Dewey leży tak sobie, spoglądając się wesoło na swoją służkę. W jej obecności czuje się… spokojny i otoczony opieką. Niczym u Niebieskiej Diament, tylko tak bardziej… prawdziwie.
To prawda. Aż zaczął się zastanawiać nad tym, czy jego ,miłość" do Niebieskiej Diament faktycznie była prawdziwym uczuciem, czy raczej reakcją na fakt, że ktoś go przez chwilę czule traktował.
-Ech, taki stary, a zachowujesz się jak nastoletni gówniarz. Żeby jedna olbrzymka mogła cię tak zbałamucić. - myśli o sobie zgryźliwie, acz w pewien sposób również żartobliwie.
Ma taką nadzieję. W każdym razie, Bill leży sobie i wpatruje się w swoją służkę jak w obrazek.
-Moja Perełka… - wyrywa mu się szeptem po długim milczeniu.
Dewey odwzajemnia uścisk.
-Gdzie ja miałem oczy? - pyta retorycznie - Szukałem miłości po wszechświecie, a od dłuższego czasu była na wyciągnięcie ręki…
-Tak, Perełko. O to mi właśnie chodzi. - odpowiedział, podnosząc się z kanapy i siadając na niej. Następnie zwracając się w jej stronę, dodał wesoło - A, i przestańmy już z tyn ,Panem". Możesz mi mówić po imieniu, moja droga.
Perełka się lekko uśmiechnęła.
-Czy jesteś na pewno pewny, Mój Panie? To dość nietypowa prośba prosić swoją Perłę o mniejsze szanowanie właściciela, Mój Panie.
