Warszawa

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

Wszedł do środka, rozglądając się po pomieszczeniu. Oczywiście próbował chodzić po cichu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

No i chodziłeś po cichu, nim nie usłyszałeś dziewczęcego, dziecinnego głosiku zza pleców:
‐ Kim pan jest?

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

Odwrócił się.
‐ Ja? Nikim groźnym. Jesteś sama?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Pomoże mi pan? ‐ spytała, patrząc na Ciebie błagalnym wzrokiem.
//Niedługo rozstrzygnie się i okaże, czy jesteś chłopcem, mężczyzną czy sku*wielem.//

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ O co chodzi?
// Boję się ;;‐‐;; //

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Słusznie.//
W odpowiedzi weszła do innego pokoju i gestem zaprosiła Cię do środka.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

Poszedł za nią. // Pewno ktoś zjada jej ojca czy coś ;‐; //

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Nie trafiłeś.//
Była to sypialnia, w której było jedynie spore łóżko. Leżała na nim kobieta, na oko dwadzieścia kilka lat, całkiem ładna brunetka o zielonych oczach. Widziałeś, że jest przytomna, a na jej przedramieniu widniało opatrunek.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ Co się jej stało? // Została pogryziona? A może to pułapka, i ta dziewczynka jest jakimś dziwnym rodzajem Zombie? //

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Graj, graj to się dowiesz.//
‐ Masz broń? ‐ spytała wprost kobieta.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ Nóż, gaśnicę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jakaś broń palna?

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ Bardzo bym chciał. Po co to pani?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wskazała jedynie na swoją ranę.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

Podszedł do niej.
‐ Mam panią zabić? Dla mnie to żaden kłopot.‐ Uśmiechnął się.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Chcę zrobić to sama.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

‐ Proszę.‐ Podał jej nóż. Gotów był zrobić unik, gdyby kobieta chciała go użyć jakoś inaczej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie wydaje się gotowa, aby to zrobić, przystawiła sobie nóż do gardła i spojrzała ze łzami w oczach na dziewczynkę.
‐ Wiesz co robić później? ‐ spytała, a tamta skinęła głowa i wybiegła z pomieszczenia.

[Kubeł1001]

wiewiur500kuba

Spojrzał dokąd pobiegła dziewczynka, ale w pogoń za nią nie zamierzał ruszać. Czekał, aż będzie mógł odzyskać swój nóż. Oczywiście dalej gotów był zareagować na jakiś niepokojący dźwięk, lub gwałtowny ruch.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Z pewnością niepokojącym dźwiękiem był charakterystyczny odgłos dwóch odbezpieczanych pistoletów za Tobą oraz paskudny uśmiech na twarzy kobiety, która odjęła sobie nóż od gardła, a łzy nagle przestały płynąć z jej oczu.
//Gdybyś miał broń palną odegralibyśmy scenę rodem z Zombielandu, ale że nie, to musiałem improwizować.//