Karta Postaci
-
Rafael_RexwentImię: Jin
Nazwisko: Tsuursu
Rasa: Człowiek (Ale jakaś Styricka krew te alariny dopompowała. Ponoć ojciec matki był czystym Styrikiem więc cząstka „uber‐magicznej” krwi przeszła i na Jin)
Pseudonim : Zwana w przeszłości Najadą co miało być odniesieniem do jej urody i zdolności pływackich. Oraz zamiłowania do przyglądania się oceanowi.
Charakter: W grze
Wiek: 18 lat
Towarzysz: Brak
Majątek + nieruchomości: 70 sztuk złotaHistoria:
Historia jakich wiele. Ale przecież nie każdy rodzi się bohaterem. Lecz każdy może nim zostać. Jin urodziła się ze związku Arthuriusa Tsuu i Alice Sursu. Chciany owoc, bo teraz sporo mówi się o porzucanych noworodkach, gdyż wielu chce tylko rozkoszy zbliżenia, a nie rozkrzyczanego bachora. Malutka dziewczynka trafiła jednak na wzorowych rodziców od urodzenia urzekając swą urodą oraz spokojem. Ponoć nie zapłakała ani razu, tłumiąc w sobie wszelkie łzy, ból i rozpacz.
Otoczona troską rosła, czy raczej rozkwitała niczym wodna lilia. Z racji tego, że rodzice zajmowali się prowadzeniem niewielkiego gospodarstwa nieopodal nadmorskiego miasteczka Cesarstwa nikt nie zakłócał spokoju tego miejsca. Dom, łan pola, pastwisko i okoliczny staw były jej światem przez pierwsze sześć lat życia, by potem ustąpić miejsca szkole mieszczącej się w mieście, nadmorskiemu portowi oraz… innym stawom. Jin od małego przejawiała talent pływacki jaki po odpowiednich treningach wydał obfite plony. Podobnie jak nauka łowiectwa przez Arthuriusa. Zaś szkoła… Uznajmy, że było dobrze. Nie źle, ale też nie wybitnie. Po prostu – dobrze. Oprócz tego życie Najady toczyło się dosyć monotonnie. Poranne dojenie kilku krów, wypędzanie ich na pastwisko, potem szkoła, po powrocie nauka, obowiązki w gospodarstwie i czas wolny. Czyli albo zabawy z innymi dziećmi ze wsi albo samotne lekcje pływania bądź po prostu oglądanie morza. Jin kochała i nadal kocha widok błękitnego horyzontu smaganego wiatrem, pożerającego gorącą kulę słońca lub wypuszczającego wściekłą pianę. Słowem – skończyłaby żywot jako zwykła dziewczyna ze wsi.
Jednakże coś zaburzyło dotychczasowy rytm. Postawiło barierę i wymusiło zmianę kursu przyszłości. Magia. Niewytłumaczalna siła jaka objawiła się w tym jakże niewyróżniającym się ciele. Alice zignorowała te znaki bo przecież pojawienie się raz czy dwa wody na opuszkach palców to nic niezwykłego prawda? Wystarczy zamoczyć dłoń w dowolnym płynie. Jednakże fakt samoistnego wytwarzania takich kropel, na oczach matki to już nie przypadek. Podobnie jak – tutaj za pierwszym razem rodzicielka zemdlała, za drugim stała jak słup soli, zaś za trzecim po prostu patrzyła. I płakała – płomienie otaczające końcówki palców dziewczyny. To sprokurowało poważna rozmowę między Alice i Arthuriusem która zakończyła się decyzją. Zaraz po zakończeniu szkoły, świeżo po osiągnięciu pełnoletności Jis zostanie wysłana do Gildii Magów. Znaczy oczywiście to była propozycja na którą dziewczę ochoczo przystało.
I tak oto teraz stoi przed siedzibą owej Organizacji przywieziona przez serdecznego przyjaciela jej ojca. Stoi na początku swej nowej drogi. Ale przecież równie dobrze los może zamknąć ją przed jej nosem. Oby nie, bo Jis czuje. Podświadomie czuje, że tu jest jej miejsce.Umiejętności:
Umie bardzo dobrze pływać
Potrafi łowić ryby i je oprawiać
Niezgorzej posługuje się sztyletem. Znaczy co znaczy „niezgorzej”? Ano, że przed wrogiem uzbrojonym w podobny rodzaj uzbrojenia mogłaby się obronić. Pod warunkiem, że byłby on sam. I do tego niezbyt bystry.
Coś co można nazwać „namiastką” Magii Wody oraz Magii Ognia. Mianowicie jest zdolna do samoistnego wytworzenia niewielkich kropelek wody lub języczków ognia na opuszkach palców. Tylko tyle. Przynajmniej na razie.
Do tego dochodzą oczywiście standardowe zdolności takie jak oddychanie, trawienie, wydalanie itp. itd. Z racji tego, że dzieciństwo spędziła w podmiejskiej wsi to potrafi wykonywać podstawowe czynności przydatne w gospodarce – pielenie, rąbanie drzewa, dojenie krów i tym podobne. No i fakt ukończenia szkoły w mieście dorzuca też nieco obeznania z najważniejszą historią Elarid, jego geografią, kulturą, etc.
Wady:
Nie miała kontaktów z żadnym typem oręża oprócz sztyletu i siekiery podczas rąbania drzewa.
Nigdy zbroi nie nosiła to i jakby nagle musiała to będą problemy.
Nie posiada żadnych wybitnych zdolności pokroju budowania szałasu z dwóch trzcin, szczapy drwa i sznurka . Nie opanowała też sztuki podrzynania gardeł gołą stopą. Ba – nawet sztyletem za bardzo nie poderżnie, chyba że cel byłby głuchy i ślepy.
Nie umie jeździć konno (chociaż chciałaby się nauczyć)
Specyfikacje:
Wysoce wrażliwa na Magię
Może pożyć sobie nieco dłużej niż statystyczny człowiek bo dziadziuś był rasowym biała… Znaczy – Styrikiem.
Zawód: Możliwe, że przyszła Adeptka Gildii Magów. Obecnie – Pani Podróżnik
Ekwipunek:
Poręczny sztylet w pochwie (może go przyczepić do paska)
Skórzany pas z saszetką na drobiazgi i drugą na pieniądz
Skórzana torba na ramię
Buteleczka z wodą
Ubranie
Długie, czarne rękawiczki
Wygląd:
Ubranie:
Sukienka jak u góry. Do tego płaszcz podróżniczy z kapturem. No i oczywiście buty. Wstawiłbym zdjęcie z ubiorem, ale wtedy to zdyskwalifikuje tę Kartę Postaci -
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Kuba1001 Czyli muszę wziąć sprawy w swoje ręce:
- Interpunkcja nie gryzie, a tutaj jest bardzo potrzebna, bo niekiedy nie da się zrozumieć Karty.
- Abby ma rację, więc jeśli chodzi w pelerynie i butach to prawie tak, jakby chodził nago, więc coś mi tu nie gra.
- “juczny koń, koń.” Czyli co? Ma dwa konie? Jednego? No i skąd wytrzasnął wilka?
- Taka jama w drzewie to słabe lokum, wątpię, żeby się tam pomieścił, chyba że to rzeczywiście kawał drzewa…
- Historia powinna być dłuższa, bardziej rozbudowana, wzbogacona o znaki interpunkcyjne i pozbawiona jednego błędu, a mianowicie tego, że łowcy niewolników schwytali żołnierzy. No coś tu jest nie tak, nie sądzisz?
-
maxmaxi123Imię: Gyolmir
Nazwisko: Brak
Rasa: Minotaur szczepu Graurenów
Pseudonim: Byczek, Żelazne Jajca
Charakter: W grze
Wiek: 35
Towarzysz: Żywiołak ziemi pod postacią konia.
Majątek + nieruchomości: 1 000 złota
Historia: Gyolmir został znaleziony przez nordów pod jednym z drzew. Znalazła go niewielka rodzina, mieszkająca gdzieś peryferiach w niewielkiej wiosce. Wychowywał się tam. A że wioska ta nie była tylko nordów, byli tam też przedstawiciele innych ras oraz fakt, że jego nowi rodzice zajmowali się dziećmi, kiedy rodzice pracowali, stał się bardzo tolerancyjny. Wioska ta powstała dzięki ludziom, którzy uciekli z niewoli. Wszyscy jej mieszkańcy to uciekinierzy. Czemu? Otóż wioska była położona w idealnym miejscu, między paroma obozami łowców niewolników. Nikt nie znalazł tej wioski, ponieważ założyciele wymyślili sposób jak się bronić. Otóż do wioski można dotrzeć tylko przez przełęcze. A że to północ, to było dużo śniegu. Mieszkańcy więc regularnie spuszczali lawiny na przejścia. Mieli też specjalny system tuneli oraz swoje posterunki, żeby w razie wypatrzenia uciekinierów im je otworzyć. To jak rodzice Gyolmira znaleźli się w okolicach wioski, bez przejścia przez przełęcz, wciąż pozostaje tajemnicą. Początki jego życia były ciężkie. Nie mógł wychodzić na dwór, ponieważ jak wychodził, od razu czuł ten chłód północy oraz przeszkadzało mu przezwisko “Byczek”, gdyż był jedynym minotaurem w wiosce. Później jednak, kiedy dorósł, mógł już swobodnie opuszczać dom. W odróżnieniu od innych, bardzo interesował się walką, a że w wiosce nie było nikogo takiego, to musiał uczyć się sam. W wieku 15 lat, łowcy odkryli tajemne jaskinie i przepuścili szturm. Wtedy akurat Grylmir był na polowaniu. Kiedy wrócił, znalazł tylko zgliszcza. Z rozpaczy wpadł w szał i poszedł zniszczyć obozy. Sam zabił wszystkich łowców. Niestety, nie znalazł swoich. Albo ich zabili, albo gdzieś wywieźli. Zaczął więc wędrówkę. Wędrował bez celu, ucząc się walki i wyładowując swój gniew. Po pięciu latach, znalazł pewnego maga. Był to mag ziemi. Powiedział, że nauczy Gyolmira magi ziemi za przyniesienie mu pewnej rzeczy. Rzeczą tą był topór jego przodków, zrabowany przez bandytów. Gyolimr rzecz jasna odzyskał broń, jak i przyniósł inne cenne rzeczy. Mag w podzięce pozwolił zatrzymać minotaurowi broń, mówiąc że i tak mu się nie przyda. Przez kolejne 10 lat, Gyolmir trenował magię ziemi. Kiedy ją ukończył, zaczął podróżować. Gylomir podróżuje po świecie, stając się coraz to sławniejszym najemnikiem. Mówią na niego Żelazne Jajca, ponieważ krąży plotka, jakoby jego jądra były w tego zrobione. Pogłoski zaczęły się od jednej awantury w karczmie. Karczmarz nie chciał dolać byczkowi piwa, no to ten się wkurzył, bo w zasadzie jego celem do zabicia był karczmarz. Podczas bójki ktoś kopnął go w jara i ponoć złamał sobie nogę.
Umiejętności:
- Szybko i sprawnie wymachuje toporem dwuręcznym
- Magia ziemi na zaawansowanym poziomie
- Odporność na zimne temperatury
- Dobry refleks
- O dziwo szybki
Wady:
‐ Pancerze nie dla niego
‐ Broń dystansowa też
‐ Ma dziwne pomysły na zabijanie celi(przykładem jest to zabójstwo w historii)
‐ Nie zna kultury minotaurów(uważam to za istotne. Chociaż trochę)Specyfikacje: Brak
Zawód: Najemnik
Ekwipunek:
‐ Dwuręczny topór
‐ Prowiant
‐ Wór kamieni na plecachWygląd:
Nie, nie ucięło mu przyrodzenia. Piszę to na wszelki wypadekUbranie: Lniana bielizna i przepaska biodrowa z luźno zwisającymi paskami(nie wiem jak się nazywa to co opada między nogi. Czy to jest element przepaski?)
