Warszawa

[Kubeł1001]

Zohan666

A kto go tam wie? Nadal utrzymywał takie samo tempo, dopóki do nich nie doszedł.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Spotkaliście się przed wejściem do tego prowizorycznego obozu. Ich było trzech, odziani nie w łachmany, jak mogłeś się spodziewać, ale porządne i wytrzymałe buty, wygodne spodnie z wieloma kieszeniami, bluzy z kapturami i skórzane kurtki, bo jak ginąć, to z klasą, acz takiemu Zombie jednak ciężko przegryźć się przez coś takiego. Poza tym wszyscy mieli przy sobie noże, jeden miał ich dodatkowych osiem, najpewniej do rzucania, drugi dysponował łomem, a kolejny maczetą lub czymś, co całkiem nieźle ją udawało. Do tego pistolety w kaburach, choć słyszałeś już o takich, którzy wkładali tam drewniane repliki, dla postrachu.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Nieźle się tutaj urządziliście. ‐ Rozpoczął rozmowę, bo ktoś w końcu musiał coś powiedzieć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jak widać. ‐ odmruknął jeden, najwidoczniej przywódca grupy. ‐ Przyjaciel naszego przyjaciela jest też naszym przyjacielem. Jak Cię zwą?

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Maciek, Maciej, Maciuś.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Czyli Maciek, bo reszta brzmi pedalsko. My to Robert, Jacek i Wiktor. ‐ przedstawił siebie i pozostałych Twój rozmówca, na co ten ostatni, zapewne Wiktor, oburzył się.
‐ Skończysz już?! Pamiętasz, że od apokalipsy nazywam się Błyskawica?
‐ Faktycznie, Wiktor. ‐ odparł tamten z kpiącym uśmieszkiem na ustach. ‐ Zapomniałem, Wiktor. Wiktor, wybaczysz mi?
‐ Spi***alaj.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Błyskawica? Skąd taka nietuzinkowa nazwa?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Spi***alaj. ‐ odmruknął Ci mężczyzna tak samo jak tamtemu, najwyraźniej wciąż naburmuszony.
‐ Kiedyś się dowiesz. Przy flaszce albo konserwie rozwiązuje mu się jęzor. ‐ powiedział Robert, chyba przywódca tej małej grupki. ‐ Masz pewnie w cholerę pytań, co nie?

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Kilka tylko. ‐ Pogłaskał dłonią swoją brodę. ‐ A wy macie jakieś?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Coś by się znalazło, ale śmiało, wal pierwszy.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Dużo was tu jest? Jakieś dzieci?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Czterdzieści osiem osób, trzy kolejne w drodze. ‐ odparł, marszcząc brwi. ‐ Po co Ci to wiedzieć? ‐ dodał, mając za pewne na myśli drugie pytanie.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Jeżeli jest dużo ludzi w grupie, to jest większe prawdopodobieństwo, że są bardziej zorganizowani i ludzcy. Ot, taka teoria.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ No i w sumie słuszna. Chociaż nie zawsze. Na przykład w jednym z centr handlowych też siedzą tacy jedni, dobrze wyposażeni. Niby nienawidzą Bandytów i mają własne osiedle ocalałych, ale w praktyce to chore sku*wiele. Niedawno, za trochę żywności i medykamentów, wykupiliśmy z ich niewoli jedną kobietę, wcześniej była Bandytką, ale teraz pomaga nam i w pełni wykorzystuje drugą szansę, którą dostała.

[Kubeł1001]

Zohan666

‐ Nie boicie się, że przyjdą do was któregoś dnia?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Utrzymujemy bezpieczny status quo, a gdy to zawiedzie, mamy się czym bronić.

[Kubeł1001]

Zohan666

– To teraz wasza kolej z tymi pytaniami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jak przeżyłeś apokalipsę i na czym się znasz?

[Kubeł1001]

Zohan666

– Trochę czasu siedziałem w domu i handlowałem z kim się dało. Na czym się znam? Umiem naprawiać samochody, ciężarówki i tym podobne.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ No, przydasz nam się, odkąd nasz poprzedni mechanik zginął razem z dwójką swoich pomocników. Został tylko jeden, chętnie pokaże Ci co i jak.