Your browser does not seem to support JavaScript. As a result, your viewing experience will be diminished, and you have been placed in read-only mode.
Please download a browser that supports JavaScript, or enable it if it's disabled (i.e. NoScript).
Podbiegł do niej i kucnął. -Osz cholera, Szara! Wszystko dobrze?
Szara oparła się o Czerwonego i powoli wstała n -Tak tato… Tylko jakoś tak… Źle się poczułam…
-…Źle…się poczułaś? -rzekł, nadal zmartwiony. Zeskanował wzrokiem Szarą by zlokalizować objawy jakiejś choroby.
Klejnoty nie mają chorób, więc Szara żadnej nawet nie może mieć. Diamencik pokiwała głową aby potwierdzić, że się źle poczuła.
-Lepiej sobie usiądź na fotelu, skarbie. Nie wiadomo, czy nie zasłabniesz kolejny raz.
Szara pokiwała głową i zaczęła wstawać, opierając się o swojego tatę.
Pomógł jej, po czym poszedł z nią do fotelu i ją usadowił na nim. -Pozwolisz, że tatuś sprawdzi ci Klejnot?
Szara smutno pokiwała głową na “Tak”.
Przyjrzał się jej Klejnotowi. Widać coś niepokojącego?
Nie, jest w normie.
-Dziwne…twój Klejnot jest cały, a zasłabłaś…
Szara zrobiła smutną minkę.
-Coś jest nie tak, kochanie? -spojrzał na jej twarz, nieco zmartwiony.
-Martwię się, że coś ze mną nie tak… - odpowiedziała ponuro, spuszczając głowę.
Przytulił ją. -Kochanie, spokojnie…to pewnie tylko tymczasowo. Ani się obejrzysz i będziesz śmigać w najlepsze.
Szara odwzajeniła uścisk swojego taty.
A on pogłaskał Szarą po główce. -Już, spokojnie…
Szara się rozpłakała.
A on dalej ją tuli i pozwala jej się wypłakać.
Czerwony zaczyna się naprawdę porządnie martwić…
Andrzej_Duda
