Stodoła rodziny DeMayo

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Zdecydowanie nie wchodzi w grę!-zaprotestowała Perydot-Te kwiatki mają być zebrane przeze mnie, chociażby miała przez to zginąć!-wykrzyknęła walecznie Perydot, a następnie ze wszystkich sił pobiegła według wskazówek Andy’ego.

[Andreas D.]

Woj2000

-Perydot, zaczekaj chociaż na mnie! - powiedział zaskoczony jej determinacją, biegnąc za nią
-* Cholera, te psiapsiółkowe sprawy to jednak nie byle bzdury, tylko poważny biznes…* - pomyślał nieco sarakstycznie, idąc w te pędy za żółtozielonym skrzatem w sukience.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Ten żółtozielony skrzat w sukience biegnie dużo szybciej, niż Andy mógł się po niej spodziewać! Perydot wyprzedza o jakieś dziesięć metrów. Jeśli Andy nie wypruje nagle jak z armaty, to nici z dogonienia jej.

[Andreas D.]

Woj2000

-Nosz cholera, zaczekaj! - krzyknął, jednocześnie próbując zwiększyć tempo swojego biegu.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Nie mogę, jeszcze mi kwiatki niebieskie ukradną!-odkrzyknęła Perydot, wciąż biegnąc. Andy jest już trochę bliżej.

[Andreas D.]

Woj2000

-Nikt ci niczego nie ukradnie! To łyse pole, nikogo tu nie ma! - powiedział między wywołanymi z wysiłku wdechami, wciąż biegnąc w próbie dogonienia Perydot - Te kwiatki są bezpieczne!

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Perydot się zatrzymała na pięcie i obróciła w kierunku Andy’ego.
-Ale jak to nikt mi nie ukradnie kwiatków? Przecież wszystko da się ukraść, to kwiatki też!-odpowiedziała z niedowierzaniem.

[Andreas D.]

Woj2000

Andy szybko wyhamował, nie chcą w nią wpaść. Kiedy już stanął, westchnął nieco zziajany kilka razy i odpowiedział.
-No, da się je ukraść ale, po pierwsze, nikt tego nie robi, bo ludzcy złodzieje mają ciekawsze łupy, a po drugie, jest to zupełne odludzie, gdzie prawie nikt się nie zapuszcza. - wyjaśnił w miarę spokojnie - Nie zdziwiłbym się, gdyby ty i ja bylibyśmy jedynymi ludźmi, czy też kosmitami, w promieniu kilku hektarów.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Perydot mrugnęła kilka razy niepewnie.
-A nie prawda, jest jeszcze Lapis. I Dyniek, czyli w sumie też kosmita. I skoro już tutaj jesteś, to może mi powiesz co robiła Lapis kiedy przyszedłeś do stodoły. Muszę wiedzieć, czy niczego nie podejrzewa! No to mów!-powiedziała Perydot mocno zniecierpliwiona.

[Andreas D.]

Woj2000

-Siedziała na balkoniku i oglądała telewizję, a kiedy przyleciałem, to ze mną przez chwilę porozmawiała i wróceła do wpatrywania się w telewizor. Nic szczególnego. - odpowiedział zwyczajnie, po czym dodał zachęcająco - To co, Perydot? Idziemy już pe twoje upragnione kwiatki? Tylko wolniej, bo naprawdę one ci nie znikną. Masz moje słowo lotnika, że tak będzie.
Kiedy to wypowiedział, nonszalancko wyciągnął dłoń z wystawionymi i złączonymi dwoma palcami przed siebie, jakby chciał składać przysięgę.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Perydot tak jak wcześniej, kilka razy zamrugała.
-Cokolwiek. A teraz lepiej ty prowadź mnie do tych kwiatków, bo nie mam zielonego pojęcia gdzie one mogą być. Prawdę mówiąc… Zgubiłam się tutaj pół godziny temu. To takie upokarzające!-jęknęła Perydot mocno zrezygnowana oraz zmęczona.

[Andreas D.]

Woj2000

-Hej, nie ma się czym przejmować. - odpowiedział łagodnie, mając w zamyśle podnieść ją na duchu. Jakoś… nie chciał, by ten przyszywany kosmiczny krewniak-karzełek się teraz przygnębiał z powodu jakiejś błahostki - Nie jest upokarzające to, że się zgubiłaś. To tylko zwykły brak orientacji w terenie. A upokarzającym jest coś, co robisz specjalnie, by ośmieszyć kogoś, a zwłaszcza siebie. A chyba raczej nie chciałaś specjalnie błąkać się tu przez pół godziny, co?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Perydot przybrała onieśmielony wyraz twarzy.
-Prawdę mówiąc, przez pierwsze piętnaście minut tak, bo myślałam, że jak będę się przypadkowo szwędać po okolicach, to szybciej znajdę te przeklęte niebieskie kwiatki nóż gdybym szuka ich chodząc po jakiejś tam określonej ścieżce. Albo coś takiego. Cokolwiek.

[Andreas D.]

Woj2000

-I to był twój błąd. Szukanie zawsze zaczyna się od ścieżki, gdyż tak jest łatwiej. Dlatego lepiej ją teraz przeszukać…

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Och. Teraz to wszystko jest takie jasne! Dzięki Andy. To… Pokażesz mi gdzie mam iść, żeby przestać być zgubioną na środku tego zielonego niczego?

[Andreas D.]

Woj2000

Andy szybko wskazał palcem na leżącą w odsali ścieżkę między polem a lasem, którą jakiś czas temu szedł.
-Widzisz to wydeptane między twoją kukurydzą a lasem? Idź wzdłuż niej, aż do starego płotu będącego granicą tej ziemi. Jak tam żadnych niebieskich kwiatków nie znajdziesz, to wejdź na obrzeża lasu, ale tylko na obrzeża i szukaj pojedynczych grup kwiatków przy krzakach. Tam najłatwiej znajdziesz te niebieskie.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Perydot oraz razu wypruła jak torpeda w kierunku pierwszej drogi wskazanej przez jej aktualnego towarzyszą. Szybka jest, skubana…

[Andreas D.]

Woj2000

Wiedząc, że gonienie jej teraz nie ma specjalnego sensu, postanawia iść za nią powolnym, spokojnym krokiem. W końcu sam wie, gdzie ta urocza kosmitka w kiecce sobie poszła.
-* No Andy, zrobiłeś dziś dobry uczynek… * - pomyślał wesoło, idąc spokojnie tą samą drogą, którą przyszedł.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Perydot na pewno musi bardzo lubić tą Lapis, skoro tak się męczy ze znalezieniem dla niej właśnie niebieskich kwiatków. Nie żadnych innych, tylko i wyłącznie niebieskich.

[Andreas D.]

Woj2000

Andy jest święcie przekonany, że musi to być ni mniej, ni więcej, jak szczera, prawdziwa przyjaźń między dwiema kobietami. Chodzi mu o taki typ relacji, w którym kobiety są kimś więcej niż zwykłymi ,psiapsiółkami" - są raczej prawie nierozłączne i dosłownie rozumieją się bez słów.