Karczma "Pod Jajami Wroga"

[Kubeł1001]

gulasz88

Również odpowiedział uśmiechem i zszedł ze stołka. Następnie wolnym krokiem razem z dziewczyną udał się do swojego pokoju w piwnicy karczmy,

[Kubeł1001]

Attero

Idzie z nim równym krokiem, przy okazji rozgląda się po reszcie karczmy. Co prawda zbladła na myśl siedzenia sam na sam z nieznaną osobą gdzieś w piwnicy, ale jak się powiedziało jedno, to wycofać się nie da.

[Kubeł1001]

gulasz88

Po chwili zeszli po schodach, a gdy szczuropodobny otworzył drzwi do pokoju, weszli do środka. Wewnątrz było duże łóżko, szafa, skrzynia, oraz półki przyczepione do ścian, pokryte to pamiątkami, to książkami o różnej tematyce, głównie tomiki poezji.
‐ Pokój może skromny, ale w pełni mój,

[Kubeł1001]

ThePolishKillerPL

//Czy to nie podchodzi pod GM’owanie się przypadkiem?

[Kubeł1001]

gulasz88

//Nie, bo to mój pokój który ja zaprojektowałem. A zejście do piwnicy to ruch naszych postaci, więc też pasuje

[Kubeł1001]

Attero

Wchodzi do środka tuż za nim.
‐ Bardzo tu przytulnie. ‐ przygląda się pomieszczeniu i odstawia swój instrument pod ścianę obok komody.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Staram się jak mogę, choć nie przebywam tu tak często jakbym chciał…
Rzucił okiem po swoich pamiątkach, po hełmie oficera paladynów, portrecie lorda, kolcu jadowym mantikory i kilku mniejszych, choć równie wartościowych pod względem sentymentalnym pamiątek.

[Kubeł1001]

Attero

Podchodzi bliżej, żeby obejrzeć przedmioty, a szczególnie portretowi.
‐ Artysta musiał mieć talent. I czemu nie “przebywasz tu tak często jakbyś chciał”? ‐ zwraca wzrok znów na Savo.

[Kubeł1001]

gulasz88

Przyjrzał się portretowi wąsatego starca w okularach.
‐ Czy ja wiem, portret jak portret. A rzadko tu bywam, bo co tu dużo mówić; praca nie pozwala.

[Kubeł1001]

Attero

‐ Rozumiem. ‐ jeszcze chwilę przygląda się portretowi.
‐ A co do tej informacji to, cóż, w dużej części sama jestem cieniem i muszę się dowiedzieć jak to się stało, a najlepiej znaleźć tego kogoś. Nie ma się czym chwalić, dlatego się odważyłam na czytanie w myślach. ‐ znów patrzy w podłogę ściskając rękawy swojej szaty wierzchniej.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Hm, problemy z tożsamością, co? ‐ Podrapał się po swojej niemal szczurzej brodzie. ‐ Wiem to i owo o tym…
Pokręcił się chwilę po pokoju i westchnął głośno.
‐ No dobra, powiedzmy, że skontaktuje cię ze znajomym cieniem, on ci może wyjaśni to i owo. Ale nic za darmo.

[Kubeł1001]

Attero

‐ Dobrze. Więc… co chcesz w zamian za to? ‐ czujnie go obserwuje i co prawda, jest nieco wystraszona teraz.

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Hm, mógłbym doprowadzić tutaj do zabawnej, dwuznacznej sytuacji… ‐ Zachichotał pod nosem, odgrywając scenariusz w umyśle. Jednak odrzucił go, kręcąc głową.
‐ Daruje sobie, i tak wyglądasz na spiętą. Powiedzmy, że warunki zapłaty omówimy na miejscu.

[Kubeł1001]

Attero

Głośno wypuściła powietrze z płuc. Karci się w myślach za zgodę na zejście tutaj i jednocześnie pociesza, że czegoś się dowie i co najważniejsze, wyjdzie stąd cało.
‐ To gdzie i o której się spotkamy?

[Kubeł1001]

gulasz88

‐ Na górze, skoro świt. Albo wtedy kiedy wstanę, zobaczymy. ‐ Wzruszył ramionami, a po chwili jego usta zajął niemal szyderczy uśmieszek.
‐ Serio sądziłaś, że rzucę jakąś “niemoralną propozycją”, w ramach zapłaty za pomoc?

[Kubeł1001]

Attero

‐ Nie znam Cię, jesteśmy pod ziemią i nie mogę się bronić, bo jak się okazało jesteś całkiem mocnym przeciwnikiem. Wszystkiego się można spodziewać po takim scenariuszu.

[Kubeł1001]

gulasz88

Zaśmiał się, tym razem nieco jawniej.
‐ Zapamiętam to sobie. A teraz lepiej się prześpij, do Imperawes jest nie mały kawałek.

[Kubeł1001]

Attero

‐ Właaaśnie, uh, w okolicy nie ma miejsca, gdzie można się zatrzymać? ‐ teraz na myśl przyszedł jej scenariusz zostania tutaj, aż wzdgrygnęła się i próbuje odgonić te myśli.

[Kubeł1001]

gulasz88

Spojrzał się na nią tępym wzrokiem.
‐ Zdajesz sobie sprawę że jesteś w karczmie, prawda? A to nie jest jedyny dostępny w niej pokój?

[Kubeł1001]

Attero

Strzeliła taki facepalm, że mogliby ją na górze usłyszeć.
‐ Chyba masz rację, muszę koniecznie iść odpocząć. Także, do rana Savo. ‐ miły uśmiech na pożegnanie, zabiera swoje rzeczy spod szafki i idzie na górę do pokojów.