Miasto Kasuss

[Kubeł1001]

Kazute

Dołączyła do nich, acz zamiast usiąść w wolnym krześle, usiadła na kolanach Karghula. Uwielbiała wywoływać w swoim ludzkim przyjacielu zazdrość. On ją naprawdę zainteresował. Był takim świetnym łucznikiem, w dodatku niesamowicie przystojnym. Zawsze zgrywał takiego zimnokrwistego, acz kulturalnego sku*wysyna bez serca, którego wzrok gdyby tylko mógł, zabijałby wszystkich. Emit zdołała jednak go usidlić, wzbudzać w nim burzę emocji, mimo iż pozornie wciąż pozostawał nieugięty. Pewnie by nagrodziła Koriana sowicie za jego sposób bycia, ale… za bardzo bawiły ją pokazy zazdrości łucznika. Objęła szyję Orka i cmoknęła go w policzek, ukradkiem obserwując nie tylko mimikę Wagnera, lecz także jego myśli.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Po jego twarzy przeszedł lekki grymas, ale była to tylko chwila. Później opanował się, wypił połowę zawartości kufla jednym haustem i ostentacyjnie odwrócił wzrok, wpatrując się po kolei w każdego z klientów tej karczmy. Tymczasem Ork, zachęcony Twoim pokazem czułości, odstawił swój trunek i objął Cię w talii, powoli posuwając się dłoniami w górę.

[Kubeł1001]

Kazute

Pozwoliła mu to zrobić, ale jednocześnie magią sprawiła, by nie posunął się do niczego więcej. Upiła łyczek wina z klasą, a potem zapytała się Koriana.
‐ Ostatnio jesteś markotny bardziej niż zwykle. Stało się coś?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ork skomentował to warknięciem, mieszaniną zdziwienia i gniewu, ale gdy zrozumiał, co się stało, natychmiast się uspokoił.
Wino było bardzo dobre, lekko kwaskowate, ale mimo to czułaś jego słodycz i aromat, nie tylko winogron, ale i jakichś ziół, a może i kwiatów, jakie zresztą były w nazwie tego elickiego trunku?
‐ Nie, absolutnie. ‐ odparł tak zimnym i obojętnym tonem, że nawet wsiowy głupek poznałby, że jest zupełnie na odwrót.

[Kubeł1001]

Kazute

Nie przejęła się tonem głosu mężczyzny. Nawiązała z nim kontakt wzrokowy.
‐ Wiesz, że wiem, kiedy kłamiesz. Więc… jaka jest prawda?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zwiesił smętnie głowę i milczał jakiś czas. Gdy myślałaś, że na tym się skończy, on gwałtownie wstał, przewracając krzesło, na którym siedział, i uderzył dłonią w stół.
‐ Mam dość takiego traktowania! ‐ powiedział tylko i ciężkimi krokami wyszedł z karczmy, ledwie na chwilę przykuwając uwagę innych gości i obsługi lokalu.

[Kubeł1001]

Kazute

// Kocham ten pseudoromantyczny dramat. //

Tego się nie spodziewała. Nawet nie zauważyła, kiedy zaczęła przesadzać z Magią Umysłu. A może to nie była magia tylko zwykła głupota i lekkomyślność? Nie, była zbyt dobrym graczem, by popełnić taki błąd. Wyszła z karczmy rzucając Khargulowi w pośpiechu słowa, że zaraz wróci. Zaszła Korianowi dalszą drogę.
‐ Dokąd to niby się wybierasz?

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Co kto lubi.//
Plan był dobry, gorzej z wykonaniem, ponieważ mężczyzna najwidoczniej szedł prosto przed siebie i gdy wyszłaś z karczmy on już zniknął Ci z oczu w wielkim i barwnym tłumie, który stanowił typową mozaikę dla tak dużego miasta jakim jest Kasuss.

[Kubeł1001]

Kazute

Mruknęła cicho pod nosem niezbyt urodziwe słowo, nie przystające damie jaką obecnie była. Wróciła do karczmy, zasiadła na miejscu zwolnionym przez Koriana i łyknęła resztę wina jednym haustem, nic nie mówiąc.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ork też się nie odzywał, jego prosty umysł nie do końca rozumiał, co się w ogóle wydarzyło, więc nie chciał narobić sobie kłopotów pytaniami. Pewnie z tego samego powodu karczmarz też omijał Cię szerokim łukiem.

[Kubeł1001]

Kazute

Właściwie to dobrze, że nikt nie pytał o szczegóły. Nie chciała się nimi za bardzo dzielić, ale Khargulowi na pewno kiedyś powie. Gdy już oboje skończyli jeść, zadecydowała, że wracają do domu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Podróż powrotna nie obfitowała w jakiekolwiek ekscesy, więc do swojego lokum wróciliście bez jakichkolwiek trudności czy niespodzianek.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Wiesz może, dokąd pan poważny mógłby się udać? ‐ zapytała towarzysza.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ork wzruszył ramionami.
‐ A bo ja wiem? Jak go widziałem, to zawsze siedział w domu albo w takiej jednej karczmie… “Złoty Ślimak” albo coś takiego.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ W Złotym Ślimaku" właśnie byliśmy, więc raczej tam go nie ma. Ty rób co chcesz, ja idę go poszukać, ale najpierw… się przebiorę ‐ odpowiedziała, po czym udała się do swojego pokoju. Nie może pozwolić, by Korian jakimś cudem przełamał jej zaklęcie i ją wydał. Dlatego musi go odszukać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Orka ani go grzało, ani ziębiło, więc tylko ponownie wzruszył ramionami i poszedł zająć się swoimi sprawami, nie niepokojąc Cię w żaden sposób. No, chyba że wpadnie mu do łba podglądanie Cię przez dziurkę od klucza, o ile zrozumiał w ten sposób “przebranie się”.

[Kubeł1001]

Kazute

Wtedy by miał… niecodzienne widoki. Nie przejmując się już zielonym twardzielem, Emit udała się do swojego pokoju na piętrze. Gdy już tam dotarła, upewniła się, że okno, choć uchylone jest zasłonięte dużym, ciemnym materiałem oraz nikt nie ma możliwości podglądania.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie ma żadnych szans, aby ktokolwiek Cię tu dostrzegł, więc jesteś bezpieczna i nic tylko zająć się zmianą postaci.

[Kubeł1001]

Kazute

Usiadła na łóżku i zaczęła zmieniać się we wróbelka. Dzięki tej formie mogła swobodnie latać, jak i szpiegować, jednak musiała uważać na większe zwierzęta od siebie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Kasuss, pełne kupców handlujących niekoniecznie legalnymi towarami, do których zaliczały się też różnorakie zwierzęta, to dość niebezpieczne miejsce, a dachowce i bezdomne psy to Twoje najmniejsze zmartwienie. Niemniej, przemiana dokonana, więc nic tylko wylecieć z domu i udać się na poszukiwania swego zagubionego towarzysza.