Dzikie Pola

[Kubeł1001]

FD_God

Skórzana torba może wiele mówić o swojej zawartości, póki co cierpliwie czekał, aż ziści się pułapka krasnoludów.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Szczęśliwie skręcili w tamtym kierunku, więc pozostaje zastanowić się czy im pomożesz, czy może pozwolisz, aby zajęli się tym sami.

[Kubeł1001]

FD_God

Nie trzeba im od razu pomagać, póki co zawsze można bacznie obserwować co się dzieje czekając na właściwą okazję do zaprezentowania się.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Po chwili jeden z głazów spadł na drogę, nie tyle ją blokując, co zaskakując troje jeźdźców. Po chwili skryty za nimi Krasnolud ocenił sytuację i wypalił bełt w jednego z rycerz, trafiając w głowę i zabijając go na miejscu. Drugi zdążył cisnąć w niego włócznię i zasłonić się tarczą przed drugim bełtem. Później i ją odrzucił, dobył dwuręcznego ostrza i rzucił się do ataku, ale wtedy z ziemianki wysypały się pozostałe Krasnoludy, w tym kusznicy, którzy nafaszerowali go bełtami, ale ostateczny cios zadał dowódca, wbijając swój topór w jego czaszkę. Widać, że wojownik grał na czas, bowiem kobieta puściła się w galop, a bełty Krasnoludów spudłowały.

[Kubeł1001]

FD_God

Czas na to, by teraz i on mógł się jakoś wykazać. Zakończył swoją maskaradę jako chmura, a następnie czym prędzej ruszył w powietrzną pogoń za kobietą, jego głównym celem jest porażenie konia prądem, możliwie wtedy na chwilę się sparaliżuje i wywróci zostawiając samą kobietę przy życiu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Twój manewr wyszedł perfekcyjnie, acz zdołała ona zeskoczyć z konia. Lewą rękę załapała za torbę, a drugą dobyła miecza i wycelowała jego czubkiem w Ciebie, gotowa walczyć.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Imponujące, chcesz walczyć z kimś kto załatwił twojego konia błyskawicą, a odziana jesteś w metal…‐ Powiedział lądując majestatycznie na ziemi i patrząc się na kobietę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie boję się śmierci! ‐ krzyknęła i wzniosła miecz wysoko w górę, a następnie pobiegła w Twoim kierunku.

[Kubeł1001]

FD_God

Tym razem postarał się użyć tak swojej magii stali, by wytrącić jej miecz z rąk i odrzucić go gdzieś daleko na bok, jak to nie wypali to zawsze obronić się jakąś wytworzoną stalą przed ciosami.
‐Kobiety, uwodzicielskie, a takie nierozważne.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Myślisz, że Cię nie pokonam?! ‐ spytała, choć Twoja stal usilnie blokowała jej wysiłki.

[Kubeł1001]

FD_God

Nie zamierzał od tak jej po prostu zmiażdżyć czaszki czy też razić jej prądem, aż do śmierci. No, ale jakiś sposób na zatrzymanie jej daremnych prób trzeba obmyślić. Używanie wody i ognia raczej narazi zawartość torby przez co postanowił zwiększyć znacząco wagę jej miecza przez co powinna go na chwilę opuścić, a wtedy zwyczajowo złapał ją za gardło i podniósł ku górze.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Udało się, wypuściła swój oręż z dłoni i sięgnęła nimi do gardła, chcąc poluzować uścisk.

[Kubeł1001]

FD_God

No to postanowił dalej ją tak trzymać, a w międzyczasie drugą ręką zaczął grzebać jej w torbie.
‐Nie opieraj się, to może nie zginiesz.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zgodnie z rozkazem, przestała, a jedyną wrogość, jaką Ci okazywała, przesyłała poprzez mordercze spojrzenie. W samej torbie odkryłeś przede wszystkim listy i zwoje pergaminu.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Czyli jednak boisz się śmierci, no proszę…‐ Powiedział lekko się śmiejąc, a następnie zabrał od niej torbę zrywając ją czy coś, a następnie opuścił ją na ziemie luzując nieco uścisk, by mogła odetchnąć.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Od razu to zrobiła, przykładając ręce do gardła.
‐ Kim… Czym Ty jesteś? ‐ wycharczała między jednym urywanym oddechem, a drugim.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Jestem największym oszustem na kontynencie, oszukałem samą śmierć.‐ Powiedział kolejno rozglądając się za jego krasnoludzkimi towarzyszami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Ich niewyraźne sylwetki majaczyły na horyzoncie za Tobą.

[Kubeł1001]

FD_God

‐Hmm…‐ Postanowił trzymać torbę w jednej dłoni, a następnie zdjął uścisk z szyi kobiety, pochylił się dosyć mocno, a następnie spróbował ją złapać za nogi i osadzić na swoim barku. Możesz się spierać czy też nie, ale odejść nie mogę ci pozwolić.‐ Powiedział jeszcze, a następnie możliwie z kobietą na barku poleciał ku zgrai krasnoludów.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Oczywiście starała Ci się jakoś wyrwać, a gdy nie przyniosło to skutków, zaczęła uderzać Cię po plecach i krzyczeć, ale to i to nie dało zupełnie nic. Ty zaś doleciałeś już do Krasnoludów w liczbie trzech, na czele z dowódcą oddziału.