Z katedry demonologii
-
Z uwagi na nagłe pojawienie się demonów, wieloletni krach cywilizacji technicznej, diametralnie obcą naturę owych bytów, szybki rozkład ich ciał, materializowanie się tylko w porze nocy oraz zagrożenie jakie ze sobą niosą, nadal, po sześciu dekadach, stosunkowo mało o nich wiemy. Mimo starań Sekcji Badawczej Urzędu ds. Walki z Zagrożeniem Nadnaturalnym nasz wróg nadal pozostaje wrogiem tajemniczym. Być może przyszłe lata przyniosą nam odpowiedzi na to czym demony są, skąd przybyły i dlaczego polują wyłącznie na ludzi, teraz jednak wystarczyć nam musi dotychczasowa ciemnota, ażeby przyszłe lata ludzkości w ogóle nadeszły.
-
Geneza i zjawisko Czerwonych Nocy
Pierwszy demon, o którym mamy relację, wiąże się z samym Piotrem Horpyną - Założycielem, twórcą Odrodzonego Państwa. Według jego przekazów, trudnych do interpreracji ze względu na język niemal mistyczny, pierwszy demon był istotą już martwą, a żerował na nim pasożyt - Anioł. Został odkryty wśród śniegów Kołymy w styczniu 1952 roku, kiedy Piotr Horpyna przebywał na zesłaniu.
Demonolodzy, na podstawie tej opowieści, wysnuli tezę, iż demony mogły sporadycznie pojawiać się na Ziemi już w dalekiej przeszłości, a ich interakcje z ludźmi kończyły się grozą, która przez wieki ewoluowała w legendy o złych duchach, potworach, diabłach etc.
O ile materializacja demona mogła w zamierzchłych czasach stanowić zjawisko rzadkie i osobliwe, o tyle od 10 października 1962 roku jest to coś powszechnego. Od owego pamiętnego dnia mają miejsce tzw. Czerwone Noce, a więc okresy w ciągu doby, podczas których na masową skalę materializują się byty demoniczne. Nazwa ta bierze się od dziwnego zjawiska atmosferycznego, które towarzyszy owej porze - zjawiskom świetlnym w barwach czerwieni, podobnych wyglądem do zórz polarnych, przez co Księżyc, gwiazdy oraz powierzchnia Ziemi skąpane są w poświacie krwi.
Czerwona Noc łączy się czasowo ze świtem i zmierzchem astronomicznym. Zaleca się, aby w godzinach porannych zdejmować zabezpieczenia mieszkań po dodatkowych dwudziestu minutach, natomiast wieczorem ewakuować się z półgodzinnym wyprzedzeniem.
Natura zorzy pozostaje nieznana, jednakże wiąże się ona z materializowaniem się demonów. Można nawet stwierdzić, że to z niej rodzą się demony. Niekiedy dochodzi do zaobserwowania sytuacji, kiedy cząsteczki światła opadają na powierzchnię Ziemi, zaczynając powoli tracić barwę czerwoną, stając się szarą, przypominjącą pył substancją. Proces ten, jeśli chcielibyśmy go opisać, przypomina wir powietrza, które porwało cząsteczki piasku. Drobne cząstki lucyferium, gdyż tak określamy ową substancję, samoistnie łączą się ze sobą. Jeżeli ten proces nie zostanie powstrzymany, a czas jego trwania pozostaje różny, z owych cząsteczek zostanie uformowany demon.
Wszystkie informacje te, wbrew pozorm, nie dają jasnej odpowiedzi na pytanie o genezę demonów. Z tegóż powodu Sekcja Badawcza oponować musi za różnymi hipotezami. Za najbardziej rzetelną uchodzi tzw. model Ortwina:W wyższych partiach atmosfery osadził się płaszcz okalający Ziemię, w którym swobodnie poruszają się cząsteczki pre-lucyferium. Podczas nocy astronomicznej cząsteczki owe generują zjawiska świetlne. Część z nich opada na powierzchnię, gdzie przekształca się w lucyferium rzeczywiste, które samoistnie łączy się z innymi cząsteczkami lucyferium, tworząc byt demoniczny. Z tego też powodu zorza owa powinna być traktowana jako gigantyczny pra-organizm, a demony jako części tego organizmu, które pozbawione kontaktu z głównym ciałem musiały zaadaptować się do życia na powierzchni, stając się po podziale osobną istotą.
Z racji śmiałego założenia, że zorza sama w sobie jest bytem żywym, hipoteza ta zwana jest również modelem Podbitego Nieba. Krótko mówiąc zakłada, że świetlne cząstki pre-lucyferium tworzą superorganizm, pełniąc tam rolę analogiczną do komórek. Utraciwszy połączenie z kolonią podczas opadu na powierzchnię cząsteczki przemieniają się w lucyferium, a następnie łączą się w nowe kolonie celem przetrwania, którymi są, niestety znane wszystkim, demony.
-
Opis
Problemem opisu, systematyki czy uporządkowania wszystkich rodzajów demonów jest ich zatrważająca mnogość. Prawda jest taka, że zadanie takie byłoby tylko i wyłącznie stratą czasu, albowiem jak mówią doświadczeni żołnierze Oddziałów Bojowych:
Możesz znaleźć prostytutkę¹ o twarzy twojej matki, ale dwóch takich samych demonów nie spotkasz.
Z tego powodu, że demony spośród wszystkich organizmów atakują tylko ludzi, przyjęło się stosować zasadę, którą doświadczeni żołnierze Oddziałów Bojowych streszczają w słowach:
Jeżeli zobaczysz sukinsyna² to staraj się go ubić³ z bezpiecznej odległości. Nigdy bowiem nie wiesz, czy nie ma najeżonej zębami paszczy w tylnej części ciała⁴.
Demony mogą być bytami amorficznymi, które przypominać mogą mniejszą czy większą padlinę. Istoty tego pokroju są nieopisywalnym zlepkiem odnóży, głów, oczu, jam gębowych, macek rogów i bodaj wszystkiego, co można znaleźć w organizmie. Amorficzne demony, o ile są niewielkich rozmiarów, nie stanowią problemu jeżeli chodzi o ich wyeliminowanie. Jeżeli jednak przyjmują gabaryty pomieszczeń czy budynków, będąc pełzającą, pochłaniającą wszystko na swojej drodze masą, stanowią wyzwanie nawet dla utalentowanych symbiontów.
Istnieją jednak demony, których fizyczność można zestawić z organizmami ziemskimi, nawet jeżeli są wersjami znanych nam istot z dużo większą ilością kończyn i innych organów. Często natrafia się na demony insektoidalne, problematyczne o tyle, iż niekiedy posiadają błoniaste skrzydła umożliwiające lot. Zdarza się, że demony-insekty łączą się w stada.
Innym typem demonów są demony wijowato-mięczakowate, częściej określane przez doświadczonych żołnierzy Oddziałów Bojowych chędożonymi ślimakami⁵. Nazwa ta niezbyt oddaje naturę owych bytów, które pozornie zbudowane są z miękkiej tkanki. W rzeczywistości owe oślizgłe kreatury są szybkimi i niebezpiecznymi demonami, które mogą nawet posiadać narządy umożliwiające rycie pod ziemią.
Najgorszym jednak typem demona, który rodzi niepokojące pytania o prawdziwą naturę tego współczesnego nam koszmaru, jest demon humanoidalny. Często zdarza się, że na purpurowym tle nocy ujrzy się sylwetkę człowieka. Wielu naiwnych zginęło, pragnąc być zbyt dobrymi w tych zbyt podłych czasach. Demony humanoidalne, czy się to komuś podoba czy nie, nie są ludźmi. Mogą posiadać ludzkie twarze, mogą posiadać z pozoru ludzkie ciała, ale nadal pozostają tępymi, dzikimi potworami.
¹²³⁴⁵ - z racji, iż członkowie Oddziałów Bojowych słyną często z wulgarności, postanowiono zamienić znane wszystkim inwektywy w zwroty łagodniejsze.
