Gwieździsta Puszcza
-
Poczęła chodzić i szukać czegoś, w czym mogłaby pomóc. Nic innego do roboty jej nie pozostaje, więc może pomoże komuś innemu.
-
Poza doradzeniem jednej z kobiet, jakie zioła pomogą w chorobie jej malucha, nie byłaś w stanie znaleźć nikogo, komu mogłabyś się przydać. Gdy stałaś już przed przerażającą wizją kolejnego nudnego, pełnego spokoju dnia, usłyszałaś poruszenie, które szybko opanowało całą wioskę: wrócili wasi zwiadowcy, a choć wracali wielkim pośpiechu, od razu kierując się do chaty wodza, z rozmów innych mieszkańców wioski wychwyciłaś jedno słowo: “Obcy”. Wiedziałaś, o kogo chodzi. Mivvoci nie nazwaliby tak swoich współplemieńców z innej części lasu, wszak byliście jedną, wielką rodziną. Musiał to być więc ktoś inny. Ale nim zastanowiłaś się, co może sprowadzać tu Pirkhów, Amaksjan, Ubairgów czy innych, jeden ze zwiadowców w biegu rzucił w twoim kierunku, z racji twojej wysokiej pozycji w wiosce, trzy słowa, które zaciekawienie i oczekiwanie zmieniły w niepokój: “Ludzie z Dali”. Przybysze, którzy pojawili się w waszym świecie znikąd, biorąc go w posiadanie ot tak. I choć wśród nich znajdowali się mądrzy, honorowi, dobrzy i szlachetni, to więcej było tych złych, głupich, chciwych, nikczemnych i okrutnych, co daje ci powód, aby szykować się na najgorsze… Najgorsze dla ciebie, twoich pobratymców i całej wioski.
-
Ludzie z Dali? LUDZIE Z DALI?! Zaczęła krzyczeć wewnętrznie bowiem sama nie wiedziała, czego się spodziewać. Czego oni mogą tu szukać? Co ich tu sprowadziło? Po co ich obecność tutaj…?
Zaczekała na rozwój wydarzeń. -
Kimkolwiek byli ci przybysze, nie było ich wielu. Tylko tyle mogłaś niestety stwierdzić, bo wkroczyli do wioski w pośpiechu, otoczeni szczelnym kordonem waszych zwiadowców, myśliwych i wojowników, kierując się wprost do chaty wodza waszej społeczności. Nim jednak wymyśliłaś, pod jakim pretekstem dostać się do środka, aby bliżej przyjrzeć się przybyszom, twój problem zniknął sam z siebie: jeden z zaufanych ludzi wodza podbiegł do ciebie po kilku minutach od przybycia Ludzi z Dali i polecił ci udać się do siedziby wodza.
-
Na cóż wódz mnie wzywa? pomyślała. Odpowiedź na to pytanie jest tylko jedno - należy się tam udać. Tak też zrobiła.
-
Zastałaś go w chacie, wraz z żoną, najstarszym synem oraz najbliższą świtą. Wszystkich ich oczywiście znałaś i to nie oni byli ciekawą częścią tego spotkania, ale siedzący naprzeciwko, po drugiej stronie paleniska, Ludzie z Dali. Było ich zaledwie trzech: jeden wysoki, szeroki w barach, dobrze zbudowany, o brodatej i ogorzałej twarzy, przypominający bardziej zwierzę i człowieka, odziany w skóry i futra, z bobrową czapką na głowie; drugi był młodszy od pierwszego, bardziej niż na trapera, wyglądał na typowego ludzkiego rewolwerowca, był gładko ogolony, dość przystojny, choć gdy odwrócił się do ciebie lewym profilem, rozglądając się po chacie, dostrzegłaś paskudną bliznę przecinającą niemal całą tę część twarzy; takich jak oni dwaj widywałaś lub przynajmniej o nich słyszałaś. A ten ostatni? To było coś zupełnie nowego i niespotykanego: mężczyzna był jeszcze wyższy niż traper, ale bardzo chudy, o twarzy pokrytej zmarszczkami, z długimi włosami sięgającymi do ramion, z których więcej było starczej siwizny niż naturalnej czerni. Był też dziwnie odziany, jak na standardy swego ludu może i elegancko, dla ciebie nietypowo i raczej niepraktycznie. Zauważyłaś też arsenał przybyszy, dość pokaźny jak na tylko trzech wędrowców, leżący pod jedną ze ścian chaty. Gdy weszłaś do środka, wszyscy milczeli i trwało to jakiś czas, dopiero po chwili wódz odezwał się do ciebie:
- Usiądź, Hialeah. - powiedział, wskazując na wolne miejsce przy palenisku. - Potrzebna nam będzie twoja wiedza i rada. -
Mivvotka była nieudawanie zdziwiona tym, co zobaczyła. Cóż musiało stać się tym Ludziom z Dali, że tu przybyli? Napad? Jakaś inna katastrofa?
Tak jak polecił wódz, Hialeah usiadła na wolnym miejscu.
-- Słucham, wodzu. -
Wódz wskazał ręką na najstarszego z mężczyzn, ten zaś skinął mu z szacunkiem głową i odchrząknął, po czym zaczął opowieść:
- Nazywam się Salamon DeLear, jestem badaczem i naukowcem. Przybyłem tu, z jak wy to mówicie, Dali, z innego świata po drugiej stronie Wielkiej Wody, aby badać ten zupełnie nowy, fascynujący kontynent. Choć nie podzielam zdania większości moich współplemieńców w stosunku do was i innych tubylców, przez wiele lat mojego pobytu tu pracowałem również jako uzdrowiciel w mieście Novac. Nie odmawiałem jednak pomocy ludziom z innych osad ani rodzimym ludom, wierząc, że każdy zasługuje na moją pomoc. Przy okazji prowadziłem moje badania, odkrywając i zachowując dla przyszłych pokoleń języki, obyczaje, religię i kulturę każdej z obcych ludziom ras, które zamieszkują ten Nowy Świat… Gdy wracałem z jednej z takich wypraw do Novac, w którym osiadłem, zastałem miasto w płomieniach i chaosie. Obawiałem się, że podczas mojej nieobecności spadł nań najazd Amaksjan, Ubairgów czy zwykłych bandytów, ale ku mojemu zdziwieniu zastałem wśród zabudowań jedynie moich znajomych i sąsiadów, strzelających do siebie nawzajem, podpalających budynki, siejących zniszczenie bez żadnego racjonalnego powodu. Mimo moich prób, nie udało mi się opanować sytuacji, a gdy próbowałem chociaż nieść pomoc rannym, mieszkańcy miasta zaczęli do mnie strzelać. Ranny, uciekłem i schroniłem się w pobliskim armijnym posterunku, skąd wysłano silny oddział żołnierzy, mający zaradzić tej sytuacji. Miasto do tego czasu na dobrą sprawę zniknęło z powierzchni ziemi, a większość jego mieszkańców była martwa lub umierająca. Zbadawszy tych, którzy przeżyli, stwierdziłem, że kompletnie oszaleli, wpadając w niekończący się amok, a ich umysły i dusze przepełniała jedynie krwiożercza żądza mordu i siania spustoszenia. Przeszukując zgliszcza Novac, szukając odpowiedzi na pytania, których z każdą godziną badania tej sprawy przybywało, w przeciwieństwie do odpowiedzi na którekolwiek z nich, odkryłem coś dziwnego w ruinach miejscowego saloonu: żółto-czerwony głaz, wielkości niemalże ludzkiego dziecka, odbijający słoneczne światło. Nie był to żaden znany mi rodzaj skały, a sądząc po zniszczeniach w budynku, przypuszczam iż jest to meteoryt, czyli kamień, który spadł z nieba. I przypuszczam również, że to on stoi, w jakiś sposób, za epidemią szaleństwa, jaka wybuchła w Novac. Moja wiedza i zdolności zawiodły, nie jestem w stanie sam rozwikłać tej zagadki. Dlatego proszę was o pomoc, o użyczenie mi waszej tajemnej wiedzy, która może być kluczem do rozwiązania tej sprawy. I uczulam was na jedno: możecie mi odmówić, nawet biorąc pod uwagę moje nastawienie do tubylców, macie do tego święte prawo, ale zapamiętajcie moje słowa: to samo może przydarzyć się wam i komukolwiek innemu. Podejrzewam, że plaga szaleństwa może roznieść się dalej, niż poza ruiny Novac, a wtedy wszyscy możemy być zgubieni. -
Hialeah spokojnie wysłuchała tajemniczego gościa. Przeanalizowała w głowie wszystko to, co właśnie usłyszała. Epidemia szaleństwa, która doprowadziła do zrujnowania najzwyklejszego miasta Ludzi z Dali. Całkowita utrata zmysłów, objawiająca się w strzelaniu do wszystkiego, co wokół. Nieopanowana żądza krwi. Tajemniczy głaz z nieba, który pan Salamon nazwał meteorytem, który dziwnym przypadkiem zjawił się akurat w Novac.
-- To, co mówisz, Człowieku z Dali, jest bardzo przerażające. Jednak sam opis tego wydarzenia to za mało, abym mogła coś stwierdzić z całkowitą pewnością. – spojrzała na przywódcę Puszczy. – Wodzu, nie odmawia się pomocy komuś, kto jej potrzebuje, niezależnie od tego, czy pochodzi z naszych ziem, czy przybył zza Wielkiej Wody. Pozwól mi wyruszyć z tymi Ludźmi, abym mogła osobiście zbadać tę tajemniczą epidemię szaleństwa. Być może bezpośredni kontakt z oszalałymi i rozmowa z przodkami powiedzą mi, co należy czynić. Musimy się też dowiedzieć czym jest ten tajemniczy głaz z nieba, który, tak jak powiedział Człowiek z Dali, znalazł się w ich mieście. I tutaj bezpośrednie dotknięcie go i rozmowa z przodkami dadzą mi odpowiedzi. -
Wódz kiwnął powoli głową, widać po nim, że długo rozmyślał nad tym, jaką podjąć decyzję, nie odezwał się bowiem przez kilka następnych minut.
- Dobrze. I ja zgadzam się, że ten człowiek potrzebuje naszej pomocy. Tym bardziej jeśli jest tak zacny, jak mówi. A nawet jeśli nie jest, nie chcę, aby tragedia jego pobratymców spadła na moją wioskę lub kogokolwiek z naszego wielkiego plemienia. Dlatego zezwalam ci z nim wyruszyć. Ale zabraniam ci opuścić wioskę samą. Jesteś naszą najlepszą Szamanką, nie możemy pozwolić sobie na to, abyś zginęła lub zniknęła przez nich. -
-- Oczywiście, Wodzu – skinęła głową. – Zbiorę kilku mężczyzn i ruszymy w drogę.
-
Pokręcił głową.
- Sam ich wybiorę. Naszych najlepszych łowców i wojowników. Z nimi będziesz bezpieczna.
Zauważyłaś, że po tych słowach wodza DeLear skinał mu pokornie głową, dziękując za zgodę, ale pozostali poruszyli się niespokojnie na wzmiankę o dodatkowej eskorcie. Wiele czasu i energii potrzeba, i to po obu stronach, aby między waszymi grupami zapanowała zgoda.
- Wobec tego będziemy czekać w pobliżu na ciebie, Szamanko, i twoich wojowników. Pokornie dziękuję, wodzu, za podjęcie takiej decyzji, Zyskamy na niej wszyscy.
Po tych słowach mężczyźni wstali, ukłonili się wam i odeszli, zostawiając was samych.
- Co o tym myślisz? - zapytał cię wódz, widocznie chcąc dowiedzieć się jaki masz punkt widzenia na to wszystko, zwłaszcza teraz, gdy Ludzie z Dali odeszli.
