Nowy Asgard
-
-
-
-
-
-
Andrzej_DudaVergis:
Perła nie drgnęła ani milimetra.
Czarna:
Trudno powiedzieć, co to jest. Nic nie widać. Ale bardziej takie jakby ktoś ci nałożył szmate na głowę niż jakby się urodziło ślepym.
Alexa zaczęła lekko płakać, ale jednocześnie kiwa głową na zgodę.
Peach:
Jeśli to się stało w budynku, to na pewno ktoś ją znajdzie… Trzeba szukać na zewnątrz!
Sigyn:
Z tego co widać, coś jest na rzeczy. Jak to sama stwierdziła, coś wisi w powietrzu. Tylko co? Jeszcze przed chwilą wszystko było normalne… -
-
-
Vergis:
Nie udało mu się po raz kolejny. Najwidoczniej ze wszystkiego co mógł mieć, kontrolą przedmiotów za pomocą siły woli to Vergis obdarzony nie jest.
Czarna:
-Do… Dobrze ciociu… Ale co jeśli nie zdążysz krzyknąć, jeśli nas na przykład zaskoczą?! - odpowiedziała mocno spanikowana tym wszystkim. Nie ma co się dziwić, to przecież jest jeszcze tylko dziecko i nie można jej obarczać wszystkimi problemami tego świata.
Peach:
To… To wszystko jest tutaj podejrzane! To jest na pewno sad… Ale… Wszystko tu jest takie… Martwe! Liście pożółkły, jabłko zgniły doszczętnie i upadły na ziemię, tocząc dookoła siebie wyjątkowo paskudny odor… Nawet ptaki przestały śpiewać! Do tego nad tym wszystkim dosłownie zataczają się czarne chmury… W przenośni również.
Sigyn:
Źródła handry tak łatwo nie da się znaleźć… Ale dopiero po wyjściu na zewnątrz Sigyn zobaczyła w jaki beznadziejnym stanie są wszyscy mieszkańcy Nowego Asgardu. Mają wory pod oczami, czerwone spojówki… A na dodatek tego wszystkiego są przestraszeni siebie nawzajem i nawet mimo tego tłoku ma ulicach, skuleni starają się siebie unikać za wszelką cenę, nie nawiązują nawet kontaktu wzrokowego. Warto dodać, że pogoda jest taka, jakby zaraz miała się rozpętać burza, jakiej ta planeta nie widziała. -
Vergis
Poobserwował otoczenie. Jeśli nikogo by nie było w zasięgu, to szybciutko by podbiegł i zabrał perłę w zęby, po czym udał się w bezpieczne miejsce. Jesli nie, to postaralby się nieco okrążyć jegomościa.
Czarna
Pogłaskała Alexa lo głowie.
-Alex, rozumiem twój strach. Sama też taka byłam, możesz mi uwierzyć. Jednak jeśli zostanę poofnięta, to znaczy to samo. Masz za mną sie nie oglądać. Tylko biec. -
Vergis:
Niestety, nie było okoliczności co dot tego, żeby przechwycić Perłę. Trudno byłoby też spróbować okrążyć intruzów, ponieważ teraz tak właściwie tajemniczy uzbrojony osobnik oraz jego “cień” rozdzielili się i chodzą dookoła sadu oddzielnie.
Czarna:
Alexa natomiast tylko kiwa głową na zgodę, starając się o to, żeby nie wybuchnąć łzami, pogarszając sytuację dla ich obojga. -
Vergis
Spróbował wycofać się do wejścia. Może tam będzie jakaś możliwość, by kogoś zawolać.
Czarna
Spojrzala sie na Alexa smutnym wsrokiem. Przez kilka sekund myślała, ale w końcu jej przyszło
-Albo wiesz co… Właź mi do klejnotu. -
Vergis:
Lepiej, żeby się śpieszył, ponieważ wygląda na to, że jest to jedyne wyjście na uratowanie się.
Czarna:
Alexa się zarumieniła, co w połączeniu z niedoszłym płaczem sprawia, że wygląda naprawdę godnie politowania.
-Zł-Słucham? - spytała się niepewnie. -
Czarna
-No do klejnotu wejdź. Na miejscu dostaniesz przyrząd do oddychania z systemem odzyskiwania tlenu z wydychanego powietrza. Tam będziesz bezpieczny.
Vergis
I tak też eobił powoli i ostrożnie, by nie zostać wychwycony. -
Czarna:
Alexa się spojrzała na nią jak na skończoną wariatkę. Właściwie, każdy nieobeznany w temacie rzucił by jej w takiej sytuacji ten rodzaj spojrzenia.
Vergis:
Całe szczęście, że nie zabrnęli daleko w ten cały sad. Vergis po chwili skradania się, znalazł się ponownie przy drzwiach do swojego domu. -
Czarna
-W dosyć dużym skrócie. Każdy klejnot jest wejściem do wymiaru kieszonkowego właściwego dla każdego klejnotu. Niestety, nie ma tam atmosfery. No i będziesz się musiał zmieścić z 1700000 moimi innymi osobowościami i Sorrowem. Mógłby grać chór w tragedii klasycznej. - mrug.
Vergis
Więc… W te pędy do taty. Może on znajdzie rozwiązanie. -
Czarna:
Alexa spojrzała się po prostu zdegustowana na swoją ciocię. Trudno powiedzieć, czy jej żartem w takiej sytuacji, czy tym, że w tej sytuacji musi wejść kilka warstw wewnątrz swojej cioci. Bez kontekstu nie brzmi to dobrze.
Vergis:
Tylko teraz pytanie brzmi, gdzie jest tata?! Nigdzie go nie ma! -
Vergis
Najpierw udał się chyba w dość oczywiste miejsce, czyli do jego pokoju. Tam zacznie.
Czarna
-Posłuchaj, to najbezpieczniejsze muejsce w okolicy. -
Vergis:
W jego pokoju nie ma nikogo… Nikogo dosłownie! I pachnie… No, po prostu coś tu śmierdzi. Trupem.
Czarna:
-Śmiem… Wątpić… - odpowiedziała dość niechętnie i sceptycznie. -
CZarna
Chyba nie trzeba mówić, że przybrała wyraz twarzy podobny do Hel?
Vergis
Zaczął wąchać za tym. Wszystkie najgorsze możliwe myśli przetoczyły się po jego umyśle.
