Forteca Paktu Trzech
-
Beliar “Kruk” Erererere
Była jakaś liczebnością mu odpowiadająca? Około pięćdziesięciu ludzi? -
//Ludzi, w sensie najemników, czy ludzi, w sensie ludzi?//
-
///Nie obchodzą mnie ich rasy, nie jestem rasistą. Każdy zginie dokładnie tyle samo razy.///
-
Było kilka takich grup, choć najwięcej było tych mniejszych, liczących poniżej pięćdziesięciu osób, ale były też dwie czy trzy, których liczebność przekraczała setkę.
-
Beliar “Kruk” Erererere
Większych nie chciał, spróbował zlokalizować przywódcę bandy liczącej pięćdziesięciu ludzi. -
Większość tej grupy stanowili Zielonoskórzy, Orkowie, Orkologi, Gobliny i Hobgobliny. Bez trudu zlokalizowałeś przywódcę, największego spośród Orków, o przekrzywionej szczęce, jakby ktoś mu ją złamał, a ta zrosła się, ale nie tak jak powinna. Ostrzył on właśnie ostrze swojego dwuręcznego topora, rozmawiając jednocześnie z jakimś obwieszonym nożami Hobgoblinem, zapewne jego zastępcą.
-
Beliar “Kruk” Erererere
Zbliżył się do nich.
- Jeżeli się nie mylę, to ty przewodzisz tej grupie, prawda? -
Większość najemników nie miała złudzeń co do tego, komu służą i w jakim charakterze mogą zostać wykorzystani lub jak ukarani, gdy zawiodą lub podpadną komukolwiek bezpośrednio z Paktu. Ale to był Ork, może jego zastępca miał więcej rozumu w głowie, on zaś zmierzył Cię z góry zimnym spojrzeniem.
- Ta, a bo co? Nie widać, że to ja tu żem jest szefo? Że Ogrun największy i najsilniejszy? -
Beliar “Kruk” Erererere
- Widać, ja tylko pytam. Jakie są twoje warunki, żebyś ty i twoja grupa ruszyli z moimi oddziałami? -
- Złoto. Duuużo złota. I wszystkie łupy i kobietki dla nas, nie dla Ciebie ani Paktu. A jak coś jeszcze dorzucisz, to skrzyknę Ci więcej chłopa.
-
Beliar “Kruk” Erererere
- Myślę, że będę w stanie coś w tym temacie zrobić. Jeżeli zdobędziecie jakieś artefakty na wrogich żołnierzach samodzielnie, to są wasze. -
- Artefakty? - powtórzył zainteresowany Ork. Jak większość swoich współbraci gardził Magią i Magami, ale z drugiej strony wizja posiadania płonącego topora czy kruszącego mury młota była naprawdę kusząca, a taka broń kupiłaby Ci jego lojalność nie tylko na tę misję i nie tylko w szeregach Paktu.
-
Beliar “Kruk” Erererere
- Owszem. Pojawiły się wśród żołnierzy Cesarstwa ostatnim razem, więc myślę, że i w kolejnych walkach możemy się na nie natknąć. Jeżeli, oczywiście, wyrażasz zainteresowanie do współpracy ze mną. -
- Jakie artefakty? - dążył Zielonoskóry, mający już najwidoczniej doświadczenie, bezpośrednie lub wynikające z czyichś opowieści, że nie każdy artefakt jest zaklętą i zabójczą bronią.
-
Beliar “Kruk” Erererere
- Takie, jakie się przydają w walce, głównie broń, ale mogą się zdażyć elementy zbroi. -
- Ogrun i jego chłopy będą dla Ciebie walczyć i umierać. - powiedział Ork, przypieczętowując Waszą umowę. - Dopóki im się to będzie opłacać. I reszcie, bo Ogrun znajdzie też więcej chłopa, jak dostanie artefakt.
-
Beliar “Kruk” Erererere
- To się znając życie wydarzy i to bez problemów. Dzisiaj wyruszam, więc jeżeli możesz, to przygotuj się Ogrunie, bo będzie miała miejsca dobra walka. -
Ork uśmiechnął się, tylko takie walki go przecież interesowały, i odszedł, zapewne w poszukiwaniu kolejnych najemników dla Twojej sprawy.
-
Vader:
Po dość długiej podróży, wydłużonej przez bandy maruderów, potworów i innych kreatur, z którymi musiałeś się uwinąć, nim mogłeś wznowić podróż, dotarłeś wreszcie do wielkiej warowni Paktu Trzech, budzącej grozę organizacji, która jednak ostatnio dziwnie przycichła. A ściślej mówiąc, to dostałeś się w okolice pierwszej z wielu linii obronnych otaczających samą fortecę, gdzie powinieneś wymyślić odpowiedni sposób, aby dostać się tam i przeżyć, bo zwykłe wejście raczej odpada. -
Beliar “Kruk” Erererere
Tymczasowi Krukowi, z całej tej listy zakupów co do uzbierania nowej armii, już chyba nic nie pozostało. Oprócz czekania tych kilku godzin, by móc je odebrać.Baszal “Niziołek” Vallohr
To, że zwykłe wejście odpadało, było zjawiskiem wielce niekorzystnym, gdyż był posłańcem, a nie włamywaczem. Jednakże, sprawdzając okolicę, postarał się o to, by ustawić się tak, by ktoś mógł go zauważyć. W końcu, nie był aż takim niziołkiem.
