Domek Stevena

[Andreas D.]

CheekiBreekiPL

-No i co z tego ? - zapięła z powrotem oba guziki- Ja się nie ciesze z tego faktu i jest raczej dla mnie wieczną torturą niżeli powodem do radości… gdybym mogła tylko go usunąć na wieki wieków, to nie byłoby już tych moich… problemów.

Lekko przymrużyła swoje powieki, uniżając swoją głowę w dół.

-Gdybym tylko mogła…- Erina powiedziała troszkę ciszej niż poprzednio.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Steven patrzy na to wszystko milcząco.

[Andreas D.]

CheekiBreekiPL

-Gdybym tylko mogła to wszystko zakończyć od tak…

Erine zaczęła powoli szlochać pod nosem, przykładając sobie potem obie ręce do twarzy, zakrywając ją.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Steven natomiast najzwyczajniej w świecie ją przytulił na pocieszenie.

[Andreas D.]

CheekiBreekiPL

-D-dzięki…

Powiedziała Erine do Stevena.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Proszę. - odpowiedział, wciąż się przytulając.

[Andreas D.]

CheekiBreekiPL

Erine dalej plakała, przy tym przypadkiem zdejmując te zbędne nakrycie głowy, odsłaniając reszte jej śnieżnobiałych włosów.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Steven ją po tych włosach lekko pogłaskał, nie przerywając przytulania.

[Andreas D.]

CheekiBreekiPL

Strumień łez ciągle się lał z białowłosej.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

A Steven próbuje na to zaradzić uściskami.

[Andreas D.]

CheekiBreekiPL

Erine przestaje płakać.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Już dobrze, proszę pani?

[Andreas D.]

CheekiBreekiPL

-Oczywiście.

Erine wstaje.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Steven dalej ją przytula.

[Andreas D.]

CheekiBreekiPL

-Dobra, dziękuje.

Erine się lekko zaśmiała.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Również się zaśmiał, a następnie puścił Erine.

[Andreas D.]

CheekiBreekiPL

-Więc…

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Nie powiedziała mi pani jeszcze jak ma pani na imię.

[Andreas D.]

CheekiBreekiPL

-…nie chcę mówić… po prostu… nie jestem chętna, aby to powiedzieć.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-W porządku, nie ma żadnego problemu. Powiesz, kiedy będziesz mieć na to ochotę.