Żelazne Kuźnie

[Kubeł1001]

Kuba1001

Udało się, a o skutkach możesz się zaraz przekonać, bo ze sklepienia odpadło sporo kamulców i tym podobnych. Jednak mógłbyś dać głowę, że widziałeś tam też coś, co przypominało bezwładne ciało.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Nie miał pojęcia co zrobić…więc i zrobił to co potrafił najlepiej i po prostu ruszył do ataku z toporzyskiem wzniesionym nad głowę w stronę najbliższych walczących worgenów.

[Kubeł1001]

Kuba1001

//Serio? Serio?! Ot tak to olałeś?//
Najbliżsi toczyli walkę z oddziałem Krasnoludów, skutecznie runąłeś im na plecy, a Twój Ognisty Topór Krasnoludzkiego Wpieolu siał śmierć i wpieol, rozwalając łby, wbijając się w ciała, odcinając kończyny i zapalając worgeńskie futro.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Teraz pomyślawszy o tym drugi raz zastanowił się gdzie mogło spaść owe ciało, zanim jednak oderwał się za daleko od szeregów zakrzyknął jeszcze

‐ KUSZNICY ! Celować w sklepienie !

[Kubeł1001]

Kuba1001

Kusznicy nieco się zdziwili, ale że rozkaz Księcia, to rzecz ku*wa święta, to oddali salwę, a po chwili od sklepiania oderwały się kolejne ciała. Nie minęła minuta nim i ataki magiczne wszelkiej maści ustały.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ No i ku*wa wyśmietnito.‐ sapnął wciąż kierując się ku jednemu z ciał, rozcinając sobie drogę płonącym ostrzem ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Większość przezornie zeszła Ci z drogi, napatoczył się tylko jeden Worgen, ale nie był on wyzwaniem i zginął z rąk krasnoludzkiego władcy.
Trafiłeś do ciała pod stertą gruzu, jednak nawet tutaj widzisz nieco białych włosów i wystającą dłoń o mahoniowej skórze. Czyli trafiłeś Najciemniejszego Elfa…

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Hmph… czyli to jednak prawda… ‐ stwierdził i rozejrzał się wokół oceniając jak długo mogą jeszcze trwać walki, chciał przyjrzeć się owemu ciału ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Śmierć tak wielu Elfów, do tego jeszcze Magów, sprawiła, ze Worgeni zaczęli się wycofywać, a po nich wielkie pająki. Jedynie garść Minotaurów osłaniała tunele, które były drogą ucieczki dla ich towarzyszy.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Wycelował zatem włócznię w jednego z owych minotaurów, i ot dla zasady wystrzelił w niego

‐ Lakis !‐ po czym rozejrzał się za jakimiś brodaczami wokół siebie ‐. Pomóżcie mi to odgruzować !‐ wykrzyknął powoli podnosząc samemu pierwsze kamyki ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Zabiłeś tego po środku i był on chyba kimś ważnym, gdyż pozostałe pierzchły. Po chwili podbiegli do Ciebie pierwsi żołnierze i bez zbędnych wstępów zaczęli odrzucać kamienie, nawet nie pytając po co.

[Kubeł1001]

Bilolus1

I tak też przerzucał kamienie dalej aż wreszcie odkopał szpiczastouchego ‐ a gdy to zrobił przyjrzał mu się dokładnie, zabrał jego sakiewkę i przeszukał.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Był to mężczyzna, taki jak w opisie księgi Gnosta Durinda, która miałeś okazję przeczytać. Miał na sobie buty, spodnie, koszulę i pelerynę, a także kolczugę, nader lekką, ale pewnie wytrzymałą. Do tego posiadał zdobiony sztylet i to był koniec jego ekwipunku. Brak kuszy, łuku, jataganów, sakiewki… Nic.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ Czymże to mnie jeszcze zaskoczysz o drogie Elarid ?‐ spytał wpatrzony w owe ciało po czym podparł się na swym toporze, tylko po to aby zaraz unieść go nad głowę i uderzyć w ciało ‐.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Nie był to jakiś szczególnie mocny zawodnik, więc odrąbałeś mu łeb i nawet się przy tym nie zmęczyłeś.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Zatem wykonał kolejne uderzenie, tym razem w jego pierś

[Kubeł1001]

Kuba1001

I w tym wypadku topór wszedł gładko.

[Kubeł1001]

Bilolus1

‐ No ! Przynajmniej będzie dało się ich zabić…‐ po czym rozejrzał się wokół po swoich żołnierzach na koniec spluwając na zwłoki ‐. I wy się tego tak baliście ?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Niektórzy pokiwali ponuro głowami, inni się zaśmiali, a większość wzruszyła ramionami.

[Kubeł1001]

Bilolus1

Rozejrzał się jeszcze raz wokół, westchnął po czym przemówił swym dowódczym tonem

‐ Zawalcie wszystkie wejścia do naszej jaskini oprócz kilku, przy nich postawcie większą niż wcześniej straż… z jakimiś rogami czy czymś żebyśmy tym razem dobrze słyszeli że nadchodzi atak. Robimy przerwę do…przez najbliższe kilka godzin.‐ stwierdził i ruszył ku swemu namiotowi ‐.