Obóz Walimur

[Kubeł1001]

bulorwas

Wyjął więc sztylet i zaczął nim podrzynać gardła

[Kubeł1001]

Kuba1001

Udało Ci się zabić jednego z tarczowników, ale wtedy w Twój bok wbiło się ostrze noża innego, który dodatkowo przekręcił je w miejscu i wyrwał, brocząc wokół obficie Twoją krwią.

[Kubeł1001]

bulorwas

Podciągnął opaskę biodrową by zatamowała krwawienie po czym oddał sku*wysynowi który go trafił cios w szyję

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zasłonił się pancernym karwaszem, który wystarczył do zablokowania ciosu sztyletu i ponowił atak, celując w drugi bok. Rana z drugiego wciąż krwawi, ale słabiej dzięki prowizorycznemu opatrunkowi.

[Kubeł1001]

bulorwas

Złapał za rękę oponenta wolną ręką by uniemożliwić atak drugi bok. Ciął go mocno sztyletem

[Kubeł1001]

Kuba1001

Noszona kolczuga skutecznie zablokowała cięcie, jednakże mężczyzna skutecznie wezwał na pomoc drugiego pikiniera, który po stracie swej głównej broni dobył krótkiego miecza i spróbował nim pchnąć Cię w brzuch.

[Kubeł1001]

bulorwas

Spróbował sparować cios sztyletem i postarał się pozbawić go tego miecza

[Kubeł1001]

Kuba1001

O ile sparowanie jakimś cudem się powiodło, to pozbawienie go oręża już nie. Na szczęście pozostali Twoi podwładni w końcu przełamali impas i jeszcze bardziej rozdarli szyki ludzi, ostatecznie wyżynają wszystkich, łącznie z Twoim dotychczasowym adwersarzem.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Na balistę!
Zakrzyczał. Podniósł miecz i tarczę po jednym z poległych wrogów i ruszył na ową machinę
‐Nie zniszczcie jej, wyrżnąć obsługę!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Twoje rozkazy były mocno nietrafione w czasie, w końcu kazałeś Ogrowi i Orkolgom szarżować na łuczników, a gdy ich wyrżnęli, zaatakowali również obsługę balisty i samą machinę w pobliżu ich pozycji, rzecz jasna niszcząc wszystko i wszystkich na swojej drodze… Hmmm, to pewnie dlatego od jakiegoś czasu już do Was nie strzelała.

[Kubeł1001]

bulorwas

Dobra, rozejrzał się jeszcze za jakimś wrogiem, jeśli go nie było.
‐Zwycięstwo!
Krzyknął i uniósł oręż do góry.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Pozostali przy życiu wojowie powtórzyli gest i wznieśli radosne okrzyki, Ty zaś po chwili zasłabłeś i upadłeś, z każdą chwilą widząc przed oczyma coraz więcej ciemności. Dopiero później otworzyłeś oczy, będąc już opatrzonym we własnym namiocie, ponadto w ramionach ukochanej.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Trzeba pochować zmarłych, trzeba uleczyć rannych. Zajmij się innymi.
Powiedział cicho określając swój stan fizyczny

[Kubeł1001]

Kuba1001

Miałeś na sobie, a dokładniej na brzuchu i rękach, nasączone leczniczymi ziołami i wodą bandaże, które miały na celu zaleczyć rany zadane podczas wcześniejszej walki, w czym sprawiały się znakomicie.
Popatrzyła na Ciebie zdziwiona, z lekkim uśmiechem na ustach.
‐ Przez cały dzień, który opuściłeś, zdołaliśmy się sami domyślić, co mamy zrobić.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Ilu zginęło?
Zapytał pewien wysokich strat. Nei potrzebnie wtedy wybiegł, jak debil, jak ku*wa debil. To przez niego zginęli…

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Wszystkiego to będzie dwa Orkologi, dwadzieścia Goblinów i trzynastu Orków, do tego sporo mniej lub bardziej rannych, najgorzej oberwał Ogr, jak skończyła się bitwa, wyglądał jak wielki jeż, tak go naszpikowali strzałami. Ale żyje i jakoś się trzyma.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Czyli Melko stracił obu synów… Pochowaliście już ciała naszych czy nadal czekają? Co zrobiliście ze ścierwem wrogów?
Dopytał starając się usiąć

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Chcieliśmy ich spalić, ale nie było czasu… Na nic nie było czasu, zabraliśmy co się dało i uciekliśmy, mogło być ich więcej. Dopiero w południe następnego dnia rozbiliśmy obóz w innym miejscu i zaczęliśmy zajmować się rannymi.

[Kubeł1001]

bulorwas

‐Trzeba tam wrócić… Przodkowie na nas patrzą, ich duchy będą niezadowolone.
Przestrzegł ją

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Ale po co mamy tam wracać? Tam są tylko wrogowie i śmierć, jeszcze jedna czy dwie takie bitwy i pójdziemy w rozsypkę, wojownicy chcą walczyć i zwyciężać, a nie walczyć i ginąć, do tego bez sensu.