Warszawa
-
Kuba1001 Krzysiulka:
Udało Ci się wejść po jednej z drabinek na dach, na szczęście pusty. Na otwartej przestrzeni wokół Zombie brak, co najmniej pojedyncze, ale im dalej w miasto, tym więcej Zombie.
Sluzak:
Niezbyt.
Bog:
Po jakimś czasie zatrzymałaś się, zaś po Twoich plecach przeszły ciarki, gdy nad sobą usłyszałaś charakterystyczny dźwięk odbezpieczanego karabinu automatycznego.
Wiewiur:
A i owszem. -
-
-
-
-
-
-
-
-
Kuba1001
Wiewiur:
//Chwiejnym i wolnym krokiem wkroczył do wnętrza izby, sprawdzając przez przeźroczyste szyby ze szkła, czy też tli się tam jasny płomień lub jakieś inne źródło światła.
Easy.
Tak w ogóle to wejście i sprawdzenie jak to wszystko wygląda, będąc już w środku, dobrym pomysłem nie jest.//
Krzysiulka:
Narzędzia, zaraz po jedzeniu, wodzie, broni i amunicji, były najczęściej rozchwytywanym towarem, także na znalezienie takowych są nader małe szanse.
Sluzak:
Z pewnego punktu widzenia wszystko może być bronią. A nieco mniej filozoficznie: Nic takiego nie znalazłeś.
Bog:
‐ Yhym… Jesteś z Bandytów, nie? -
-
-
-
Kuba1001
Wiewiur:
//Ale jak to czytam, to nadal rozumiem to tak:
Wchodzisz do budynku. Olewasz to, co jest w środku. Patrzysz się z wewnątrz przez okno, czy w środku jest jakieś światło. Coś jest nie na miejscu, ale jeszcze nie wiem co…//
Bog:
‐ Dla Bandytów nie mamy litości, ścierwa.
Krzysiulka:
Nasłuchiwanie było zbędne, gdy zauważyłeś biegnącego z Twojej prawej jednego z nich. -
-
-
-
-
Kuba1001
Sluzak:
Nie potrafisz zbytni chodzić po ścianach lub przebijać się przez mury, więc jedyna droga to prosto jak w mordę strzelił w kierunku większej ulicy.
Krzysiulka:
Sam jego pęd go zabił, gdy nabił się na miotłę niczym na włócznię, choć przy okazji złamał jej prowizoryczny grot.
Bog:
Nie zemdlała.
‐ Wszyscy tak mówią. I co? Niby mam Cię teraz wypuścić, żebyś wskazała swoim koleżkom, gdzie leży ten azyl?
Wiewiur:
//No, nareszcie.//
Niestety nie, był dzień, więc zapalone światło, świeczka lub coś w tym guście jest raczej bez sensu. -
