Kanada

[Kubeł1001]

Kuba1001

Abby:
‐ Wiem, że Ci to nie pasuje, ale nic poradzę, taki już jestem: Chcę pomagać innym. Jeśli chcesz to możesz odejść, nie będę przymuszać Cię do zostania tutaj.
Tadeusz:
‐ No to co chcesz zrobić? Z nimi może i mamy małe szanse, ale sami? Jeszcze mniejsze…

[Kubeł1001]

tadeusz999

‐ Dobra, to weź zaproś kilku z tych tu, może ktoś pójdzie z nami w te miejsca na mapie. Powiedz im że pójdziemy na podział łupu, tam przygotujemy zasadzkę, sprzątniemy ich i damy nogę.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Spojrzała na niego nieufnie, warcząc ostrzegawczo pod nosem.
‐ Nie lubię, jak ktoś mi odpowiada na niezadane pytania.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Abby:
‐ Żeby tylko tego… Właściwie to czemu jesteś taka nieufna i aspołeczna, hm?
Tadeusz:
‐ Mówiłem już, że jestem temu przeciwny czy nie? Zresztą, nawet jakbym sam coś ogarnął dla Ciebie to i tak dostałbym kulkę w łeb, jeśli coś by się wydało. Albo gorzej…

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Zmarszczyła nos.
‐ Nie znam tego drugiego słowa. A co do pierwszego… Przyzwyczaiłam się do tego, że ludzie uważają mnie za stworzenie gorszego sortu i tak reaguję, gdy ktoś zachowuje się w inny sposób.

[Kubeł1001]

tadeusz999

‐ W takim razie, radź sobie sam!

Po tych słowach wyciągnął pistolet i zaczął strzelać do siedzących w karczmie Bandytów (wyjąwszy szwagra).

[Kubeł1001]

Kuba1001

Abby:
‐ Jak myślisz: Dlaczego tak o Tobie sądzą?
Tadeusz:
Było ich wielu, tych siedzących przy ladzie zgładziłeś niemalże od razu, ale pozostali skryli się za przewróconymi uprzednio stołami i zaczęli strzelać do Ciebie, zaś ta kanonada niedługo zwabi jeszcze więcej Bandytów.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

‐ Bo są głupi? ‐ Przyciągnęła kolana pod brodę. ‐ Bo nie chodziłam za bardzo do szkoły? Nie wiem. ‐ Schowała twarz między kolanami.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Siedziałaś tak przez krótką chwilę, którą mężczyźnie zajęła analiza sytuacji, a później otoczył Cię ramieniem i przytulił, najwidoczniej uznając, że Ci się to przyda.

[Kubeł1001]

tadeusz999

‐ Pomożesz, czy będziesz stał jak głupek i się przyglądał? ‐ niemalże jednym tchem zagadał do szwagra.

Vladislav słabo strzela bronią palną, więc jest problem. Czas spi***alać z lokalu. Najszybszą drogą, albo przez drzwi, albo wybijając szybę ‐ przez okno, czy coś. Tak też zrobił.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Nie wiedziała co się dzieje, ale nie oponowała. Ciepło.
‐ Czasem chciałam, żeby ich szlag trafił.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Tadeusz:
//Mam rozumieć, że wybrał okno, tak?//
Abby:
‐ Poniekąd Twoje prośby zostały przyjęte. Wiesz, apokalipsa i te sprawy…

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Zachichotała.
‐ Co racja to racja. Mądry z ciebie Świętoszek.

[Kubeł1001]

Kuba1001

‐ Dziękuje, miło mi to słyszeć. ‐ odparł z udawaną powagą i po chwili również się zaśmiał.

[Kubeł1001]

tadeusz999

//Jeśli było w tej sytuacji najszybszą drogą odwrotu, to wybrał okno.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

Zamruczała wesoło pod nosem. Gdzie się podział pies?

[Kubeł1001]

Kuba1001

Tadeusz:
//Uznajmy że tak, bo jakbyś wybiegł drzwiami to daleko byś nie zaszedł.//
Udało się, Bandyci byli zajęci wchodzeniem drzwiami, więc dobrą chwilę zajmie im wycelowanie w Ciebie swoich gnatów. Ale za to celowniczy CKM’u Cię zauważył i zaczął obracać lufę swojej broni w Twoim kierunku.
//Przypominam, gość jest na drewnianej wieżyczce.//
Abby:
Łaził gdzieś w okolicy, szukając patyków, szczęścia i zajęcy.

[Kubeł1001]

Abbei_The_Toy_Maker

To i lepiej. Nie miała ochoty się ruszyć. Właściwie to nawet miała ochotę zasnąć w takiej pozycji, w jakiej się znajduje. Na moment nawet zapomniała, że zamierzała zostać na nogach.

[Kubeł1001]

tadeusz999

No to szarża, jak najbliżej do CKM‐isty i szybciej wpakować mu kulkę ołowiu gdziekolwiek zanim ten zdoła wystrzelić ze swojego karabinu. A właściwie to tyle kulek ile się da.

[Kubeł1001]

Kuba1001

Tadeusz:
Dobiegłeś do wieży, więc byłeś poza zasięgiem jego ognia, nijak mógł Cię trafić swoją bronią. W przeciwieństwie do wychodzących właśnie z lokalu Bandytów, którzy zauważyli Cię i zaczęli strzelać. Postrzał w okolice lewego ramienia daje Ci do zrozumienia, że wieża nie zapewnia Ci teraz całkowitej ochrony.
Abby:
Jak się okazało, zapomniałaś o tym na kilka godzin, bo rzeczywiście zasnęłaś, budząc się dopiero rankiem, z psem u nóg i Świętoszkiem u boku.