-Długo by opowiadać! Nie ważne! Musimy o nim powiedzieć cioci, jak przyjdzie! - odpowiedział zirytowany tym nagłym przybyciem i ucieczką niechcianego gościa.
-To… tylko pozostaje nam na nią czekać. Może zdąży przed dostawą kamienia. - powiedział, siadając na kanapoe i rozglądając się za swoją już prawie zwyczajną przyjaciółką.
Nefryt wciąż stoi w kącie zdezorientowana i niepewnie rozgląda się po domu, jakby za chwilę coś jeszcze miało nagle się tutaj teleportować, a potem nagle zniknąć bez śladu.
Widząc to, Kevin wstał z sofy i pidszedł do niej bliżej, odzywając się jednocześnie spokojnie.
-Nefryt, spokojnie. Żadne Forstrytyty dziwne się tu nie przeniosą, nie ma się czego obawiać…
A tymczasem Kevin delikatnie zaczął ją prowadzić bliżej środka lokum Stevena, by oswoiła się z faktem, że teleportujące się Klejnoty to jednak rzadkość.
Kevin też się spojrzał na to miejsce, po czym ponownie zwrócił się do przyjaciółki.
-Uwierz mi, naprawdę. On tu nie wróci. A jeśli to zrobi, to dopilnuję, by nie zrobił ci żadnej krzywdy. Masz moje słowo, Nefryt.
Kevin także usiadł na sobie, po czym zwrócił się do swojej towarzyszki.
-Naprawdę nie mamy się o co martwić - oznajmił z lekka troskliwym tonem - Skupmy się na pozytywach. Takich jak fakt, że jesteś o krok do odzyskania swojej prawdziwej formy i stania się zwyczajnym Klejnotem!
Nefryt uśmiechnęła się… A w każdym razie z tego co się wydaje Kevinowi, to się uśmiechnęła, bo trudno stwierdzić jej emocje przez ten dziób zamiast normalnej twarzy. Jedynym dodatkowym co by na to wskazywało jest to, że pokiwała głową potwierdzająco.
