Kanada

[Kubeł1001]

tadeusz999

No to idzie dalej, od czasu do czasu spoglądając we wszystkie strony.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Abby:
‐ Tu wszędzie jest las. ‐ odparł i skierował się w najbliższe zarośla.
Tadeusz:
Jak na razie nie dostrzegłeś nic niepokojącego, choć powoli zapadał zmrok, co nie jest raczej dobrą wiadomością.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Cóż, przemknęła w zarośla w podobny sposób. Znała się na tym przecie całkiem dobrze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Podobnie jak pies, który do Was dołączył. Po zaledwie kilku minutach zauważyliście kilkunastu ludzi, odzianych przeróżnie, w większości nieuzbrojonych i w sumie nic dziwnego, bo lwią część grupy stanowiły kobiety i dzieci w różnym wieku, mężczyzn było tylko trzech, z czego każdy miał łuk, kołczan pełen strzał, siekierę i nóż. Z daleka widać w nich typowych ocalałych, którzy są w ciągłym ruchu, aby przeżyć.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Uf, zaczynała się o niego martwić. Zapadła w ten pozorny letarg, oczekując w milczeniu na rozwój wydarzeń.

[Kubeł1001]

tadeusz999

Popatrzył trochę na niebo i już miał zacząć się trząść ze strachu, gdy przypomniał sobie że w ręku trzyma drewnianą figurkę. Wyglądało na to, że czekał tylko aż rzeźba złoży mu życzenie pomyślnych łowów, na DZIKĄ zwierzynę…

Szedł dalej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Abby:
‐ Więc…? ‐ skonsultował się z Tobą szeptem Świętoszek. ‐ Co teraz?
Tadeusz:
Dzika zwierzyna? Nie do końca, ale i tak zawsze coś, bo niedaleko zobaczyliście sączące się z okien jakiegoś przydrożnego budynku światło.

[Kubeł1001]

tadeusz999

Szedł dalej. Zauważył co prawda ten fragment światła, ale postanowił siedzieć cicho i czekać aż inni wydadzą jakieś rozkazy, co z tym zrobić i tym podobne, oczywiście spoglądał ukradkiem na szwagra, jakby trzeba było coś przetłumaczyć.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

‐ A wyglądam ci na stratega? Działam instynktownie. ‐ Wyszeptała.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Abby:
Po chwili zadumy westchnął i pokręcił głową.
‐ Znasz mnie przecież, nie odmówię nikomu pomocy. ‐ powiedział i wstał, wychodząc z zarośli i idąc w kierunku grupy.
Tadeusz:
Tłumaczenie było zbędne, bo kierowaliście się prosto jak w mordę strzelił do owego budynku.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

‐ A jak cię zabiją to kto będzie z Bogiem gadał?

[Kubeł1001]

tadeusz999

Zaczął się trochę trząść i z bronią w ręku wraz z bandą ruszył na budynek.

[Kubeł1001]

WanderingSoul

‐ Nie zostawiaj mnie…! ‐ Poszła za nim do kuchni.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Abby:
Nie usłyszał, a jeśli usłyszał to nie zareagował, bo obecnie rozmawiał z tymi ludźmi.
Soul:
Nie zostawił, zamiast tego szukał jakiegoś pożywienia lub czegoś w ten deseń. Zawiłe są szczurze koleje losu.
Tadeusz:
Po raz pierwszy od Waszej wspólnej kariery nie napadliście na napotkany po drodze budynek. W sumie z dwóch powodów: Pierwszym była lufa karabinu maszynowego szczerząca się w jednej z wieżyczek niedaleko wejścia, drugą zaś olbrzymi symbol Bandytów namalowany farbą na frontowej ścianie. Więc, jak łatwo się domyślić, trafiliście na swoich.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Siedziała fochnięta na ziemi.

[Kubeł1001]

tadeusz999

‐ Broń w pogotowiu, to może być zasadzka ‐ odezwał się po rosyjsku do szwagra.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Abby:
Gdy tak siedziałaś, zawołał Cię kilka razy, ale widząc brak reakcji sam się do Ciebie ruszył i usiadł obok.
‐ O co chodzi? ‐ spytał Świętoszek, głaszcząc jednocześnie psa.
Tadeusz:
‐ Przecież to nasi. ‐ odparł, również w tym samym języku, i spojrzał na Bandytów, aby przekazać im coś po angielsku, zapewne aby nie nabrali podejrzeń co do Waszej konwersacji.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

‐ Nie lubicie jak się wtrącam, to czekam, aż skończysz.

[Kubeł1001]

WanderingSoul

No, tak czy siak poszła za nim do kuchni i wyjrzała tam przez okno.

[Kubeł1001]

tadeusz999

‐ Nie doceniasz dzikich. To osamotniony budynek. Ale masz rację. W tych rejonach to możemy mieć tę przewagę że możemy ich się spodziewać, a oni nas tak daleko na północ prawdopodobnie nie. No chyba, że mają jakiś Zwiadowców ‐ odparł.