Kiss the Alderman nie umiała tańczyć. Oczywiście, nie miała zamiaru się do tego przyznać. Zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu szukając wzrokiem innych tańczących osób, by móc kopiować ich ruchy i udawać, że wie, co robi.

“Jasne, czemu nie” powiedziała wyciągając rękę do 5 Dollar Varghese Brush.

Trzymała się dość blisko swojej lokatorki bojąc się, że jeśli się rozłączą, albo jej, albo Kiss, może stać się coś złego. Uważnie i nerwowo przyglądała się każdej osobie w pomieszczeniu, szybko skacząc z jednej na drugą i starając się nie zostać zauważonym.

“Ok, co robi się na takich balach maskowych? Powinniśmy porozmawiać z ich wodzem? Zacząć tańczyć?”

Została w tyle za swą lokatorką zastanawiając się ponownie, czy na pewno chce tam wejść. Co, jeśli 5 Dollar Varghese Brush jest już częścią tego spisku i stara się ją wciągnąć w jakąś pułapkę? Głupi dwulicowy rządowy agent. Pewnie zaplanowała to wszystko tylko po to, by się jej pozbyć. Mimo to Kiss the Alderman nie mogła zmusić się do zostawienia tutaj swej siostry samej. Co, jeśli jednak nie współpracuje z organizatorami tego balu i coś jej się stanie? Ktoś znajomy powinien jej pilnować, by nie popełniła żadnych głupich decyzji. Kiss the Alderman zerknęła jeszcze raz w kierunku osoby z złotą maską i ruszyła szybkim krokiem schodami w dół.

Czy to nietypowe precyzować coś takiego przed wejściem na bal maskowy? Kiss the Alderman nie mogła być pewna, bo nigdy na żadnym nie była. Nazwanie ich członkami było zdecydowanie chociaż trochę podejrzane. O jakie chęci mu chodziło? Mózg Kiss the Alderman działał kilkaset razy szybciej, niż normalnie, łącząc nieznajomego z każdą znaną sobie teorią spiskową. Z każdym kolejną linią na tablicy korkowej w jej umyśle, bała się nieci bardziej wejścia do piwnicy.

“Członkami? Członkami czego? Czy ten bal jest organizowany przez jakiś kult? Kult ptasich masek z dwudziestego pierwszego wieku? Kult ptaków? Humanoidalni ptasi kosmici? Jajko. Jajka oznaczają nowe życie. Czy Rhea to ogromne jajko a ten kult czci to, co jest w środku?” Wszeptała w szybkiej sukcesji pytania prosto do ucha 5 Dollar Varghese Brush (a przynajmniej miejsca, gdzie ucho by było, gdyby nie maska).

Kiss the Alderman była niemalże pewna, że mogła po prostu odwiązać rękawy koszulki i ją przeprasować, by wróciła ona do normy, ale zanim zdązyła się odezwać, 5 Dollar Varghese Brush ruszyła już do przodu, postanowiła więc podążać za nią przyglądając się przy tym uważnie osobie w złotej masce.

Patrzyła przez chwilę bez słowa na wejście do piwnicy. Zdecydowanie lokalizacja przyjęcie nie budziła zaufania. Czy większość organizacji przestępczych nie używa takich piwnic dla swoich spotkań? Poza tym, organizatorom nie szkoda było stracić na metalowych maskach, ale nie byli gotowi już wydać na lepszy lokal? Irracjonalny strach przed tajną organizacją komunistycznych ameb znowu opanował Kiss the Alderman.

“Bal maskowy w piwnicy? Jesteś pewna, że to miejsce jest bezpieczne?” Spytała się swej lokatorki. W jej głosie nie było słychać strachu, ale to nic dziwnego, bo rzadko są tam jakiekolwiek emocje. Jej język ciała wskazywał jednak bezpośrednio, że zaczyna wątpić, czy chce brać udział w wydarzeniu. Przyjęła pozycję za 5 Dollar Varghese Brush, jakby używała jej jako żywej tarczy.

Nie przejmowała się zbytnio reakcją przechodniów. W sumie to noszenie maski się jej trochę podobało. Nikt nie widział jej twarzy, więc, jeśli jakiś rządowy agent chciałby ją śledzić, byłoby mu pewnie trudniej. To znaczy, tak naprawdę nie, bo raczej łatwo odszukać w tłumie jedyną osobę z t-shirtem na twarzy, ale Kiss the Alderman nie wydawała się zdawać sobie z tego sprawy, więc była dość usatysfakcjonowana z swego przebrania.

“Jak daleko stąd jest ten cały bal?” Spytała 5 Dollar Varghese Brush, równając z nią krok.

“Nie. Potrafię zrobić taką maskę szybciej niż ty… Zrobię to zanim… Um…”

Kiss the Alderman wstała z kanapy i pobiegła do komody, w której trzymała wszystkie swoje t-shirty. Odrzuciła kilka z nich na bok w poszukiwaniu jakiejś czarnej koszulki, aż nie wyciągnęła triumfalnie z środka takiej z białym nadrukiem “All I can do is wake up, eat chip, be bisexual and lie”. Jeden z niewielu t-shirtów, które kupiła, zamiast robić samemu. Głodowała przez to przez tydzień. Biały nadruk mógł być lekkim problemem, ale nie miała czasu się tym przejmować. Wykonała bardzo szybko niezwykle precyzyjną serię ruchów, to jest, przyłożyła dziurę od głowy do swoich oczu i związała ramiona razem z tyłu swojej głowy. Po kilku sekundach obróciła się triumfalnie w stronę 5 Dollar Varghese Brush.

“Skończyłam. Możemy iść.”

5 Dollar Varghese Brush albo współpracuje z amebami i przewidziała fakt, że Kiss the Alderman spróbuje się wykręcić z kupna masek, albo jest najbardziej kochaną współlokatorką na Rhea. Pewnie to drugie. Wszystko wskazuje na to drugie. Mimo to Kiss wkurzyła się znacząco faktem, że ktoś właśnie przejrzał przez jej idealne kłamstwo.

“A co jeśli, uuuuuu, jeśli nie chcę wyglądać tak samo jak inni? Wszyscy przyjdą w maskach ptaków, a ja…” Przerwała na chwilę, zastanawiając się nad alternatywą dla maski kupionej przez 5 Dollar Varghese Brush. “Umiem zrobić maskę ninja z t-shirtu. Prawie nikt tak nie umie. Ale ja umiem. Ten bal będzie mój, jeśli przyjdę w takiej masce.”

Cóż za wspaniałe kłamstwo. Cóż za wspaniała strategia. Geniusz. Cokolwiek jej wrogowie ukryli w tej metalowej masce, Kiss the Alderman właśnie mistrzowsko to ominęła. Poza tym, będzie mogła pochwalić się swoją umiejętnością robienia maski ninja z t-shirtu, co nie zdarza się często.

A więc są niewidzialne. Nie spodziewała się ani trochę mniej od komunistycznych ameb organizujących bal maskowy. Pewnie wiedziały, to, że jest ona zbyt biedna na mikroskop.
Pójście tam mogło być niebezpieczne, ale, jeśli tylko dokona odpowiednich przygotowań, może wyciągnąć z owego przyjęcia więcej, niż jej wrogowie.
“Tak. Czy trzeba przyjść tam akurat w tych maskach?” Spytała Kiss the Alderman po czym zdała sobie sprawę, że pewnie będzie potrzebowała dobrej wymówki, dlaczego chciałaby wziąć inną maskę. Szybo dodała “Nie mam dziesięciu mikrokredytów.”
Była dość zadowolona z swego strategicznego geniuszu. Tutaj pojawiał się jednak nowy problem, potrzebowała innej maski. Zaczęła rozglądać się po pomieszczeniu szukając wzrokiem czegoś, co stanowiłoby znośną alternatywę dla tego komunistycznego kawałku metalu, który posiada jej współlokatorka.