Opuszczona świątynia

[Kubeł1001]

Wojownik_Orkow001

‐No cóż, z tymi debilami wątpię by się coś udało ale co innego mogę zrobić?.‐ Powiedział sam do siebie po czym sprawdził ile nocy mu jeszcze zostało.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Przynajmniej kilka godzin, chociaż czy naprawdę będą one zmarnowane? Dostrzegłeś jakąś sylwetkę, która okazała się przygarbionym mężczyzną idącym o lasce, który z wielkim mozołem przedzierał się przez bagna, psiocząc na nie pod nosem.

[Kubeł1001]

Wojownik_Orkow001

‐Hmmm?‐ Spróbował określić rasę i powili zbliżał się do niego próbując poruszać się po drzewach by zostać niezauważonym.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Na bagnach zwykle nie rosną drzewa.//
Sądząc po jego posturze oraz tempie chodu to stary, ludzki mężczyzna, który nie powinien być dla Ciebie wielki wyzwaniem… Chociaż, czy byłby nim dla kogokolwiek?

[Kubeł1001]

Wojownik_Orkow001

//
//
Spróbował się zbliżyć jak się tylko da bez alarmowania starca.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//
Nie było to trudne, zważywszy na jego wiek, w końcu nie miał teraz zbyt dobrego wzroku czy słuchu, więc jego zabicie będzie tylko formalnością.

[Kubeł1001]

Wojownik_Orkow001

//

//
Wyjął szable i spróbował zaatakować starca od tyłu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Wolałbym jednak na przyszłość trochę bardziej szczegółowe opisy tych ataków.//
Udało Ci się go usiec i powinien paść martwy… Powinien, ale nie padł. Zamiast tego wyprostował się, zanosząc się z chwili na chwilę coraz głośniejszym śmiechem. Ty zaś poczułeś, że tracisz panowanie nad swym ciałem, nie mogąc choćby drgnąć.

[Kubeł1001]

Wojownik_Orkow001

‐Od razu był podejrzany…‐ szepnął zostając w bezruchu. Starał się utrzymywać spokój i czekał na dalszy rozwój wydarzeń.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Mężczyzna zrzucił z siebie swój płaszcz z kapturem, pozostawiając na sobie jedynie buty, spodnie i resztę dolnej garderoby, ukazując Ci umięśnione ciało pokryte licznymi szramami, bliznami i tatuażami, których znaczenia, o ile jakiś był, mogłeś się tylko domyślać. Jego czaszka była łysa, a tak właściwie to cały jego zarost stanowiły wyłącznie brwi i rzęsy. Jednakże tym, co go najbardziej wyróżniało, było posiadanie kłów, czerwonych oczu i bladej skóry. Przy pasie nosił dwie skórzane pochwy, z których wystawały rękojeści ozdobnych mieczy jednoręcznych.
‐ Taki brak rozsądku przypłaciłbyś życiem już dawno temu, więc ciesz się, że nie jestem tu, aby Cię zgładzić, Lazarze. ‐ powiedział Wampir, który jakimś cudem znał Twoje imię, a widzisz go po raz pierwszy w życiu. ‐ Mam za to dla Ciebie pewną propozycję.

[Kubeł1001]

Wojownik_Orkow001

Lazar uśmiechnął się. ‐Nawet się nie starałem. Co to za propozycja?‐ rzekł do wampira.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Każdy, choć minimalnie uzdolniony, Wampir jest w dzisiejszych czasach na wagę złota czy innego cennego kruszcu… Pośród naszej rasy trwa obecnie wielka walka o władzę, w której stronami jest Vladimir Valescu i jego bluźnierczy Kolektyw Cienia, Nosgoth wraz z wielką twierdzą Angband oraz mój pan, najpotężniejszy żyjący Wampir, jeden z tych, którzy powstali jako pierwsi na początku Elarid i dożyli do tych czasów, Wyklęty… Przybywam tu jako poseł, mający nakłonić Cię do dołączenia do mojego mistrza.

[Kubeł1001]

Wojownik_Orkow001

‐Ta? Z niby jakiej racji miałbym się dołączyć?‐ Odrzekł niezbyt przejęty propozycją.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Ponieważ Wyklęty jest najpotężniejszym Wampirem jakiego wydał spod swych rąk Melkis, który potrafi nagrodzić sojuszników, a ukarać wrogów… A i bez jego pomocy nigdy nie rozwiniesz tego… Czegoś. ‐ prychnął, wskazując na odległą świątynię. ‐ Nigdy nie stworzysz armii, nie rozwiniesz skrzydeł, nie wyszarpniesz dla siebie choćby kawałka tego świata.

[Kubeł1001]

Wojownik_Orkow001

‐Cóż, lepsze to niż nic nie robienie. Ważniejsze pytanie, skąd wiesz jak mam na imię, gdzie spoczywam i jakie mam plany? Zgaduje, że to wszystko było zaplanowane.‐Powiedział do wampira Lazar.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Bycie najpotężniejszym równa się byciu najlepiej poinformowanym. ‐ odparł Uzgor i machnął ręką, zwracając Ci kontrolę nad ciałem. ‐ Jeszcze dziś otrzymasz pierwszą partię kości i świeżych zwłok do wskrzeszenia, a jeśli dobrze się sprawdzisz, wrócę tu z armią, która wesprze Twoje plany, Lazarze. ‐ powiedział i wymruczał pod nosem jakąś dziwną formułkę w nieznanym Ci języku, która to najpewniej przyczyniła się do tego, że nagle zniknął Ci sprzed oczu. Dosłownie.

[Kubeł1001]

Wojownik_Orkow001

‐No cóż, pewnie jego pomoc mi się przyda.‐ Powiedział sam do siebie i obejrzał się dookoła po czym udał się do jego lochów by sprawdzić co z jego szkieletami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nieniepokojony przez nikogo wróciłeś do swej siedziby, gdzie zastałeś Szkielety wciąż ćwiczące walkę, tak jak im to rozkazałeś, nim ruszyłeś na łowy.

[Kubeł1001]

Wojownik_Orkow001

Zastanowił się ale po chwili doszedł do wnioski że i tak się nie zmęczą. Po tym udał się do jego komnaty by odpocząć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Mimo iż nie potrzebowałeś tak wiele snu jak ludzie czy inni śmiertelnicy to jednak był to jakiś sposób na zabicie czasu, a więc zasnąłeś, budząc się dopiero rankiem, następnego dnia, z dwóch powodów: Pierwszym był dojmujący głód, rzecz jasna krwi, oraz rażący Twoje nozdrza zapach zgniłego mięsa unoszący się z okolicy.