Dom Maheswarenów

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-No tak, trochę tego było… - odpowiedziała Connie, jakby zastanawiała się nad swoimi osiągnięciami.

[Andreas D.]

Woj2000

-A, ten… jak w ogóle ją poznałaś? - dopytał się zaciekawiony, wciąż stojąc. - Na jakiejś jednej ze swoich przygód? - dopytał się zaciekawiony, wciąż stojąc.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-No… Dość… Długo by opowiadać… Ech… Nie ma chyba sensu się z tym kryć. Byłam ze Stevenem na statku kosmicznym ukradzionym przez tego Larsa o którym mówiłam i Padparadża należała do jego załogi. - odpowiedziała trochę zrezygnowana Connie.

[Andreas D.]

Woj2000

Tak szczerze mówiąc, po tym wszystkim, co dzisiaj słyszał, nie był już tym specjalnie zdziwiony. Zamiast tego, odezwał się lekko żartobliwym tonem.
-Powiedz mi, Connie, były w ogóle jakieś przygody, których nie przeżyłaś?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

// Gdyby to była konwersacja Larsa z rodzicami to byłoby nieźle xD //
-Tak i to wielokrotnie. - odpowiedziała Connie tym samym tonem co jej ojciec.

[Andreas D.]

Woj2000

//Tak, oczywiście//
-Cóż, chyba jestem w stanie to wyobrazić. - odpowiedział nadal wesoły, po czym dodał poważniej - A… kim tak dokładnie jest Lars, jeśli mogę wiedzieć?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-No… Nie kojarzysz Larsa? Tego co pracował w sklepie z pączkami w Beach City?

[Andreas D.]

Woj2000

Doug na chwilę zamilkł, próbując sobie go przypomnieć. Po krótkim czasie zaświtał mu obraz nieco bucowatego nastolatka z tunelami w uszach, który pracuje wspólnie z tą niską blondynką.
-Dobra… kojarzę go. - odpowiedział, po czym dodał zadziwiony, kiedy połączył fakty - Czyli… mówisz mi, że to ten dzieciak wyleciał w kosmos, poznał Padparadżę, i najprawdopodobniej inne Klejnoty, i wrócił znowu do domu? Dość… nieprawdopodobne, ale po dzisiejszym dniu uwierzę we wszystko.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Tak, dokładnie tak się stało. Z tym, że po wyleczeniu w kosmos uczestniczył jeszcze w kosmicznej rozprawie sądowej na której go… P r a w i e zabito, a tamten statek o którym mówiłam ukradł od kosmicznej arystokratki, która go potem chciała za to co jej zrobił zabić.

[Andreas D.]

Woj2000

Doug zamilkł na chwilę, zastanawiając się nad iście filmową niezwykłością tej historii, a następnie odezwał sie.
-Cóż… - wydukał, po czym kontynuował dalej - Nie myślałaś może nad tym, by te wszystkie przygody twoje i twoich znajomych opisać w jakieś książce? To jest po prostu… kosmiczne.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-W książce? Pomysł ciekawy, tego, ale wolałbym zachować to wszystko dla siebie. Poza tym, pani Perła zawsze zaznaczała, że wolałaby, gdyby nie chwalić się nikomu moimi przygodami, co i tak zlekceważyłam, mówiąc o nich tobie.

[Andreas D.]

Woj2000

-Hm, rozumiem. - odpowiedział, po czym dodał - To była taka luźna propozycja. Ale to nieważne. Ja teraz pójdę zająć się mamą, a później zastanowimy się, gdzie ten cały Lars może być, dobrze?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-W porządku. A właśnie… Wszystko w porządku z mamą? Chyba nigdy nie mdlała odkąd pamiętam…

[Andreas D.]

Woj2000

-Na szczęście to tylko zwykłe omdlenie z szoku, zaraz jej przejdzie. I masz rację, nigdy nie mdlała. Ona zawsze miała silną psychikę.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Już odzyskała przytomność, tato?

[Andreas D.]

Woj2000

-Spokojnie, jest przytomna. Właśnie dlatego zaprowadziłem ją do sypialni, by mogła sobie spokojnie odpocząć.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-To dobrze. Już się martwiłam, że coś jej się przeze mnie stało… - odpowiedziała Connie trochę ponuro.

[Andreas D.]

Woj2000

-Spokojnie, za nic nie byłabyś winna. - odpowiedział budująco - Tylko ja bym za to odpowiadał, bo postanowiłem jej wyjaśnić, że Padparadża może mieć coś wspólnego z opiekunkami Stevena. Oczywiście tak pobieżnie.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Connie spojrzała się przerażona na swojego tatę.
-Miałeś nic nie mówić mamie… - odpowiedziała zdołowana i z lekkim wyrzutem.

[Andreas D.]

Woj2000

Oj, szykuje się poważna rozmowa. Nie wspominając nawet o fakcie, że Doug znalazł się teraz w punkcie bez odwrotu i najpewniej zepsuł sobie relację z córką swoją nadmierną szczerością.
Aby przygotować się do rozmowy, odstawił wodę na najbliższej półce, przeszedł kilka kroków to w jedną, to w drugą stronę wzdłuż pomieszczenia, westchnął cicho i czując poczucie winy spuścił głowę, mówiąc.
-Wiem, że miałem o tym nie mówić. Akurat w tym wypadku zepsułem i nadużyłem twojego zaufania. Ale chciałem dobrze - by mama chociaż w podstawowy sposób wiedziała, że ta ,upośledzona dziewczynka", którą znalazła na ulicy i wzięła pod opiekę, nie jest zwyczajnym człowiekiem. Connie… przepraszam cię za to i obiecuję, że kiedy już wydobrzeje, to porozmawiam z mamą o tym, by się na ciebie nie gniewała za twoje wybory i nieznanych jej twoich znajomych.