Miasto Axer
-
Idąc ścieżką odnalazłeś rozwidlenie, które pewne prowadziło do tamtego wejścia, którym najpierw wkroczyłeś do labiryntu tuneli, bądź jakiegoś zupełnie innego. Może Krasnoludy to wszystko odróżniały, dla Ciebie te góry były jednym i tym samym. Niemniej, Twoją uwagę przykuły osobliwe, ale znajome dźwięki: Szczęk oręża. A gdy dołączył do niego pobliski grzmot i z nieopodal w niebo wystrzelił piorun, wiedziałeś już, że coś się dzieje.
-
Być może moje podejrzenia o niespodziewany atak na Axer się sprawdzają. Poszedłem drogą, która nie prowadziła do wejścia do kopalni. Ostatni raz jak tam byłem, wejścia (wówczas dla mnie wyjścia) pilnowały szkielety.
-
To właśnie tam zastałeś źródła owych dźwięków. Po jednej stronie była to cała banda Krasnoludów, jeden wyglądający na typowego przedstawiciela swojej rasy, drugi uzbrojony w dwuręczny topór, dwa topory jednoręczne i kilka toporków do rzucania, w pełnej zbroi, kolejnego, który odziany był w ciężkie szaty Maga i uzbrojony był jedynie w kostur, oraz człowieka, jedynego, który do tej ekipy nie pasował. Mierzyli się oni obecnie z całą bandą Szkieletów, było ich kilkanaście, ale drugie tyle położyli konsekwentnie trupem. Nagle na przód grupy wysunął się Krasnolud-Mag i wypuścił w grupę Szkieletów błyskawicę. Wtedy nagle, może z pomocą Magii Cienia, przed nimi pojawił się Wampir, który swoim dwuręcznym mieczem zablokował błyskawicę i jakby ją wchłonął. Po chwili jego głownia zajaśniała czerwonym światłem, a potem wyleciała z niej ta sama błyskawica, ale czerwona i o wiele potężniejsza, która trafiła zaskoczonego Krasnoluda, zabijając go na miejscu, nim zdołał postawić jakąśkolwiek magiczną barierę, która mogłaby uchronić go przed tym niespodziewanym atakiem.
-
Nie zastanawiałem się długo.
Ruszyłem do walki wypatrując wrogów, których mógłbym zaatakować. Starałem się nie podchodzić blisko wampira, nie miałbym z nim szans. -
A Wampir pewnie nawet Cię nie zauważył, zajęty był wymianą ciosów z tym obwieszonym bronią Krasnoludem, który wpadł w istny szał po śmierci Maga i nim zwarł swój topór z klingą krwiopijcy, za pomocą swoich toporów wymordował przynajmniej dwa tuziny kościanych wojowników, wyżynając sobie drogę do Wampira. Drugi Krasnolud i człowiek już zauważyli Twoje przybycie, ale bynajmniej nie mieli ochoty na pytania czy kwestionowanie Twojego wsparcia, oprócz Wampira były tu też tłumy jego ożywionych żołnierzy, z którymi musieliście się zmierzyć. Jedynym plusem jest to, że nie brakowało Ci celów do walki, już po chwili od przybycia równocześnie zaatakowały Cię dwa Szkielety, a kolejne trzy były w drodze.
-
Udałem, że zaatakuję poziomym cięciem z boku, gdyż miało to zamarkować mój drugi, identyczny cios, tyle że z drugiego boku. Tutaj trzeba szybko działać, zabić przeciwnika i przejść do następnego.
-
Pozbyłeś się tak jednego wroga, rozcinając go na pół, co jednak go nie zabiło: od pasa w górę wciąż funkcjonował i podpierając się rękoma czołgał się w Twoim kierunku. Ale to mniejszy problem, jeśli porówna się go do drugiego przeciwnika, ten był już w pełni sprawny i uzbrojony w miecz, który wzniósł nad czaszkę i zadał nim cios, którym mógłby rozpłatać Ci głowę, gdyby trafił.
-
Jednym mieczem zablokowałem jego cios, drugi trzymałem w pogotowiu jeśli ten miał zamiar użyć finty. Jeśli udało mi się, dźgnąłem mieczem czołgającego się szkieleta i podpaliłem obydwa miecze magią ognia.
-
Wszystko się powiodło, a po bloku Szkielet odstąpił, nie miał na tyle siły, aby mocować się z Tobą, zwłaszcza że miałeś drugi miecz, więc cofnął się o kilka kroków i znów zaatakował, tym razem zamaszystym cięciem na wysokości Twojego gardła. W tym czasie dołączyły do niego trzy kolejne Szkielety, które zaczęły otaczać Cię ciasnym półkolem. Taktyk z Ciebie żaden, ale pamiętałeś wojskową regułę: Otoczenie to nie zawsze pewna śmierć. No, chyba że walczysz przeciwko Nieumarłym.
-
Odskoczyłem do tyłu i schowałem jeden miecz, aby jedną ręką móc czarować. Oczywiście magii nie miałem zamiar użyć do atakowania lub bronienia się przed szkieletami. Spróbowałem strzelić w szkielety pociskami ognia, aby następnie zrobić taktyczny manewr bojowy zwany odwrotem z frontu, mówiąc prościej - spierd*lać. Czy krasnoludy również się wycofywały?
-
Człowiek i towarzyszący mu brodacz powoli ustępowali pola, wiedząc, że tej walki sami nie wygrają, ale ten topornik, który zwarł się z Wampirem, wciąż walczył, mimo że pot zalewał mu oczy, to on wciąż wymachiwał toporem, śmiertelnie zmęczony, ale napędzany żądzą zemsty i wściekłością.
Zniszczyłeś w ten sposób dwa z czterech Szkieletów, otwierając sobie drogę ucieczki. Lepiej skorzystać z niej jak najszybciej, nim ci dwaj skonsolidują swoje ruchy lub dołączy do nich więcej wojowników. -
Więc i skorzystałem. Szkoda tamtego krasnoluda, ale nijak bym mu pomógł.
-
Uciekaliście wspólnie, ale po jakimś czasie odwróciliście się, widząc, że Szkielety już Was nie gonią, a ustawiają się czwórkami w zwartym szeregu obok Wampira, który wydawał się bardziej rozbawiony, niż zmęczony długim pojedynkiem z Krasnoludem, kończąc go dwoma machnięciami zaklętej klingi: Pierwsze pozbawiło go rąk na wysokości łokci, pomimo noszonej zbroi, a drugie skróciło i tak mizerny wzrost o głowę. Choć krwiopijca znów mógł się teleportować i pojawić między Wami, a potem zabić, aby nie zostawiać świadków, to on jedynie się uśmiechnął, ukazując długie kły. Następnie machnął mieczem kilka razy, a tuż przed nim otworzył się zielony portal. Słyszałeś o Magach, którzy potrafią tworzyć takie wrota, ale podobno było to tak trudne, że jedynie Wielki Mistrz Gildii Magów to opanował, a teraz, na Twoich oczach, przez taki portal przeszły najpierw Szkielety, a później sam Wampir. Gdy tylko ostatni skrawek jego peleryny zniknął, wrota zatrzasnęły się i zniknęły tak nagle, jak się pojawiły.
-
- Wiecie może, kim do cholery są te szkielety i ten wampir? - spytałem resztę krasnoludów podczas uciekania.
-
//Krasnoluda i człowieka, piszę to już chyba trzeci raz.//
- A cholera wie. - odparł Ci brodacz. - Mieliśmy sprawdzić, czemu jedna kopalnia nagle przestała wysyłać surowce. Myśleliśmy, że to pewnie Burgundy, a z nimi byśmy nie mieli problemu, ale za to pojawili się oni, chuj wie skąd, po co i kim byli. Ale spuścili nam lanie, to się wycofaliśmy, tylko że tamtych dwóch najemników, braci i moich dobrych mord, zginęło.
- A Ty kim w ogóle jesteś? - zapytał człowiek, gdy Krasnolud wyjaśnił sytuację, patrząc na Ciebie podejrzliwie. -
//Sorry//
- Przykro mi - odparłem krasnoludowi i zwróciłem się do człowieka - ja jestem zwykłym najemnikiem, który oczyszczał kopalnię z burgundów gdy zjawiły się szkielety. Wtedy zacząłem uciekać.
-
- Czyli to cholerstwo sięga głębiej. - mruknął Krasnolud, gładząc się po bujnej brodzie. - Idź powiedzieć o tym w mieście, my musimy wrócić i zabrać zwłoki naszych kompanów, żeby zapewnić im godny pochówek. - dodał, zwracając się do Ciebie. - Krasnolud nie jesteś, więc pewnie masz gdzieś mój kraj i stolicę, ale zrób to z tej Waszej ludzkiej przyzwoitości czy jak Wy to nazywacie.
-
- Dobrze i tak nie mam nic to roboty - odparłem. Ruszyłem w stronę miasta, kierując się do gildii górniczej.
-
Przeszedłeś procedurę przy bramach dość sprawnie, strażnicy pewnie Cię jeszcze pamiętali, a głowy Burgundów były dodatkowym argumentem przemawiającym za tym, aby Cię wpuścić. Tak też się stało i po krótkim marszu dotarłeś do siedziby gildii.
-
Rozejrzałem się za kimś, kogo mogłoby interesować wieść o ataku z kopalni. No i zwrócić głowy burgundów, bo te już wystarczająco śmierdziały
