Dzikie Pogranicze

[Kubeł1001]

Zohan666

Spróbował jakoś ocenić czy ciała są świeże po zapachu i po tym czy krew jest zakrzepła.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Możesz śmiało założyć, że napad odbył się najpóźniej kilka godzin temu, może w okolicach świtu, co miałoby najwięcej sensu.

[Kubeł1001]

Zohan666

– Skoro ich zaatakowali, to pewnie też zaatakują i nas. Chodźmy stąd. – ruszył do swojej karawany.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie chcesz chociaż spróbować zbadać tego jakoś bliżej? ‐ zapytał Leif, ale posłusznie podążył za Tobą. Jeśli chcesz zmienić dalej, to ostatni moment, zanim wrócisz do obozu.

[Kubeł1001]

Zohan666

– A potrafisz ocenić ilu ich było?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Orkowie nigdy nie są zbyt bystrzy, a ci tutaj to dzikusy. Bez problemu mógłbym ich wyśledzić i ocenić liczebność, bo wątpię, żeby wpadli na coś takiego jak stawianie stóp tam, gdzie postawił je poprzednik, aby zmylić swoją liczbę. To, co zrobimy później, gdy ich już znajdziemy, zależy od Ciebie.

[Kubeł1001]

Zohan666

– Więc rób to, co należy teraz do ciebie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Skinął głową i rzeczywiście, po zaledwie kilku minutach odnalazł drogę, prowadzącą wśród wysokich traw.
‐ Jest ich około tuzin, może piętnastu, prawdopodobnie mają jednego czy dwa Wargi, ciężko ocenić. Co teraz robimy?

[Kubeł1001]

Zohan666

– Wargi… – mimo iż tylko kilka razy w życiu widział je, i to na dodatek tylko w klatkach, to słyszał wiele historii o tych zwierzętach. – Chodźmy po ich śladach i zobaczymy jak to wygląda.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pokiwał głową i ruszył przodem, sprawnie prowadząc Cię do obozowiska Orków. Stanowiło je kilka skórzanych namiotów, wokół których kręcili się dzicy Orkowie, w samych przepaskach biodrowych, z prymitywną bronią z drewna, kości i kamienia, mówiący do siebie w mowie, której nie znałeś. Doliczyłeś się równego tuzina, choć brakowało Wargów, więc musisz założyć, że nie wszyscy są w środku. W centrum obozowiska dostrzegłeś za to wszelkie zrabowane dobra, a także wozy kupieckie, konie i kilkunastu ludzi, wciąż żywych, ale przerażonych, czasem nieprzytomnych lub rannych.

[Kubeł1001]

Zohan666

– W dwóch tuzinowi nie damy rady, a co dopiero jakby te wargi wróciły. Nie wiem czy dalibyśmy im rady, jeżeli byśmy uwolnili tych ludzi. Jak myślisz, ruszą zaraz na kolejną karawanę?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Pewnie będą fetować zwycięstwo i pić, jeść oraz zabawiać się ze schwytanymi kobietami. Przy okazji wybuchną jakieś bójki, a potem wszyscy jeńcy mogą zostać zabici dla zabawy, ale tego nie jestem pewien. Nie znam za dobrze zwyczajów Orków, zwłaszcza tych dzikich.

[Kubeł1001]

Zohan666

– Chodźmy, bo jeszcze ruszą bez nas. – ma na myśli karawanę, którą ochraniają. Ruszył tak, aby go te zdziczałe stworzenia go nie wypatrzyły.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Po jakimś czasie, dłuższym, niż wcześniej, bo musieliście zadbać o mylenie i zacieranie śladów, zdołaliście wrócić do swojej karawany. Jak oceniłeś po powrocie, nie byliście co prawda pierwszymi, ale na pewno też nie ostatnimi zwiadowcami, którzy zawitali do obozowiska.

[Kubeł1001]

Zohan666

Podszedł do zwiadowców, którzy wrócili przed nimi, i zapytał:
– Znaleźliście coś?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Sądząc po tym, że jedynie wzruszyli ramionami i niewiele powiedzieli, to raczej wątpliwe, choć trzeba przyznać, że ta trójka, dwóch ludzi i Krasnolud, zachowywała się dość dziwnie, jakby usilnie chcieli coś przed Wami ukryć.

[Kubeł1001]

Zohan666

– Na pewno niczego nie znaleźliście? – spojrzał na ów trójkę i zrobił krok w ich stronę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A coś Ty taki ciekawski? ‐ mruknął Krasnolud, wysuwając się na czoło grupy. Kątem oka dostrzegłeś, że Leif też podchodzi o kilka kroków do Was, węsząc sprzeczkę. ‐ No? Nie wierzysz nam czy co?

[Kubeł1001]

Zohan666

– Nie, nie wierzę. Lepiej powiedz, co ukrywacie, bo nie zamierzam się z wami tutaj ścierać.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Spi***alaj. ‐ skomentował jedynie Krasnolud i to była cała jego odpowiedź, bo odwrócił się na pięcie i odszedł wraz z resztą swojej bandy na drugi skraj obozu.
‐ Tak nic z nich nie wyciągniemy. ‐ powiedział Leif, stając obok. ‐ I ja też sądzę, że coś knują. Trzeba będzie mieć ich na oku.