Miasto Kasuss
-
-Kto to Zevoru? - Zapytała zaciekawiona.
-
- Najemnik, łowca głów i płatny morderca, najskuteczniejszy w Kasuss i całym Elarid. Wytropi i zabije każdego, a gdy raz złapie trop, już nigdy nie zrezygnuje z pościgu. Mówią, że raz tropił swoją ofiarę aż do Dekapolis, bo w ostatniej chwili zdołała uciec do Karak’Akes na statku płynącym tam z Gilgasz. No, ale nie dziwię się, że jest tak skuteczny, to ponoć Wilkołak, który dzięki artefaktowi potrafi kontrolować swoją przemianę.
-
Nie będzie ryzykował, poczeka sobie na efekt ich pracy.
-
Elfów nie zabili, bo długousi nie byli głupi, uciekli tak szybko, jak tylko mogli, widząc, że ich łuki i strzały nie robią już wrażenia na murze tarcz najemników, ale i tak pozwoliło Wam to maszerować dalej, wgłąb kompleksu pałacu, aby zdobyć kilka kolejnych elfickich łbów do kolekcji.
-
-T-to dobrze, że już go nie ma w okolicy… A co się stało z panem Nordem?
-
- Zabili go. - odparł krótko, a choć starał się, aby głos mu przy tym nie drżał, to widać, że było to dla niego raczej bolesne wspomnienie.
-
Zamyśliła się na chwilę, po czym po jej polikach zaczęły płynąć łzy.
-Gdybym nie była taka bezużyteczna, to mój pan i pan Nord nadal by żyli… -
No to wmaszerował wraz z innymi z toporkiem poplamionym krwią w silnych, krasnoludzkich łapskach.
-
Taczka:
Nie za bardzo wiedział, co powiedzieć, więc jedynie usiadł obok Ciebie i Cię objął.
- To nie Twoja wina. - powiedział, chcąc Cię jakoś pocieszyć.
Kazute:
Szło sprawnie, Elfy spierdalały aż miło, dopóki nie trafiliście na salę tronową, tam drogę zagradzały Wam kunsztownie zdobione wrota. Miały zapewne pełnić funkcję dekoracyjną i być świadectwem bogactwa gospodarza, ale teraz miały kupić nieco czasu tym, którzy chcieli przygotować obronę lub jakoś stąd uciec. Nie były przygotowane do obrony, padłyby po jednym czy dwóch uderzeniach tarana, ale Wy takiego nie macie, to zaś wciąż solidny kawał drewna z metalowymi zawiasami. -
-A-ale… - Pociągnęła nosem. - Gdyby wtedy te Gobliny mnie kupiły, to nic złego by się nie stało…
-
- To już było, nic tego nie zmieni. Możemy tylko żyć dalej i jakoś to życie sobie ułożyć.
-
Wytarła oczy, po czym spojrzała na Verofa.
-Ch-chyba masz rację… -
Ta, skąd tu teraz wytrzasnąć taran w środku małego pałacyku? A w mieście przecież nie rosną solidne drzewa, to nie las. Oparł się o toporek gładząc swoją długą brodę myśląc nad rozwiązaniem problemy i jednocześnie licząc, że reszta zebranej tu hołoty znowu coś wymyśli.
-
Taczka:
- Też mam taką nadzieję. Potrafisz gotować? Mamy już kryjówkę, ale powinniśmy zadbać o coś do jedzenia, musimy mieć siły do dalszej ucieczki.
Kazute:
Hołota tym razem nic nie wymyśliła, może poza kilkoma Orkami, którzy bezskutecznie próbowali wykorzystać swojego martwego kompana w tej roli. Nie wyszło, ale chociaż poprawili tym humor innym najemnikom. -
To dowiodło tylko znanej już tezy, że martwy Ork mimo swojej masy nie jest już taki silny i potężny. Hm… są w pomieszczeniu jakieś gargulce lub inne wielgachne rzeźby, by użyć ich jako tarana skuteczniejszego niż martwy Zielony?
-
Ozdoby zapewne były, w końcu każdy watażka lubił obnosić się ze swoim bogactwem, jednak nie tu, w holu prowadzącym do swojej siedziby. W jego sali tronowej, czy jak inaczej nazwać główne pomieszczenie, znajdują się zapewne tego typu przedmioty, ale szkoda, że dopiero tam.
-
Szkoda. A same drzwi pewnie są zbyt mocne, by je wyrąbać przez kilku rosłych chłopów?
-
Jest to prawdopodobnie jedyna alternatywa, chyba że znajdziecie inną drogę.
-
Na razie nic kreatywniejszego nie przychodziło mu do głowy, więc chwycił topór gotów do zamachu.
- Te, Khargul, chodź spróbujem te kurestwo wyrąbać - zawołał jeszcze towarzysza i z całej siły pierdolnął ostrzem w drzwi. -
-Nie wiem, czy uda nam się coś ugotować w środku lasu…
