Los Angeles

[Kubeł1001]

Kuba1001

W przedpokoju nie było nic ciekawego… No, może i były ubrania, ale to damskie kapelusze, płaszcze i buty, w które nie wejdziesz z racji gabarytów i honoru. Składzik na parterze był pusty, a i salon nie przedstawiał większej wartości. Trzy pomieszczenia na górze były szczelnie zamknięte.

[Kubeł1001]

Zohan666

No to powtórka jak z poprzednimi drzwiami. Kopnął kilka razy w drzwi od najbliższego pomieszczenia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I tym razem wpadły do środka, ukazując Ci pokój dziecka lub nastolatka, ciężko określić, bo i trudno nadążyć za ich trendami.

[Kubeł1001]

Zohan666

Zaczął go przeszukiwać w celu znalezienia jakiś ciekawych fantów. I tak samo z resztą pokoi.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐ To chyba tyle… Bądźcie ostrożni, broni palnej używajcie w ostateczności i nie dajcie się okrążyć. Ruszać się, Bóg z wami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
Nie znalazłeś nic przydatnego. Kolejne drzwi były zamknięte, a podczas próby klasycznego wejścia do środka usłyszałeś płacz zza drzwi.
Reich:
Pokiwali głowami, przeżegnali się i ruszyli na dół, zostawiając Cię z resztą, która czekała na rozkazy.

[Kubeł1001]

Zohan666

Jedzenie w kuchni, a teraz płacz…
Zapukał kilka razy w drzwi i zapytał:
‐ Jest tam ktoś?

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐My w tym czasie powinniśmy przygotować jakieś nosze.‐ Rozejrzał się za jakimiś meblami, które można połamać i przerobić na nosze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
Odpowiedział Ci tym głośniejszy odgłos, teraz zaś masz pewność, że wydaje je dziecko, najpewniej dziewczynka.
Reich:
Stół i krzesła z kuchni wydają się najodpowiedniejsze, bo z nich prędzej zmontuje się coś na kształt noszy, niż z takich szafek.

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Odkręćcie albo odłamcie nogi od stołu, położymy go na blacie.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Jeżeli wyjdziesz, to nic Ci nie zrobię, obiecuję!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Reich:
Nie było to zbytnio trudne, a więc uwinęli się z tym w trymiga.
Zohan:
Brak odpowiedzi i coraz głośniejszy płacz, może wypadałoby pofatygować się do środka samemu?

[Kubeł1001]

Reichtangle

‐Teraz możemy tylko czekać ‐ usiadł w salonie i od czasu od czasu wyglądał przez okno

[Kubeł1001]

Kuba1001

Cóż, cisza i spokój, w sumie całkiem miła odmiana po ekscesach, jakie ostatnio przeżyliście.

[Kubeł1001]

Reichtangle

Przerwał milczenie i zagadnął:
‐Zastanawialiłście kiedyś co by się stało gdyby rzucić człowieka na pożarcie zombie któremu wyrwać zęby i paznokcie?

[Kubeł1001]

Zohan666

Kopnął parę razy w drzwi i wszedł do środka pokoju.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zohan:
Okna były zabarykadowane deskami, a w środku nie paliło się światło, więc było ciemno, choć sprawę ułatwiały nieco otwarte drzwi. Zauważyłeś w tym wątłym świetle sylwetkę dziecka siedzącego na łóżku, które łkało cicho.
Reich:
Pokręcili głowami niemalże od razu, takie rozmyślanie było dla nich co najmniej dziwne.

[Kubeł1001]

Zohan666

Uklęknął na jedno kolano i zapytał:
‐ Sama tu jesteś?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Po Twoim pytaniu przestała płakać, a dla odmiany zaczęła się śmiać, a po chwili zawarczała przerażająco i rzuciła się na Ciebie. Nawet w tak słabym świetle mogłeś z łatwością dostrzec, że to Zombie, choć nie zwykły Szwenadacz, a Świeżak.

[Kubeł1001]

Zohan666

Szybko wstał i ją kopnął tak, aby się przewróciła, a następnie zabił ją siekierą. Kiedy już było po wszystkim, to zabrał się za dalsze przeszukiwania.