Miasto Kasuss

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Zarzuciła kaptur na głowę i ruszyła przez miasto. Szła jedynie na krótki obchód wokół kilku budynków, coby nogi nie zamęczyć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nikt nie zawracał Ci głowy, co można uznać za plus.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

W końcu zwróciła się w stronę domu. Spojrzała na moment w niebo, sprawdzając porę dnia.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wczesne popołudnie, z tego co mogłaś wyczytać z pozycji słońca na niebie.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Pokręciła lekko głową. Nie lubiła wczesnych godzin, poranków, w ogóle. To godziny zwyczajnych, prostych ludzi. Wróciła do domu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jeśli liczyła, że po jej powrocie coś się tam zmieni, to srogo by się zawiodła.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Raczej się z tego ucieszyła. Sprawdziła, ile zapasów zostało w kuchni.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wystarczająco dla Was i dzieci na minimum pięć dni.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Uśmiechnęła się lekko i poszła zobaczyć, co u Dethana, czy nie trzeba mu zmienić okładu, opatrunku i tak dalej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie zanosi się na to, nawet gorączka nieco mu spadła.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Uśmiechnęła się lekko, kładąc mu rękę na głowie. Kiedyś to on traktował ją jak dziecko, dziś role się najwyraźniej odwróciły.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Najwyraźniej. Nim zaczęła dłuższą kontemplację na temat tej zmiany ról, usłyszała głośne oraz natarczywe pukanie do drzwi.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Rozejrzała się, czy jakieś dziecko się tu nie pałęta i poszła do drzwi. Profilaktycznie ustawiła pod nimi krzesło, żeby się nie otworzyły.
‐ Kto tam? ‐ zapytała nieco niewyraźnie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Jeśli chcesz, żeby Twój kolega jeszcze pożył, to lepiej mnie wpuść. ‐ odparł męski głos zza drzwi.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

‐ Nie mam kolegów. ‐ odrzekła szczerze, ale otworzyła mu drzwi. Ze sztyletem w kieszeni. Gotowa do ataku, ale pozornie statyczna i nieśmiała.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Stał tam wysoki mężczyzna w czarnym płaszczu. Właściwie całe jego ubranie, jakim były spodnie, koszula, kamizelka i buty do kolan, były czarne, podobnie jak naramienniki, nagolenniki i karwasze. Inna wydawała się jedynie maska na twarzy, wykonana ze srebra, z dziurkami na oczy i nozdrza, oddająca najprostsze, ludzkie rysy. Przy pasie miał on dwa sztylety, zaś na plecach dwa miecze jednoręczne. Nieco dalej za nim stał postawny Orkolog z wielką maczugą w ręce, ubrany w skórzaną przepaskę na biodrach, hełm odsłaniający cała twarz, poza nosem, oraz elementy pancerza płytowego na ramionach, przedramionach, łydkach i barkach.
‐ Pilnuj drzwi, Bolg. ‐ powiedział człowiek w masce do swego zielonego kumpla. ‐ Jakby ktoś przyszedł, to wiesz co robić.
Orkolog w odpowiedzi uśmiechnął się szeroko i machnął nad głową maczugą. Drugi przybysz zaś wszedł, korzystając z otwartych drzwi, zamykając je za sobą.
‐ Gdzie on jest? ‐ spytał od razu, nawet się nie przedstawiając.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Spuściła głowę, kątem oka obserwując tego durnia z maczugą.
‐ Nie hałasuj za bardzo, tu są dzieci. ‐ rzuciła ponuro i ruszyła w stronę Dethana.
Czuła adrenalinę, ale wiedziała, że na atak musiałaby wyczuć moment.

[Kubeł1001]

Kuba1001

On poszedł za Tobą i przyklęknął przy nim, ściągając z prawej dłoni rękawicę, aby później położyć ją na szyi Dethana.
‐ Źle. ‐ mruknął i podniósł rękę, aby położyć ją na jego czole. Następnie zaczął coś mamrotać, zaś sama dłoń pokryła się zieloną aurą.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Oparła się plecami o ścianę i rzuciła na to wszystko obojętne spojrzenie. Miała tyle pytań, ale dobrze wiedziała, że ma siedzieć cicho. Albo go zabiją albo uratują. Skrócą męki w ten czy tamten sposób. Stłumiła w sobie kilka strachów, ale ten, że będą chcieli za to wszystko fortunę, pozostał z uporem. Milczała, obawiając się najgorszego.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Cholerne Mroczne Elfy i ich cholerna trucizna. ‐ powiedział, odejmując od niego dłoń i na powrót nakładając na nią rękawiczkę. ‐ Mamy trzy dni, cztery góra.
Po tej niezbyt optymistycznej deklaracji mężczyzna wstał i wyciągnął rękę w Twoim kierunku.
‐ Gereth, ale moi współpracownicy mówią na mnie Dłoń.