Kryjówka Łaków.
-
I czekałaś tak dziwnie długo. Nie słyszałaś, o czym rozmawiali, o ile w ogóle rozmawiali, zawsze mogło to tyle trwać dlatego, że Mag przeglądał pieczołowicie każdy dokument. Tak czy siak, Verof w końcu wyszedł, a tak szerokiego uśmiechu na jego twarzy dawno nie widziałaś.
-
Wstała od razu, jak Verof wyszedł, a widząc jego uśmiech także się uśmiechnęła.
-O czym rozmawiałeś z panem czarodziejem? -
- O tym wszystkim, co miałaś dla niego zrobić. Uznał, że należy mi się za to nagroda, że zadbałem o dokumenty, abyś mogła je dostarczyć.
-
-Jaką nagrodę? Powiedz, powiedz! - Ucieszyła się, bo miała nadzieję, że Verof będzie mógł zostać przy niej.
-
- Uznał, że być może warto będzie we mnie zainwestować… W końcu będę kimś więcej niż pachołkiem, popychadłem i błaznem. Ale zanim to się stanie, zostanę tutaj przez jakiś czas.
-
-Co za ulga… - Przytuliła się do Verofa. - Jeśli miałbyś odjeść, to ja pójdę z tobą.
-
- To był jeden z moich warunków, a Mag nie miał chyba nic przeciwko.
-
-A chciałbyś może… - Zarumieniła się. - Pójść ze mną na spacer?
-
Pokiwał głową.
- Wątpię, żebym opuścił szybko to miejsce, a jakoś nie ciągnie mnie do towarzystwa reszty Łaków… Nie zrozum mnie źle, jestem im wdzięczny za pomoc, jakiej udzielili mnie i tobie, ale zwyczajnie jakoś… Nie wiem. Nie czuję się przy nich pewnie. -
-Dlaczego? - Zapytała z ciekawości.
-
Wzruszył ramionami, niepewnie rozglądając się wokół, ale chyba żaden z Łaków nie podsłuchiwał, a nawet jeśli, to nie obchodziły go zupełnie słowa chłopaka. Mimo to znów ściszył głos.
- To dziwne. Nienaturalne. Raz są ludźmi, raz zwierzętami. Przeraża mnie to, bo nie wiem z kim mam tak naprawdę do czynienia. -
-Nie wszyscy rodzą się normalni i naturalni… - Zasłoniła swoje uszy dłońmi.
-
- Ty to co innego. Więcej w tobie z człowieka niż zwierzęcia. U nich… myślę, że jest odwrotnie. - odparł i ruszył powoli przed siebie, na obiecany spacer.
-
Poszła za Verofem.
-Powiedz mi… Nawet jeśli wyglądam inaczej niż wszyscy, to chyba nic złego, prawda? -
- Wygląd nic nie zmienia, bardziej chodzi o to, że tamci nie tylko wyglądają, ale i zachowują się jak dzikie zwierzęta. Po prostu boję się, że ich dzika natura może wziąć górę i będą wtedy w stanie nas nawet zabić.
-
-Nie wiem, co powinnam o nich myśleć. Oni też myślą i czują tak jak my…
-
Pokiwał głową i nie kontynuował tematu, idąc w milczeniu. Widocznie nie miał zamiaru ciągnąć tej dyskusji lub obawiał się, że jakoś cię w końcu urazi swoimi słowami.
-
-Verof, kim chciałbyś zostać w przyszłości? - Zapytała po chwili myślenia nad tematem do rozmowy.
-
- Żebym ja to wiedział. Nigdy o tym nie myślałem. Zawsze byłem pomagierem, sługą, błaznem, popychadłem. Dopiero teraz mogę stać się kimś. I będę kimś. - oświadczył hardo, ale po chwili głos nieco mu się złamał. - Ale nie wiem kim dokładnie.
-
-Ważne, że w siebie wierzysz… - Spuściła wzrok. - Ja nie wiem, czy do czegoś się nadaję…
