Dallas

[Kubeł1001]

Zohan666

A może jakieś zaplecze? A może resztki paliwa?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Żadnych resztek, a i zaplecze puste.

[Kubeł1001]

Zohan666

No to wrócił do samochodu.
‐ Nic, ku*wa nic.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A nie mówiłem? ‐ spytał, zadając pytanie, które po prostu musiał zadać, może nie dla okazania swej nieomylności, ale bardziej dla zasady. ‐ To co? Jedziemy dalej?

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Jedziemy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową i wsiadł do samochodu, na miejsce kierowcy, czekając aż i zapakujesz się do środka, bo w sumie to głupio byłoby Cię tu zostawić.

[Kubeł1001]

Zohan666

Zdjął plecak, wsiadł do samochodu i się rozłożył jakby przepracował cały dzień. Oczywiście zamknął drzwi.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Gdy wykonałeś te czynności samochód znów ruszył przez bezdroża.

[Kubeł1001]

Zohan666

Po jakimś czasie powiedział do kumpla:
‐ Jak chcesz to możemy się zamienić.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Myślę, że dam radę jechać jeszcze kilka godzin. ‐ odparł, przy okazji dość umiejętnie wymijając kilka umarlaków na drodze, i kontynuując jazdę.

[Kubeł1001]

Zohan666

Spróbował określić ile im zostało czasu do zmierzchu po wysokości słońca nad horyzontem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Było ono wysoko, więc jeszcze spokojnie około ośmiu godzin.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Jeszcze jakieś osiem, może dziewięć godzin do zmierzchu. Wolałbym żebyśmy dojechali na jakieś spokojne osiedle lub znaleźli coś bezpiecznego by przespać noc.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Na tym pustkowiu? A nawet jeśli znajdziemy jakąś osadę to co? Nie wiemy jak nas tam przyjmą… Szykuje się noc w samochodzie, tyle Ci powiem.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Może się nam poszczęści. Oby…

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Szczęście to w tych czasach towar tak deficytowy jak zaufanie.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Czasami trzeba wykazać trochę optymizmu. Nawet jeżeli się umiera.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A to nie jest tak, że Ty jesteś niepoprawnym optymistą zawsze i wszędzie?

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Może tak, może nie. Zazwyczaj w skrajnych sytuacjach myślę optymistycznie. A teraz jesteśmy w cholernie skrajnej sytuacji, bo mamy resztki jedzenia i trochę wody.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Spokojnie, pewnie coś nas pożre nim poczujemy głód lub pragnienie. Widzisz? Ja też potrafię być optymistą.