Siedziba Gildii Magów

[Kubeł1001]

Kuba1001

Cały był zapisany, jednakże pismo to niewiele Ci mówiło, pierwszy raz widziałaś na oczy takie symbole, a co dopiero mogłabyś coś z nich zrozumieć. Niemniej, gdy zabrałaś z ziemi papier, zauważyłaś pod nim kolejną niespodziankę, czyli dwa małe rubiny.

[Kubeł1001]

Kazute

Zmarszczyła brwi, gdy zapisany kawałek papieru okazał się niezrozumiały. Może ktoś z jej towarzyszy będzie mógł w stanie chociaż określić, z czym są powiązane te znaki? Schowała pierwsze znaleziska do kieszeni szaty, a po czerwone kamyki sięgnęła potem, by również je z bliska obejrzeć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

To akurat były małe, wyglądające na w stu procentach autentyczne, a nie podrobione Magią, kamienie szlachetne. Każdy był warty tyle, co spora, dobrze prosperująca wieś.

[Kubeł1001]

Kazute

Stwór zostawił tak cenne klejnoty w przypadkowym miejscu, do którego zawitał? Wspominał też o jakiejś misji, której nie wykonał… Czy ma to coś wspólnego z zadaniem Elfki i jej towarzyszy? Kobieta stwierdziła, że to możliwe, po czym schowała rubiny do kieszeni, tej samej, do której schowała kartkę i nożyk. Po tym wciąż rozglądała się, czy aby na pewno znowu nic się nie czai w pobliżu. W końcu była na warcie.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Szczęśliwie na nic takiego się nie zapowiadało, więc chyba dalsza część warty minie bez jakichkolwiek szczególnych rewelacji.

[Kubeł1001]

Kazute

To dobrze, bo Limanniel nie miała zbytnio na nie ochoty. Dość wrażeń dzisiaj przeżyła, więc usiadła przy ognisku.

[Kubeł1001]

Kuba1001

I tak też się stało, gdyż po kilkunastu minutach poczułaś na swoim ramieniu dłoń Elfa, który dopiero co wstał, aby Cię zmienić.
‐ Działo się coś szczególnego? ‐ spytał, przy okazji tłumiąc ziewnięcie.

[Kubeł1001]

Kazute

Kiwnęła głową i pomyślała chwilę nad odpowiednim doborem słów. Nie miała zamiaru kłamać, jednak gdy kobieta już miała odpowiadać, zawahała się. Po kolejnej chwili w końcu odpowiedziała, odwracając swoją twarz po to, by spojrzeć na swojego towarzysza, tylko odrobinę skrępowana przez jego nagły dotyk.
‐ Jakiś dziwny stwór się tutaj pojawił… ‐ zaczęła, opowiadając wszystko ze szczegółami. Takimi szczegółami jak to, że Podróżnik bez pytania poczęstował się gulaszem.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Podróżnik tak? ‐ spytał, unosząc prawą brew. ‐ Czyli legendy nie kłamały, no popatrz.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Tak, Podróżnik ‐ powtórzyła. ‐ Czy oświecisz mnie, co to za legendy? ‐ dodała, przy okazji samej starając się przypomnieć, czy na przestrzeni lat przypadkiem nie obiły jej się o uszy jakieś wiadomości o tym dziwnym stworze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niestety nie, Twoja wiedza była zerowa, przynajmniej w tym wypadku.
‐ To nie jest materiał na nocną historię. ‐ mruknął, rozcierając ramiona, aby ochronić je przed chłodem. ‐ Idź już.

[Kubeł1001]

Kazute

W odpowiedzi tylko kiwnęła głową i udała się do swojego namiotu. Tam przygotowała się do snu oraz ostatecznie w miarę wygodnie się ułożyła na łożu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Łóżko to może za wiele powiedziane, ale wygodne posłanie sukcesywnie je zastępowało, dzięki czemu spędziłaś dość dobrze całą noc, budząc się rano, a mianowicie przez dość głośne odgłosy sprzeczki na zewnątrz.

[Kubeł1001]

Kazute

Jeszcze całkowicie nie wybudzona podniosła się do siadu, następnie uświadamiając sobie, co się tak właściwie dzieje szybko się ogarnęła, poprawiła włosy, które pewnie jej się rozczochrały podczas snu i wyjrzała zza namiotu, by zobaczyć, co się dzieje.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Przeważnie warcząc, czasem też niezrozumiale mrucząc i szczekając, Worgen kłócił się zawzięcie z Elfem, którego słów nie rozumiałaś.

[Kubeł1001]

Kazute

Postanowiła interweniować, nim przeszliby do ewentualnych rękoczynów. Jeszcze tylko tego przy tej kłótni brakowało. Dlatego też jeśli stali naprzeciw sobie, Elfka magią starała się odsunąć ich od siebie na kilka metrów. Potem weszła między nich, ziewając.
‐ Może mi ktoś wytłumaczyć, o co ta cała kłótnia?
Jeśli nie stali obok siebie, po prostu to powiedziała, przerywając kłótnię.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A czy ktoś prosił Cię o interwencję? ‐ spytał Elf, patrząc na Ciebie niemalże tak samo gniewnie, jak na Worgena.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Przeważnie żadna ze zwaśnionych stron nigdy nie prosi o interwencję ‐ odpowiedziała dobitnie. Swoją drogą, postąpiła nieco wbrew swojej spokojnej naturze, ale wolała jednak, może faktycznie trochę chamsko się wtrącić. ‐ Więc? Stało się coś? ‐ dodała, opierając lewą dłoń na swoim biodrze, równocześnie wędrując spojrzeniem to z Elfa na Worgena, to na odwrót.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Mimo wcześniejszej, dość dynamicznej, wymiany zdań, teraz milczeli jak zaklęci, spoglądając w różne kierunki.

[Kubeł1001]

Kazute

‐ Tajemnica jakaś? ‐ ponagliła po dłuższej chwili oczekiwania na odpowiedź.