Los Angeles

[Kubeł1001]

Zohan666

Zaczął szukać jakiegoś innego wejścia i jeżeli było jakieś, to wszedł przez nie. A jeżeli nie, to spróbował się dostać drzwiami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Reich:
Nie mieli zamiaru się kłócić, w sumie plan był dobry, więc razem trafiliście do reszty, spragnionej wieści z macierzy.
Zohan:
Było kilka okien, które w gruncie rzeczy też musiałbyś zbić, robiąc hałas, oraz drzwi kuchenne, także zamknięte, ale o wiele słabiej, niż tamte, najpewniej na jakiś haczyk lub coś w tym guście.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐ Słuchajcie wszyscy, sprawy mają się następująco. Niedługo nastanie noc, więc mamy dwie możliwości ‐ przedrzeć się samodzielnie do bazy jeszcze dziś lub przenocować w tym mieszkaniu i wracać jutro. Chcę wrócić jak najszybciej, ze względu na Rogera, co prowadzi nas do kolejnego problemu ‐ cześć z nas będzie musiała go nieść, a to oznacza, że musimy mieć czystą drogę. ‐ Zwrócił się do Garego ‐ Weźmiesz Charlesa, Bruca i Davida i przejdziecie drogą, którą tu dotarliśmy. Likwidujcie pojedyncze zombie, a jeśli spotkacie większą grupę ‐ odejdźcie na większą odległość i zdetonujcie granat, to powinno przyciągnąć większość zombie z okolicy. Jeśli jednak zobaczycie hordę lub uznacie, że nie zdążymy przed nocą… wracajcie, myślę, że Roger przetrzyma jeszcze trochę, a nie ma co ryzykować naszym życiem.

[Kubeł1001]

Zohan666

Jeżeli o wiele słabiej, to walnął je z kopa. I tak kilka razy, jeżeli nie poszły za pierwszym razem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
Wystarczyły dwa, aby wpadły do środka. Jeśli coś tam było, to nie zwróciło uwagi na hałas, jaki wywołałeś.
Reich:
Wszyscy pokiwali głowami, zwłaszcza czterech wybrańców, czekając na inne rozkazy, instrukcje lub zakończenie odprawy.

[Kubeł1001]

Zohan666

Wszedł do środka i zaczął przeszukiwać całe mieszkanie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jak to drzwiami kuchennymi, wkroczyłeś do kuchni. Zastałeś ją w dość dobrym stanie, ale ważniejsze, że znalazłeś tu cokolwiek zjadliwego, a mianowicie konserwy, rybę i pomidory w puszkach, ser żółty, ser topiony, chleb i bułki. Wielka szkoda, że z reszty jedzenia, między innymi warzyw i owoców, nie skorzystasz…

[Kubeł1001]

Zohan666

Zostawił to na razie i sprawdził resztę pomieszczeń.

[Kubeł1001]

Kuba1001

W przedpokoju nie było nic ciekawego… No, może i były ubrania, ale to damskie kapelusze, płaszcze i buty, w które nie wejdziesz z racji gabarytów i honoru. Składzik na parterze był pusty, a i salon nie przedstawiał większej wartości. Trzy pomieszczenia na górze były szczelnie zamknięte.

[Kubeł1001]

Zohan666

No to powtórka jak z poprzednimi drzwiami. Kopnął kilka razy w drzwi od najbliższego pomieszczenia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I tym razem wpadły do środka, ukazując Ci pokój dziecka lub nastolatka, ciężko określić, bo i trudno nadążyć za ich trendami.

[Kubeł1001]

Zohan666

Zaczął go przeszukiwać w celu znalezienia jakiś ciekawych fantów. I tak samo z resztą pokoi.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐ To chyba tyle… Bądźcie ostrożni, broni palnej używajcie w ostateczności i nie dajcie się okrążyć. Ruszać się, Bóg z wami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
Nie znalazłeś nic przydatnego. Kolejne drzwi były zamknięte, a podczas próby klasycznego wejścia do środka usłyszałeś płacz zza drzwi.
Reich:
Pokiwali głowami, przeżegnali się i ruszyli na dół, zostawiając Cię z resztą, która czekała na rozkazy.

[Kubeł1001]

Zohan666

Jedzenie w kuchni, a teraz płacz…
Zapukał kilka razy w drzwi i zapytał:
‐ Jest tam ktoś?

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐My w tym czasie powinniśmy przygotować jakieś nosze.‐ Rozejrzał się za jakimiś meblami, które można połamać i przerobić na nosze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
Odpowiedział Ci tym głośniejszy odgłos, teraz zaś masz pewność, że wydaje je dziecko, najpewniej dziewczynka.
Reich:
Stół i krzesła z kuchni wydają się najodpowiedniejsze, bo z nich prędzej zmontuje się coś na kształt noszy, niż z takich szafek.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Odkręćcie albo odłamcie nogi od stołu, położymy go na blacie.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Jeżeli wyjdziesz, to nic Ci nie zrobię, obiecuję!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Reich:
Nie było to zbytnio trudne, a więc uwinęli się z tym w trymiga.
Zohan:
Brak odpowiedzi i coraz głośniejszy płacz, może wypadałoby pofatygować się do środka samemu?