Baza Czarnych Rycerzy [Morze Północne]
-
Jako organizacja, która nie tylko jest zwalczana przez większość światowych rządów, Ogólnoświatową Agencję Bezpieczeństwa i rozmaite organizacje zrzeszające superbohaterów (z Ligą Herosów na czele), ale mającą też, łagodnie mówiąc, skomplikowane bądź chłodne relacje z większością innych organizacji, stojących teoretycznie po tej samej stronie barykady, Czarni Rycerze jak nikt inny potrzebują bazy, której nie da się wykryć, a gdyby do tego doszło, powinna być łatwa do obrony, ewakuacji lub, w najgorszym razie, zniszczenia.
W związku z tym Czarni Rycerze zbudowali swą bazę… pod wodą. A dokładniej na dnie Morza Północnego, z dala od jakiegokolwiek fragmentu stałego lądu, wyspy czy nawet uczęszczanego szlaku morskiego. Sprawia to, że wykrycie jej graniczy z cudem, ponieważ mało jaka jednostka tędy pływa, a gdyby już to zrobiła, musiałaby wiedzieć, czego szukać, o co ciężko, gdy położenie bazy jest ściśle tajne i znane jedynie członkom tej organizacji. Poza tym w poszyciu bazy wykorzystano materiały utrudniające jej wykrycie przy pomocy sonarów, więc koniecznie byłoby zejście aż na samo dno. Samo takie położenie sprawia, że jest ona łatwa do obrony, szturmowanie podwodnego obiektu nie może być przecież proste. Ale gdyby do niego doszło, jest tylko kilka wejść do bazy, których łatwo byłoby bronić od wewnątrz. Ponadto baza dysponuje różnymi zaawansowanymi systemami obronnymi, od sieci kamer i czujników, przez laserowe siatki mogące przeciąć człowieka w pół, na automatycznych wieżyczkach skończywszy.
Baza ma segmentową konstrukcję, przez lata była rozbudowywana, w związku z rozwojem samej organizacji. Dziś przypomina ona nieco kształtem krzyż celtycki, tak jest też określana przez członków frakcji, ale nie wiadomo czy był to zabieg celowy, czy może przypadek, wynikający z ułożenia dnia. Dzięki temu, w razie potrzeby w centrum dowodzenia można wyłączyć zasilanie w jakimś segmencie, co stosuje się przede wszystkim w czasie napraw i modernizacji, ale pozwala też zalać jakąś część bazy wodą lub wpuścić tam trujące gazy, gdyby doszło do ataku. Segmenty bazy łączą się w większe fragmenty, każdy mający własne centrum dowodzenia. Fragmenty te są dostosowane do podróży podwodnych, nie osiągają wtedy zawrotnych prędkości, ale sam fakt, że są do tego zdolne, znacząco zwiększa możliwości dowódcy placówki. W obawie, że jakaś część mogłaby zostać zabrana, gdyby atakujący wdarli się do środka i opanowali pomniejsze centrum dowodzenia, wszystkie z nich są podległe temu głównemu, najlepiej bronionemu, i bez jego autoryzacji nie mogą dokonać żadnej poważnej operacji.
Jak to już zostało powiedziane, baza przypomina kształtem krzyż celtycki. Elementy łączące się w koło to główne korytarze oraz miejsce na kwatery szeregowych Rycerzy oraz wszystko, co potrzebne im do życia: zbrojownie, sale treningowe, stołówki, świetlice, toalety i tak dalej. Górną część krzyża zajmuje główne centrum dowodzenia i kwatery liderów organizacji. Prawe przeznaczone jest na kwatery dla pozostałych oficerów, laboratoria i miejsca, które w świadomości większości członków organizacji funkcjonują po prostu jako ściśle tajne. Lewa część krzyża to główna przystań dla małych łodzi podwodnych, wykorzystywanych do patrolowania okolicy, oraz większych, mogących działać jako samodzielne jednostki bojowe, transportują też Rycerzy na większe misje, na ląd, na pokłady statków i tak dalej, znajdują się tam też suche doki do ich naprawy czy budowy oraz rozmaite warsztaty, składy i magazyny. Dolną, największą, część zajmują głównie generatory, zapewniające bazie zasilanie i wszystko inne, oraz wielkie uprawy i farmy, a choć wielu rekrutów narzeka na wyhodowane w takich warunkach owoce, warzywa i inne płody rolne oraz mięso pochodzące z takich farm, to pozwalają one na zapewnienie bazie samowystarczalności, szczególnie ważnej, gdy chce się pozostać w ukryciu. -
Hydra przebywała na sali treningowej, gdzie też w wolnym czasie - w swoim pancerzu wspomaganym - ćwiczyła wszelakie techniki bitewne. Dzisiaj skupiła się na rzucanie shurikenami w cel. Samo w sobie rzucanie nie jest trudne, gorzej z trafieniem do celów, ale w tym młoda dziewczyna nie miała problemów. Kiedy wyrzuciła wszystkie posiadane shurikeny to przeszła do likwidacji manekinów z użyciem miotacza plazmy znajdującego sięw miejscu wizjera.
-
Kilku pozostałych Rycerzy, również szkolących się, ale w bardziej konwencjonalnej walce wręcz, przy pomocy broni palnej lub białej, przerwało na moment swoje ćwiczenia, aby bliżej przyjrzeć się twoim popisom z bezpiecznej odległości. Ich hełmy zapewniały szyfrowaną łączność na krótkim dystansie, więc chociaż nic nie słyszałaś, mogłaś podejrzewać, że jakoś skomentowali te zabójcze wyczyny.
-
Po aktywnym i wyczerpującym treningu, którym można się pochwalić, Hydra zdjęła hełm od swojego pancerza wspomaganego i udała się do kantyny. Po tak męczącym treningu wymaga się żeby zregenerować siły.
-
Nie mieliście tu stałego trybu życia, żadnych z góry ustalonych terminów. Niektórzy sądzili, że zabija to dyscyplinę, ale z drugiej strony na misje wyruszaliście nieregularnie, nie miało to więc wiele sensu. Dlatego też na stołówce zawsze pełno było samych Rycerzy oraz innych członków załogi bazy. Teraz nie było inaczej, ale kilka wolnych stołów gwarantowało ci komfortową samotność. Wasza organizacja nie była wielka, ale ciężko, żebyście wszyscy się tu przyjaźnili. Większość się tolerowała, ale i to nie zawsze. Nim jednak wybrałaś wolny stół, zostałaś przywołana machnięciem ręki i kilkukrotnym wykrzyczeniem swojego imienia i pseudonimu przez jednego z Rycerzy, póki co obiadującego samotnie.
-
Hydra wzięła do jedzenia to co zwykle, nie szalała zbytnio, gdyż serwowane tutaj speciały to nie restauracja pięcio gwiazdkowa. Już chciała zająć miejsce w samotności, gdy usłyszała swój pseudonim oraz imię wypowiedziane przez jednego z Rycerzy. Momentalnie Hydra zmieniła kierunek chodu z pustego stolika do tego przy którym siedział mężczyzna. Znalazłszy się tam usiadła na krześle kładąc tackę z jedzeniem na stoliku.
- Co słychać? - zapytała zaciekawiona od razu przechodząc do sedna całej rozmowy. -
Kilka sekund, których potrzebowałaś, aby dojść do stolika i przy nim usiąść pozwoliło ci na zorientowanie się, kim jest mężczyzna: Wilhelm Keller. Pseudonim Nekromanta. Zgłosił się na ochotnika do testowania najnowszej broni biologicznej opracowanej przez najtęższe głowy spośród waszych naukowców, która to najpierw pozbawiała życia ofiary, aby w ciągu kilku minut przywrócić im część funkcji życiowych, do kompletu z krwiożerczym szałem, w którym stwory będące niegdyś ludźmi rzucały się na wszystko wokół, co nie było nimi, siejąc śmierć przez niespełna kwadrans, gdy trucizna opuszczała organizm, a zwłoki stawały się na dobre martwe.
- Miło cię widzieć, Adalo. - powiedział na przywitanie. - Zwłaszcza teraz, gdy będziemy pracować wspólnie. -
- I wzajemnie. - odpowiedziała Hydra na stwierdzenie mężczyzny jakoby miło się zobaczyć. Kobieta usiadła i rozpoczęła jedzenie posiłku. Na wieść, że będą pracować wspólnie uśmiechnęła się lekko.
- Będziemy wspólnie wyruszać na misję, Wilhelmie? - zapytała spodziewając się twierdzącej odpowiedzi, po czym wróciła do spożywania jedzenia, które swoją drogą nie było specjalnie smaczne. No cóż, wygląda na to, że gastronomia nie jest silną stroną Czarnych Rycerzy.
