Ruszyli od razu do pałacu. Przed przekroczeniem jego wrót, obtoczył go wzorkiem, nie należał do najbrzydszych miejsc, spędził tu dobry czas. Teraz wraca z misji jako bohater. I tak też otworzył wrota, z szumem, krocząc dumnie, na przedzie hordy demonów niosącej dary, po bokach mając swój oddział. Nie odezwał się jednak, to gospodarz miał przywilej powitać ludzi do niego przychodzących. Sendemir czekał jeno, gotowy się ukłonić.

- No to wracamy. Powiadom resztę, że jutro mają się stawić pod tym miejscem. Jakbyś mógł, to z tymi fantami, które musimy zabrać i nie można ich wysłać bezpośrednio do siedziby Panienki. I pokazałbyś mi ten list, każde słowo mojej Pani jest dla mnie jak nektar, nawet jeśli spisane. - Odrzekł z dziwnym uśmiechem.
//To co, skiptime?

We mnie wpisz na pierwszy panel.

- Pff. Jeśli dobrze myślę, to póki nie zdechnie, nie odrodzi się. Więc wystarczy go uwięzić. Nie ma co się nim teraz martwić. - Odrzekł z dużą dozą arogancji w głosie. - Czemu tak w ogóle zawdzięczam twoją wizytę? Reszta moich też siedzi w szpitalu czy normalnie truchtają na wolności? Jeśli to drugie, to mogliby odwiedzić staruszka Sendemira. Co się stało z trupem Keriona, mogę go zabrać ze sobą? Za karę mam ochotę go przywiązać linami do koni, żeby cierpiał nawet po śmierci. - Zaczął gadać pierdoły, jak to miał w zwyczaju, gdy nie miał pomysłu na dalsza rozmowę. Po swoim krótkim monologu, skupił się na jedzeniu i piciu, przy okazji słuchając Khalida. Dziwne imię. Nie jest przypadkiem z południa? Brzmi jak tych murzynów z pustyń, co z gołymi dupami na koniach jeżdżą i łukami strzelają.

- Kim jest Nabein Wskrzeszony? - Spytał po czym łyknął tego sikacza i zagryzł go mięsem. Czyli tamten przeżył… Znając medyków, za tydzień wszyscy wstaniemy w miarę na nogi. W sumie to zrobił oględziny swojego ciała. Jest źle czy bardzo źle? Co z jego policzkiem?

- Trochę napierdala i suszy. - Odrzekł próbując się przeciągnąć, jednak ostrożnie, by nie otworzyć ran. - Moja Pani usłyszała o chwalę jaką dla niej wywalczyłem? Wyślij jej przeprosiny ode mnie za to, że straciłem Keriona i tego drugiego, który miał podobno szansę zostać Heroldem Piekieł. Pierwszy był debilem, a drugi był słaby, więc chyba to była tylko plotka. Gdybym wiedział, że nie dadzą sobie rady z takim typem jak tamten, nawet nie brałbym ich na misję.- Wyrzekł szczerząc się szelmowsko. Wskazał palcem na jednego z chochlików. - Te, ty tam! Ta, do ciebie mówię! Przynieść jakieś mocne piwo czy inny mocny trunek. Suszy mnie! I ludzkie mięso! Tylko szybko! - Rozkazał, domyśliwszy się funkcji chochlików. Opiekowały się nim i miały usługiwać. Albo były eskortą Khalida, i tak wyjdzie na to samo, bo zwycięscy należy jakiś upominek złożyć. - Jak ci się podobała walka? - Zagaił do nadzorcy.

Myśl. Kto nie myśli, ten umiera. Wróg nie ma broni, jedna ręka unieruchomiona ciosem, druga próbuje wyciągnąć topór. Pewnie uszkodziłem kilka nerwów. Odsłonił się. ZABIJ. Wyciągnąłem z ust krótki miecz i chwyciłem go wolną ręką po toporze. Najpierw cios tarczą z całej siły w ramię, które próbuje wyszarpać topór, potem prosty sztych w szyje. Nie powinien nawet zareagować.

Najchętniej pierdolnął by się teraz na ziemi i zdechł z wykrwawienia. Jego życie było pracowite, dostatnie, zarówno to po przemianie jak i przed. Piach jest taki ciepły i miękki, zabierze wszystkie jego smutki i zmęczenie. Jest jak… Jak włosy mojej Pani. Włosy Panienki, która posłała mnie tu, bym zwyciężył w jej imieniu. Jest jak ręce tej, która przed chwilą uratowała mu życie przed ostrzem topora wroga. Przykro mi Sendemir, pozdychasz sobie kiedy indziej. Teraz kurwa WSTAŃ! WSTAŃ ROZKAZUJĘ! JAKIEM HEROLD TWEJ PANI I DUCHA TWEGO! I dźwigam się. Rozpoznaję sytuację. Ona walczy, trzyma dystans, umrze za 10 sekund, dłużej nie wytrzyma. Ja krwawię, obficie i nie mogę mówić, szczęka ledwo utrzymuje się na swoim miejscu. Jeden problem na raz, reguła tych, którzy przeżyli. Przytrzymuję zębami obie części rozwalonego policzka razem, tak by mięso przywierało do siebie i odsłaniało lekko do zewnętrznego świata. Napierdala jakbym rodził skurwysyna wielkości tamtego magmowca. Ale teraz będzie tylko gorzej. W mojej lewej ręce pojawia się płomień, mały, ale cholernie gorący, prawie zmienił barwę na niebieski. Wyjebane w zasady, powinni zrozumieć, że wypalanie krwawiącej rany to coś, co sprawi iż będę mógł się napierdalać dalej i zapewnić im pokaz godny królów. Krew wlewa mi się do gardła utrudniając oddychanie, przełykam ją, smakuje jak gówno. Z zamkniętymi oczami i wstrzymanym oddechem jak najszybciej przykładam ogień do polika i jakby spawam ranę za pomocą krwi, mięsa, ognia i skóry. Zęby czernieją osmolone. Prawie tracę przytomność, ale siłą woli zostaję na tym świecie. Nauczę się nekromancji, wskrzeszę Keriona i zajebię go za to, że nie usłuchał. To jego wina. A ja teraz sprzątam, jak zawsze. Od tego jestem. Teraz inny problem, Leari umrze. Ona jest cenna, słucha rozkazów, zna magię i szybko się uczy. Jej stracić nie mogę, moja Pani odkupiła ją od innego demona, pewnie była droga. Mam tylko krótki miecz, broń szybka, celna, ale o małym zasięgu i powierzchni. Tam jest Melechis. Ma tarczę i topór. Wytrzymała tarcza, starczy na przyjęcie ataku, topór ma duże parcie, wróg będzie musiał blokować. Młoda dźgnie go. Tak. Teraz tylko dążyć. Biorę krótki miecz w zęby. Biegnę sprintem, a przynajmniej tak mi się zdaje, bo przy tej ranie policzka wygląda to raczej jak paniczny bieg. Podnoszę tarczę i topór upadłego wojownika. Biorę głęboki wdech i szarżuję bez żadnego okrzyku na wroga, z zimną furią. Czysta kalkulacja. Wróg jest zajęty, wie że ją zabije, kiedy tylko trochę zwolni. Nagle błysk geniuszu, kolejny plan. Zmienia pozycje krótkiego miecza w ustach, ostrze jest teraz skierowane do przodu, jakby róg jednorożca, tylko ujebany błotem, krwią i ozdobiony kilkoma szczerbami. Będzie jak żądło. Przjedzie jak najszybciej do jaknajbliżeszego dystansu i poderżnie gardło wrogowi w czasie przepychanki. Teraz jednak trzeba uderzyć toporem. Upadły wziął zamach, nei najmocniejszy jaki mógł, ale dość porządny. Celuje w cokolwiek odsłowniętego, co ma wróg, uwalniając cios w finalnym momencie szarży, zasłaniając swój przód tarczą. Po ciosie nie zatrzyma się, będzie parł tarczą, nie pozwoli mu atakować Młodej.

Jestem

- No, teraz bardziej przypominasz swojego Pana. Trzeba ci tylko jeszcze odciąć kutasa i będzie w sam raz. - Zaszydził z Upadłego i Demona, który nim rządził, żeby jeszcze bardziej wzbudzić tę furię. Wróg mógł być silniejszy podczas takiego zrywu, był też bardziej niebezpieczny, ale przede wszystkim tracił czujność. Sendemir wycofywał się powoli starając się blokować ciosy, najlepiej tarczą, ale gdy trzeba, to i mieczem. Gdy uznał, że odległość jest odpowiednia, bez patrzenia na swoją podkomendną wydał rozkaz: - ZMIANA! - I postarał się odbić jeden atak przeciwnika, tak by lekko nim zachwiać i odskoczył jak tylko mógł do tyłu zasłaniając się tarczą przed atakami. Jeśli Młoda jest uważna, wykorzysta szansę i dokliwie zrani, a może nawet zabije chuja.