Your browser does not seem to support JavaScript. As a result, your viewing experience will be diminished, and you have been placed in read-only mode.
Please download a browser that supports JavaScript, or enable it if it's disabled (i.e. NoScript).
“Postaram się z całej siły.” -A my ciebie.
Aurora wkłada Kosmos i Forsteryt w swoje włosy.
Subtelne macu macu. Przy okazji sprawdził gdzie Kryształowa Świta.
No i tutaj problem. Steven tu zmierza. Sam.
Wait a honest second, WUT? Aż zmierzył ku czołu Aurory by go dostrzec.
Idzie przez pole i coś krzyczy. Jeszcze pewnie nie widzi Aurory.
Hm…wątpie w to. -Auroro, mogłabyś mnie postawić na ziemię? Zaraz wrócę.
Aurora wykonuje polecenie.
Udał się do Stevena. Boy, o czym ten młody krzyczy?
Steven krzyczy: -GRANAAAT! AMEETYST! PEEERŁAAA!
Podszedł do Stevena od tyłu -Akuku.
Stevena to wcale nie zaskoczyło. -Nie widziałeś Granat? Albo Ametyst? Albo Perły?
-Nope. Żadnej z nich. A co się stało?
-Nie wiem! Nie ma ich nigdzie!
Westchnął. -Gdzie ostatni raz je widziałeś?
-Umm… Steven ma największą rozkimnę XXI wieku.
Cierpliwie poczekał.
-Chyba przed Obsydianową Świątynią, ale tam ich nie ma! // dobranoc //
-Którędy poszły? Widziałeś w ogóle dokąd zmierzały?
//Mistrzu Gry, miałeś rację. Zszedłem na cukrzycę. To jest zbyt niewinne.//
Woj2000
