Berghafen

[Kubeł1001]

Berghafen nigdy niczym się nie wyróżniało na tle innych miast w Eldham, uchodziło za wręcz nudne, stateczne i spokojne, położone na uboczu, którego mieszkańcy interesują się jedynie swoimi sprawami. I było tak przez niemalże cały okres istnienia Berghafen, aż do niedawna, gdy na wieść o śmierci Vladimira Valescu rada miasta jednogłośnie podęła decyzję o buncie. Korzystając z tego, że obsadzający mury nieumarły garnizon rozpadł się, ludzka miejska milicja szybko zajęła je w całości, choć dopiero po czasie udało im się złamać opór kilku ostatnich Wampirów i Drowów. Być może nie powiodłoby im się tak łatwo, gdyby nie fakt, że gdy Nieumarli odchodzili w niebyt, lwia część Drowów i Wampirów uciekła z miasta…
Po tym niewątpliwym sukcesie rozesłano gońców do okolicznych miast, wiosek i zamków, formując sporą koalicję, którą rządzili burmistrzowie największych miast i najznamienitsi spośród rycerzy. Za siedzibę tej rady wybrano właśnie Berghafen. I choć pośród rebeliantów doszło ostatecznie do rozłamu, to jednak powstańcy bergfafscy wydają się wciąż tak samo silni, jak byli wcześniej, choć nie robią z tą siłą absolutnie nic, obsadzając jedynie miasta i zamki swoimi ludźmi, śląc prośby o pomoc do Cesarstwa i licząc, że to cesarskie wojska przyjdą i pozbędą się ostatecznie Wampirów i ich sił.
Berghafen reprezentuje sobą typowe miasto w Eldham: z murami, wieżami bramnymi, zwykłymi wieżami i barbakanami stanowiącymi obronę znajdujących się w ich obrębie dzielnic biedy z drewnianą zabudową, ceglanych kamieniczek mieszczan, a także licznych kramów, karczm, szynków, burdeli, sklepów, warsztatów garbarskich, kuźni i wielu, wielu innych. Garnizon miasta, po wyparciu Nieumarłych, stanowią przede wszystkim lokalni milicjanci, których wspiera skromna ilość zakontraktowanych najemników, działających głównie jako oficerowie, mający doświadczenie w rozmaitych bojach, którego prości milicjanci zwyczajnie nie posiadają.

[Vader]

Oksencjusz Diego Crowgrain
Z karczmy, nie cieszącej się zbyt dobrą opinią, przez główne wejście wyleciał pewien człowiek. Z pewnością dla większości osób w jego położeniu pierwszym odruchem byłoby wstanie na obie nogi, lecz ciało odmawiało mu pełnej kontroli, przez co jedyna pozycja, jaką zdołał stabilnie przyjąć, to na czworaka. Zaraz po tym obficie zwymiotował. Nie był to zbyt przyjemny widok, co potwierdził przechodzień, który odsunął się od pijaka. Tymczasem główna atrakcja pod karczmą doczłapała się, z użyciem wszystkich swoich kończyn, to najbliższej beczki z deszczówką, po czym powoli stanął i zanurzył swoją głowę w niej.
Po wynurzeniu głowy obrócił się i oparł się o beczkę, widząc w obecnej sytuacji ją jako swojego sojusznika. Zgarnął swoje długie, czarne włosy do tyłu, po czym spojrzał ponownie w kierunku wejścia do karmy, w której skrzyżował spojrzenia z wysokim, silnie umięśnionym mężczyzną, który z dezaprobatą na twarzy ciężko westchnął widząc swoje towarzysza w tym stanie. Pijak, szerzej znany jako Oksencjusz, odchrząknął, po czym poprawił swój zmoczony od deszczu płaszcz.
– Nie oceniaj mnie, Poe. Jak wielu mam swoje mocne i słabe strony. – Odpowiedział Marrotowi, po czym spróbował się wyprostować i zrobić w jego kierunku odważny krok, zanim zupełnie stracił równowagę i wrócił do pozycji, w której się przed chwilą znajdował. Na czworakach.