Waradasar

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Zróbcie hałas mieczami, ja odejdę obok i spróbuję przemówić im do rozsądku. I będę mieć oko na okolicę.
Odszedł na bok kilka kroków.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Gdy to zrobiłeś, tamci zaczęli tłuc mieczami o swoje pancerze lub o siebie nawzajem. Większość drwali podniosła wzrok w kierunku źródła hałasu.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Uniósł swój głos na tyle, by słyszeli go drwale. A po wielu latach dowodzenia oddziałem dało się wyszkolić głos do odpowiedniego tonu.
‐Drwale! Odejdźcie z Waradasaru i zostawcie jego drzewa w spokoju, lub wystawcie swoich wojowników do walki z jej obrońcami!

[Kubeł1001]

Kuba1001

Wszyscy drwale, jak jeden mąż,… odeszli, słysząc te słowa, co było raczej niespodziewane.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Wy dwaj. Dobra robota, ale wróćcie do bazy. To jest zbyt podejrzane.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ A co z panem?

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Zostanę z tyłu i trochę będę obserwować, ale wrócę.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Skinęli głowami i po chwili oddalili się.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Obserwował, nasłuchiwał, obliczał prawdopodobnieństwo ataku. Później wolnym marszem ruszył do obozu.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Obserwacje i nasłuch nic nie wskazały, a prawdopodobieństwo ataku drwali, którzy odeszli po jednym ostrzeżeniu jest żadne.

[Kubeł1001]

Vader0PL

A jak obóz?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Taki jak wcześniej, choć wszyscy byli już pod bronią, zaalarmowani przez tamtą dwójkę, którą wysłałeś przodem.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Rozejrzał się za przyjaciółką.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nigdzie jej nie widziałeś.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Poszukał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Siedziała w jednym z namiotów, przy rannym.

[Kubeł1001]

Vader0PL

Podszedł do niej.
‐Jak jego stan?

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Nie żyje. ‐ odparła po chwili z żalem w głosie i zamknęła mu powieki.

[Kubeł1001]

Vader0PL

‐Każda strata zostawia pustkę na duszy.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Pustkę można zapełnić zemstą.