Posiadłość Kevina

[Andreas D.]

Woj2000

-Aj tam, oddychanie. Po ci to umieć, jak nie potrzebujesz? - odezwał się, rozpoczynając zbieranie w ręce rodzinnego majątku.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-No tak właściwie to prawda, proszę pana. - odpowiedziała, obejmując swojego opiekuna w pasie, stojąc obok niego. Nie będzie problemów z pakowaniem, wszystko jest w dolarach spiętych specjalnymi gumkami.

[Andreas D.]

Woj2000

Będąc z tego faktu vardzo zadowolony, zaczął się w miejscu rozglądać za jakimś plecakiem czy czymś w tym rodzaju.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Po co plecak? Diamebick ma w swojej pelerynce kieszonkowy wymiar o możliwie nieograniczonej pojemności.

[Andreas D.]

Woj2000

-Promyczku? - zapytał - Twoja magiczna pelerynka nadal działa?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

-Tak, proszę pana, moja pelerynka dalej może przechowywać w sobie bliżej nieokreśloną ilość przedmiotów. - odpowiedziała Diamencik, rozchylając pelerynę na boki.

[Andreas D.]

Woj2000

-W taki razie, trzymaj te pieniądze, Promyczku. - powiedział, wystawiając przed Diamencikiem pliki banknotów.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Diamencik ostrożnie wzięła pieniędze z rąk Kevina, a następnie równie bezpiecznie włożyła je do swojej pelerynki.

[Andreas D.]

Woj2000

To skoro mają pieniądze, to nie pozostaje nic innego, jak chociaż pozbyć się w minimalnym stopniu dowodów zbrodni. W tym celu podnosi cieżkie drzwczki od sejfu i umieszcza je tam, gdzie były, po czym ponownie zawiesza obraz.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Teraz może nie tyle co nie odkryją kradzieży, co odkryją ją zdecydowanie później niż zrobili by to w przypadku nie ukrycia śladów przestępstwa… Co teraz?

[Andreas D.]

Woj2000

Nie pozostaje nic innego, jak tylko wejść w samochód i odjechać, zostawiając swoją przeszłość i niebezpieczeństwa vzychające na Diamencik za sobą. Lecz, żeby ten krok był skuteczny, trzeba się nieco zakamuflować. Jego Promyczek już to nieświadomie zrobił, więc teraz pozostaje kolej na niego.
Hmm, co Kevin mógłby zrobić, żeby przestać wyglądać na samego siebie?

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Tak, to jedyne co pozostaje zrobić. A żeby Kevin nie wyglądał jak on sam, to musiałby zapuścić brodę, założyć jakieś łachmany (łachmany w porównaniu z tym co nosi na chwilę obecną) i włożyć okulary. Powinny być w domu jakieś zerówki.

[Andreas D.]

Woj2000

Do tego zawsze mógłby partyzabcko obciąć swoje misternie pielęgnowane włosy, aby stać się jeszcze bardziej nierozpoznanym. Lecz jeszcze się nad tym zastanowi. Najpierw postanawia poszukać tych okularów.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Znalazł je w pobliskiej szafce. Pierwszy element stroju Kevina gotowy. A może by poprosić Promyczek, żeby ścięła włosy Kevina swoim mieczem? Diamencik jest raczej dość precyzyjną osobą.

[Andreas D.]

Woj2000

A więc postanowione. W takim wypadku Kevin zakłada okulary i odzywa się do Diamenciku, jednocześnie przed nim przykucając:
-Promyczku? Mam so bie pewną dziwną prośbę. Mogłabyś… obciąć mi włosy. Zanim wyjedziemy, muszę zmienić nieco swój wygląd…

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Nikt nie rozpozna Kevina kiedy wyjdzie na zewnątrz w takim stroju. No po prostu przebranie prima sort.
-Czy mogłabym to zrobić za pomocą mojego miecza, proszę pana?

[Andreas D.]

Woj2000

No, prawie prima sort, bo musi jeszcze zmienić ciuchy. Dlatego zamierza ubrać się w nieco podarty strój do garażowych robótek ojca. Ale to dopiero później.
-No… dobrze. Tylko uważaj z tym, dobrze? Ja, w przeciwieństwie do ciebie, Promyczku, nie zmienię się w Klejnot, gdy coś mi się stanie…

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Oj tam, po tym wszystkim strój jest tak naprawdę najmniejszym problemem.
-Wiem, proszę pana. Właśnie dlatego cały czas się o pana martwię… - odpowiedziała Diamencik ze smutnymi oczkami.

[Andreas D.]

Woj2000

-Och, Promyczku… - odezwał się troskliwie, dotykając lekko dłonią jej policzka - Wiem, że się o mnie martwisz, ale… chyba nie powinnaś. To ja tu powinieniem martwić się o ciebie i twoje bezpieczeństwo, by nic ci się już nie stało.

[Andreas D.]

Andrzej_Duda

Diamencik złapała za rękę Kevina i przytuliła do niej swoją buzię tak mocno, że nawet nie potrafi czegoś powiedzieć.