Killer:
‐ Niby gdzie, skoro Twoja żona jest chora? Zresztą, kiepski byłby wtedy z Ciebie ojciec i mąż.
Zohan:
‐ Wstawaj. Zaraz zleci się reszta. ‐ powiedział krótko i opuścił uliczkę, odwrócony do Ciebie frontem, wciąż celując z pistoletu.
Na zewnątrz spotkałeś kilka z jego psów, które tylko wola ich pana powstrzymywała od rzucenia się na Ciebie i rozerwania na strzępy.
‐ Jesteś typem samotnika czy niekoniecznie? ‐ zagadnął mężczyzna, chowając broń do kabury.
‐ Dobra, w takim razie idziemy… Jak zobaczysz psy, staraj się je ignorować, a przede wszystkim nie uciekaj, one wyczuwają strach, a pościg tylko je nakręca.
Na ulicy nieopodal, pilnowany przez istną sforę psów, czekał jego samochód, do którego wsiadł bez słowa wyjaśnienia czy też uspokojenia wyraźnie nerwowych, i być może głodnych, ogarów.
