Miasto Imperawes

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Wchodzimy. Już.
Otworzył drzwi i przepuścił go.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Na zewnątrz pomieszczenia wydostała się fala żaru i kłęby gryzącego, czarnego dymu, acz student wkroczył do środka od razu, robiąc użytek ze swojej znajomości Magii i wody w bukłaku. Po kilku chwilach zapewnił, że możecie już wejść do środka.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Wszedł do środka.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pracowania przedstawiała obraz nędzy i rozpaczy, większość mebli była sczerniała, nadpalona częściowo lub całkowicie, wszędzie unosił się gryzący dym… Rossalie siedziała na jednym z krzeseł, które uchowało się od pożaru, łkając cicho w dłonie, pozostali starali się ją jakoś pocieszyć, choć pewnie sądziła, że teraz w najlepszym wypadku zostanie wyrzucona i straci szansę na dalszą naukę, w końcu spaliła Ci pracownię, choć ostrzegała, że może się tak stać… Tak czy inaczej, skrzynki pozostały nienaruszone, jedynie trochę sczerniały, ale to przez leżenie w spalonych resztkach stołu, kilka pociągnięć mokrą szmatą i będzie po sprawie.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Zerknął na nie.
‐Dobra robota.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Popatrzyła na Ciebie zdziwiona i prychnęła, najwidoczniej biorąc to za sarkazm, spodziewając się też, że za chwilę nastąpi wybuch, tym razem Twój, i tyrada w jej kierunku.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Wyciągnął ścierkę z kieszeni i otarł skrzynie badając jej stan.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Jak już zostało powiedziane, nic się nie zmieniło, zwłaszcza że z powrotem są czyste.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Tak, wyjątkowo dobra robota.
Odwrócił się do pozostałych.
‐Pełen sukces.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Skwitowali to brawami, a studentka starła łzy i westchnęła, najwyraźniej nie mogąc uwierzyć. Krótko później znów się rozpłakała, ale tym razem ze szczęścia, a nie z rozpaczy.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Chociaż próby ogniowe musimy odłożyć co do czasu podszkolenia swoich umiejętności, to myślę, że laboratorium stanie na nogi w kilka dni. Na ten czas i tak nie mógłbym was uczyć.
Spojrzał na ich twarze.
‐To was sukces. Wspomnę o tym.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wszyscy byli dumni, nawet jeśli do tej pory jedynie stali z boku, patrzyli, słuchali i nie robili nic szczególnego.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Nie było to zbyt możliwe, bo wszyscy pomagali w tworzeniu skrzyń i ich osłon.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nic szczególnego, każdy potrafiłby to, gdyby miał gotową instrukcję, tak jak oni, dzięki Tobie.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Lecz zajęłoby to więcej czasu.
‐Koniec zajęć. Macie wolne do odwołania. I nie, nikt nie otrzyma kary.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wszyscy wyszli, dziękując Ci, zwłaszcza nieszczęsna studentka, a Ty zostałeś sam w swojej zrujnowanej pracowni.

[Kubeł1001]

Vader0PL

No cóż. Przeżył już gorsze rzeczy, takie jak wygrzebywanie się z masowego grobu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Taaak, to były czasy… Ale co teraz? Pora na wspominki czy zajmiesz się czymś innym?

[Kubeł1001]

Vader0PL

Jedyne, co pozostało, to czekanie na kolejną pracę wyżej.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Albo zrobienie czegokolwiek z pracownią, na przykład poinformowanie kogoś wyżej o zaistniałej sytuacji, aby dostać remont tej lub zupełnie nową.