalekie od poziomu dobrej słyszalności. Przełknęła ślinę. - Dziękuję. - Wydukała już głośniej czerwieniąc się przy okazji.
Czując, że mimowolna blokada nałożona przez jej poczucie honoru została zdjęta, odwróciła się po tym na pięcie, by w końcu opuścić ten pechowy środek transportu. Musiała odpocząć od natłoku zakłopotania, którym dosłownie emanowała fizycznie i psychicznie.
Rafaella
Gdy zamknął drzwi dopiero przyszło jej na myśl, że mogła mu chociaż podziękować. Zwłaszcza, że obecny rozwój sytuacji prezentował się zdecydowanie pozytywniej niż mroczne alternatywy serwowane jej przez rozochoconą adrenaliną wyobraźnię. Wyciągnęła nawet rękę, by zapukać w drzwi i naprawić swój błąd, ale obawy zwyciężyły. Przełknęła tylko ciężko ślinę i odwracając się poczęła szukać wyjścia ze statku, mając jak doskonale pamiętała, ograniczoną pulę czasową. Godzina sugerowała, że na zewnątrz na pewno będą ludzie, co było wysoce stresujące. Plecak stanowił tylko kamuflaż tymczasowy, a by pozbyć się wstydliwych znaków musiała udać się do łazienki. Ewentualnie w jakieś ustronne miejsce, jednakże za łazienką przemawiał aspekt większej prywatności.
Rafaella
Nie wiedziała co powiedzieć. W głowie miała masę zdań i zwrotów od gorących podziękowań po kategoryczne zaprzeczenie podparte tupnięciem, jakoby miała być czyjąś branką, ale żadne z nich nie przedostało się nawet na koniec języka.
Rafi wstała z zaczerwienioną twarzą, skrywając plecakiem krocze. Oczywiście, że znacznie wygodniej byłoby go nieść na na ramionach, lecz stanowił on teraz jedyną skuteczną osłonę jej wstydliwej plamy przed wzrokiem chłopaka. Skinęła mu tylko głową i przygryzając nerwowo wargę szybko usunęła się z pomieszczenia zgodnie z zaleceniem. W głębi duszy była mu wdzięczna za te wszystkie słowa, które wypowiedział, chociaż rzeczywistość wcale nie musiała być z nimi zgodna. A wolała nie kusić losu zbędnym ociąganiem.
Nasze postulaty to:
• Utworzenie niezależnego i suwerennego Państwa Rutheńskiego (Ruthenii) w miejsce dawnej Małorusi.
• Zachowanie stosunków dyplomatycznych oraz handlowych z Carstwem Wszechrusi z niezbędnymi korektami wynikającymi z powyższego punktu, a także podpisanie paktu o nieagresji.
• W geście dobrej woli rozwiązanie naszej armii i powołanie w zastępstwo znacznie mniej prowokacyjnego, nastawionego na pokojową egzystencję organu w postaci Sił Samoobrony Ruthenii, który jeśli Protektor Regent wyrazi taką wolę to będzie posiadać ograniczoną (ale w stosownym stopniu) liczebność z czasowym zwiększaniem limitu.
Zamachnąć na Rewolucję? Raczej osiągnąć wolność od moskiewskiego buta terroru, który ubrany w piękne słowa właśnie zmierza ku nam, by ukarać tych, którzy obnażają jego zakłamaną, miłosną zasłonę prezentując zepsute, zgniłe wnętrze. Nie chcieliśmy niczego oprócz własnej, niezależnej polityki opartej na dobrze lokalnym, ale jak widać dla umorusanego pianą toczoną z własnego pyska Carstwa Wszechrusi to oznaka potencjalnego odcięcia pępowiny, którą wysysa z regionu Małorusi wszelkie zasoby niczym łapczywa pijawka spijająca z ofiary ostatnie witalne soki.
Cały czas mówicie tylko o tym, jaką karę i wizję ataku zbrojnego na nas szykujecie, zaś ani słowem nie wspominacie o korzyściach jakie wasza władza prezentuje. Czy raczej wasz autorytarny reżim.
Ultimatum? Protektor Regent Konstanty najwyraźniej nie rozumie z czym ma do czynienia, a fakt zbycia nas próbą groźby sugeruje prawdziwe intencje. Naprawdę chcecie udowadniać swoją narzuconą pierwotnemu narodowi wolę poprzez terror? Tak reagujecie na próbę domagania się tego co sprawiedliwe?
6.5/10
Po prostu rzadko kiedy przemawia do mnie męski wokal, a już w ogóle w utworach stosunkowo “smętnych”.
Jim Yosef - Firefly [NCS Release] – 04:17
— NoCopyrightSounds