Wartownicy z pewnością zauważyli cię już jakiś czas temu, teraz tylko zwróciłeś na siebie uwagę większej ilości Nordów. Ba, nawet zauważyłeś kilkunastu spośród nich, którzy wyglądali zza umocnień. Wciąż nikt do ciebie nie strzelał, ale i nikt ci nie odpowiedział ani nie wyszedł ci na spotkanie.

Targ w Berghafen był tylko cieniem dawnej chwały, było to w końcu największe miasto handlowe całej prowincji. Widać to zwłaszcza dziś, gdy w konsekwencji działań Wampirów miasto zostało właściwie odcięte od reszty Cesarstwa, a przez to i świata. Trwająca tu wojna domowa każdego z każdym również nie pomogła, wiele dóbr rabowano w drodze na targ, inni obawiali się napaści i dlatego w ogóle odpuszczali sobie handel… Ale wciąż nie brakowało tu targów i straganów, oferujących może i nie tak rozmaite, bo przeważnie lokalne, ale wciąż całkiem jakościowe produkty.

Ulfgrim zawitał do tablicy z ogłoszeniami, gdzie też powinny znajdować się ogłoszenia godne najemnika, przez co rozumieć należy eksport wpierdolu wampirom lub innym wrogom.

- Co wy byśta beze mnie zrobili, hę? - mruknął Szaman pod nosem i udał się na miejsce zasadzki wraz z resztą wojowników, aby tam udzielić wam bezpośredniego wsparcia swoją Magią.

Pozostali również się rozeszli, więcej myśląc o tym, że opuszczą Przeklęte Bagna niż o tym, że na dobrą sprawę fatygowali się tu na darmo. Następnego dnia pod waszymi chatami czekali już przewodnicy, zaufani ludzie lokalnego herszta. Te Gobliny odziane były o wiele mniej dostojnie niż on sam, gołym okiem widziałeś na ich brudnych i lichych ubraniach podskakujące pchły, ale za to byli dobrze zbudowani i odżywieni, a uzbrojenie pochodziło bez dwóch zdań z zimnych krasnoludzkich rąk, na plecach nieśli bowiem bogato malowane tarcze, a w dłoniach dzierżyli jednoręczne topory. Wszyscy mieli też długie, ząbkowane noże, choć nie był to typowy dla Krasnoludów oręż, a raczej ich własny wytwór. Zaprowadzili was na tratwy, a gdy wszyscy byli na pokładach, wioślarze odepchnęli je od brzegu i posłali ku odległemu brzegowi.
//Zmiana tematu. Założę nowy i tam ci zacznę.//

Były, doskonale je widziałeś, ale jedynie śledziły was wyłupiastymi ślepiami, przezornie trzymając się poza zasięgiem łuków, oszczepów i długich dzid, nie mając ochoty na atak. Dzięki temu bez przeszkód dopłynęliście do kryjówki Goblinów. Mogłeś tylko zastanawiać się ile czasu, pracy i trudu im to zajęło, musieli bowiem transportować drewno z lasu na skraju bagien, co nie było wcale proste i przyjemne. Tak czy siak, widocznie wykorzystali swoje rzemieślnicze zdolności, budując wielkie, drewniany fort. Właściwie można mówić o kilku fortach, ponieważ Goblinów było za dużo, aby pomieściły się w zabudowaniach na jednej wyspie, więc mostami połączono ją z innymi, gdzie ustawiono kolejne chaty, mury, palisady i wieże. Konstrukcja nie tylko imponująca, ale przez swoje położenie niemalże nie do zdobycia, tak przez ukrycie w centrum bagien, jak i to, że będąc pięćdziesiąt metrów od niej, wciąż nie widziałeś fortu, który otaczała gęsta mgła.
//Zmiana tematu. Założę nowy, z tym fortem, i zacznę ci tam.//

Nie było to zbyt jasne dla prostych, goblińskich mózgownic, ale skoro szefo tak mówił, to tak trzeba, nigdy przecież nie wyszli źle na słuchaniu ciebie. Toteż cała wasza banda raźno pomaszerowała ku granicy z Eldham.
//Zmiana tematu na Przeklęte Bagna. Zacznę.//

Bardzo wymowna nazwa, bowiem wszelka nadzieja, której iskierki mogą się w kimś tlić, gaśnie na progu tej podziemnej fortecy. Dostać się do niej można kilkoma ukrytymi wejściami, z czego jedno, jedyne znane komuś poza Vladimirem Valescu, którego Kres Nadziei jest siedzibą, znajduje się w podziemiach Czarnego Zamku. To właśnie tam, po pokonaniu tunelu i długiego, podziemnego korytarza, staje się przed wielkimi wrotami, nad którymi z kości i skór zabitych wrogów Wampira (w tym wielu Kapłanów, Paladynów i szlachciców Cesarstwa, którzy polegli w czasie Wielkiej Wampirzej Wojny) wywieszono napis, aby wszyscy, którzy przestąpią ten próg, wyzbyli się wszelkiej nadziei, opuściła bowiem to miejsce. Z racji tego, że trafiło tu wiele osób na przestrzeni wieków, ale też przez długą listę potencjalnych wrogów Wampira, skór i kości starczyło, aby zapisać tę frazę w języku ludzi, Elfów i Krasnoludów.
Jeśli ktoś nie mieszka tu przynajmniej kilka lat lub nie ma przewodnika, to zgubi się prędzej czy później w plątaninie tuneli, korytarzy, komnat, ukrytych przejść, niewidocznych drzwi i tym podobnych. Ba, zdarza się, że niektóre pomieszczenia zupełnie zmieniają swój układ, idąc bowiem z jadalni do jednej z komnat sypialnych można zauważyć, że ta znajduje się nad głową wchodzącego. Nie jest to jednak problemem dla domowników, żyją tu bowiem jedynie kreatury stworzone bezpośrednio lub pośrednio przez Vladimira i jego najbardziej zaufane Wampiry, należące do tak zwanego Zakonu Prawdziwej Krwi. Poza nimi nie ma tu wstępu żaden inny krwiopijca (chyba że po to, aby przyjąć go w szeregi tej organizacji), a tym bardziej śmiertelnik, więc nawet najbardziej zaufany i zasłużony Drow zostanie przyjęty nie tu, ale w Czarnym Zamku.
Jedynym wyjątkiem są jeńcy. Niegdyś brani po to, aby wymuszać posłuszeństwo lub jako gwarant pokoju, czasem brano ich w niewolę tylko po to, aby tu cierpieli męki. Podobno najtwardsze z Elfów i Krasnoludów wciąż wrzeszczą z bólu w ciemnych i zimnych lochach Kresu Nadziei… Jednakże po swojej porażce w wojnie z Cesarstwem Valescu zainteresował się podziemiami, choć nikomu nie zdradził, czego szuka. Stąd sprowadzano tu niewolników, aby wespół z Nieumarłymi kopali tunele lub wykonywali bardziej skomplikowane prace. Wszystkiego doglądali nadzorcy, Krasnoludy i Mroczne Elfy, aby jednak nie łamać za bardzo zasad, które panowały tu do tej pory, były to Krasnoludy i Drowy, które uprzednio przemieniono w Wampiry i włączono w szeregi Zakonu.
Budując tę siedzibę Valescu bez dwóch zdań inspirował się krasnoludzkimi Karakami, czyli miastami-twierdzami, rozsianymi po świecie, które są ostatnimi, niemymi świadkami dawnej potęgi brodatego ludu, gdy ten kontrolował każdy pojedynczy szczyt i każde górskie pasmo. Kres Nadziei nie jest jednak tak obronny jak Karaz-a-Deron, mimo to stanowi wyzwanie dla każdego atakującego. Poza podziemnymi poziomami, które stanowią wyłącznie obronne fortece, nie brak tu też komnat sypialnych, kuchni, jadalni, salonów, lochów, zbrojowni i tym podobnych. Za dwa najciekawsze miejsca w Kresie Nadziei uchodzą te w centrum, otoczone innymi poziomami. Tę rozległą przestrzeń zajmują w większości wielkie pracownie alchemiczne i magazyny rozmaitych składników, a niewielką jej część stanowią prywatne komnaty Vladimira Valescu, w których to zaszył się jak zwykle, ale zamiast je opuścić i wrócić do zarządzania swoją domeną, ten niespodziewanie umarł, o czym świadczy fakt, że wskrzeszeni przez niego Nieumarli rozpadli się, na szczęście dla innych krwiopijców na krótko. Nikt nie wszedł do jego komnat, te bowiem można otworzyć tylko od wewnątrz tak jak normalne drzwi. Aby wejść doń z zewnątrz… cóż, właściwie nikt nie wie, jak otwierał je Valescu, mówi się o odrobinie jego czystej krwi wsiąkającej w kamień, zaklęciu, haśle i wielu innych (Wampiry pod postacią mgły nie były w stanie się tam wślizgnąć, a i Magowie Ziemi nie byli w stanie nic z nimi zrobić), jednak do dziś nie złamał tej łamigłówki i być może tajemnica ta zaginie na zawsze, wraz z truchłem hrabiego po drugiej stronie kamiennych drzwi.

Rodowa siedziba hrabiów z rodu von Drak, po ich wykorzenieniu stała się oficjalną siedzibą nowego władcy, Vladimira Valescu, który przechrzcił ją z Zamku Drak na właśnie Czarny Zamek. Pierwotnie określenie to tyczyło się budowy fortecy, stworzonej z granitu i czarnych głazów, jednak z czasem stało się jeszcze bardziej wymowne, gdy coraz więcej cudzoziemców w czerni przybywało do Eldham na wezwanie Vladimira, a także wtedy, gdy czerń i mrok zasnuły te krainę…
Czarny Zamek stoi na wysokim na ponad sto pięćdziesiąt metrów, stromym wzgórzu, idealnie więc nadaje się do obrony, zwłaszcza, że wtoczenie pod jego mury wież i taranów wydaje się niemożliwe lub co najmniej bardzo trudne. Zarówno wzgórze, jak i jego okolica w promieniu pięćdziesięciu metrów są puste, nagie. Nie tylko dlatego, że lasy i krzewy karczuje się w okolicy większości zamków, aby mieć lepszy widok na przedpole, ale też ponoć przez mroczną Magię Valescu, który to sprawił, że wokół nie rośnie nawet trawa, a wszystkie zwierzęta, nawet ptaki i owady, omijają je z daleka.
Poza naturalną osłoną jakie daje wysokość i strome podejście, wzgórze i wszystkie ścieżki prowadzące na szczyt są usiane wilczymi dołami i innymi pułapkami. Po wejściu na szczyt, każdy atakujący może stracić ducha, musi bowiem zmierzyć się z grubymi, wzmocnionymi wampirzą Magią Valescu murami, która utrzymuje się w kamieniach do dziś, nawet po jego śmierci, wzmocnioną stalowymi okuciami i spuszczaną kratą bramą, a jakby tego było to jeszcze musi sforsować to pod ciągłym okiem łuczników i kuszników kryjących się za blankami na murach oraz balist umieszczonych w wieżach.
Dziś, po śmierci Vladimira, nie jest to już tak ważne miejsce. Ba, nigdy nie było, bowiem to Kres Nadziei stanowił główną siedzibę Wampira, gdy ten odsłonił przed ludźmi swoje prawdziwe oblicze. Wciąż jednak roi się tu od Nieumarłych, Wampirów, Mrocznych Elfów i rozmaitych paskudnych kreatur, stąd też koordynuje się wszelkie wysiłki zbrojne i wypuszcza armie walczące przeciwko ludziom, Elfom, Krasnoludom, Nordom i wszystkim innym. Najprostszą trasą wiodącą do zamku jest ta, która prowadzi przez Mroczną Puszczę, inne są znacznie dłuższe, prowadzą przez wyżynne tereny, gdzie również roi się od rozmaitych sług dawnego władcy tych ziem.
Niewielu śmiertelników z Eldham, ba, nawet niewielu krwiopijców czy Mrocznych Elfów zdaje sobie sprawę z tego, że głęboko w podziemiach, w ukrytej komnacie, znajduje się przejście do prawdziwej siedziby Valescu i osób z jego najbliższego otoczenia.

Pierwszy większy las odebrany Elfom przez armie Vladimira Valescu. Gdy Elfy wciąż stawiały zacięty opór, a wygrana z nimi nie była pewna, poza karczowaniem i paleniem ich lasów, aby łamać ich morale i uniemożliwić im do nich powrót, postanowiono zrobić coś więcej. W lesie, który niegdyś był Gwieździstą Puszczą, zawitał mrok. Mroczne Elfy obrały sobie ten las za nową siedzibę, budując tam warowne osady i sprowadzając oswojone niegdyś bestie, takie jak Wielkie Pająki, które szybko wypleniły wiele rodzimych gatunków. Używając Magii Mroku, Drowy sprawiły, że drzewa szczelnie osłoniły niebo, nie przepuszczając do puszczy promieni słońca, księżyca czy gwiazd, pogrążając las w półmroku, który im odpowiada. Z czasem nawet ślepo oddani Valescu ludzie obawiali się przechodzić nawet w pobliżu lasu. Wśród zabobonnych chłopów krążą plotki, że jeśli brakuje im jeńców, Mroczne Elfy porywają nieostrożnych ludzi, którzy zbliżyli się za bardzo, aby to ich złożyć w ofierze Lloth, swojej żądnej krwi, okrutnej bogini, w imieniu której muszą raz w miesiącu zabijać jak najwięcej niewinnych osób. Wystarcza to, aby odegnać wszystkich, którzy wierzą w te opowieści lub nie wierzą, ale i nie chcą sprawdzać ich prawdziwości na własnej skórze. Jest to o tyle ważne, że tędy wiedzie trakt, który jest najprostszą i najszybszą drogą do zamku Vladimira i serca jego domeny w Eldham.

To właściwie zbiorcze określenie na wiele różnych lasów i borów, które niegdyś stanowiły zwartą całość, dziś jednak oddzieliły je od siebie drogi, miasta, wsie, pola i pastwiska. To jednak wciąż wielki kompleks leśny i łatwo tu zabłądzić, co przeważnie kończy się tragicznie.
Kiedyś mieszkała tu lwia część Elfów, jednak po atakach Nieumarłych, Drowów i Wampirów ostali się tu nieliczni. Korzystając z ich nieobecności i słabości, lasy karczowano na potrzeby budowli obronnych wokół osad wiernych Valescu, tworzenie machin oblężniczych wszelkiego rodzaju lub wreszcie bez większego powodu, tylko po to, aby zranić elfickie dusze, z tego powodu wzniecano też niegdyś pożary lasu, ale uznano, że są nieopłacalne. Dlatego wszystko, co mieszka w tej puszczy słynie z nienawiści wobec śmiertelników, czy to winnych cierpieniu lasów, czy zupełnie niezaangażowanych w ten proceder. Dopiero niedawne przybycie Druidów z Popielnego Lasu nieco ugłaskało ich gniew, a to po to, aby ludzie mogli tu przebywać i obozować. Mowa oczywiście o Leśnej Bandzie, choć i oni muszą bardzo uważać, aby nie rozgniewać leśnych duchów. Pomimo środków ostrożności i surowych reguł obowiązujących na terenie lasu, i tak od czasu do czasu zdarzają się jakieś niefortunne i śmiertelne wypadki.

Ostatni większy las, w którym żyją jeszcze większe społeczności Elfów, bo choć nie brak ich wszędzie indziej, to tu ich populacja wynosi nie między kilkanaście a kilkadziesiąt osobników, ale aż kilka tysięcy. Jednak wszyscy, którzy nie są Elfami mogą przejść przez las wzdłuż i wszerz, ale nie natrafić na ni jedno miasto czy małą osadę, ba, nawet na jednego Elfa. Dzieje się tak, ponieważ mieszkające tu od urodzenia Elfy uczą się od dziecka sztuki kamuflażu, osiągając w tym absolutne mistrzostwo. Potrafią stąpać bezszelestnie, zamierać w bezruchu na wiele godzin i całkowicie zlewać się z tłem, co zawdzięczają choćby ubieraniu szat wyłącznie w odcieniach szarości, taki bowiem kolor mają pnie tutejszych drzew, czemu sam las zawdzięcza swoją nazwę.
Elfy potrafią nie tylko kryć samych siebie, ale i ukrywać miasta. Te ciężko zauważyć, bo wiele osób upatruje ich na ziemi, a tak naprawdę powinien patrzeć w górę, w rozłożyste korony wiekowych drzew, gdzie stoją wszystkie ich miasta, największe rozłożone na kilkanaście drzew, które łączy się ze sobą systemem kładek, mostów i lin. Jednak nawet jeśli ktoś wie, gdzie szukać i czego, to nie ma gwarancji, że mu się uda. Druidzi Elfów potrafią tak zaklinać drzewa, aby te swoimi gałęziami i liśćmi osłoniły zupełnie nawet największe miasta.
Choć Wampirom i ich sługom udało się zdobyć wszystkie inne lasy, wiele z nich spalić, wykarczować i oczyścić z populacji Elfów, to tutejsze osady przypominają o dawnej chwale długouchej rasy, zwłaszcza, że do tej pory, mimo prób, ani jedno drzewo z Popielnego Lasu nie zostało wycięte czy spalone, a każda armia, oddział czy nawet pojedynczy wojownik, którzy zapuścili się w te ponure ostępy nigdy nie wrócił.

Nie licząc samych fortyfikacji Karaz-a-Deron, jest to najpotężniejsza forteca w Górach Srebrnych, a swego czasu jedna z najpotężniejszych w promieniu kilkuset metrów. Choć dziś na świecie jest wiele nowocześniejszych czy większych kompleksów obronnych, to Mosiężna Twierdza wciąż pozostaje niezdobyta, mimo wielu prób ze strony Wampirów, ludzi na ich usługach, Drowów i Nieumarłych.
Wzniesiona przed wiekami, gdy pierwsze Krasnoludy zaczęły się tu osiedlać, była pierwotnie siedzibą monarchy i miejscem schronienia w wypadku ataku. Później wszystko i wszyscy, co ważne, zostało przniesione pod ziemię, twierdzy jednak nie zburzono. Miała za zadanie pilnować okolicznych miast i osad, ale tych przybywało i oddalały się od jej zbawczych murów, więc gdy wybuchła wojna z Wampirami, Krasnoludy z zamku nie mogły odpowiedzieć w porę. Schronili się w nim jednak mieszkańcy okolicy, a ich miasta zniszczono, aby nie zostawić nic wrogom, toteż dziś okolica to pusty, skalny płaskowyż, a ona sama jest w jego centrum. Kiedyś wydawało się to dobrym pomysłem, teraz sprawia, że przy każdym oblężeniu jest ona szczelnie otoczona i atakujący szturmują jej mury ze wszystkich stron.
Same mury są grube, o wiele grubsze, niż w jakimkolwiek mieście czy zamku ludzi, zaopatrzone w blanki dla strzelców oraz liczne wieże, tak kryjące Krasnoludy z kuszami i bronią palną, jak i balisty oraz działa lub rozmaite machiny obronne, takie jak kotły wrzącego oleju, zapadnie do miotania głazów i tym podobne. Do murów przylegają koszary dla obrońców, a te dodatkowo otoczone są mniejszymi murami, więc gdyby przeciwnik dostał się do środka lub sforsował zewnętrzne mury, musiałby jeszcze walczyć tam. Poza murami jest też brama, tak wytrzymała, że nie sforsował jej jeszcze żaden taran, wytrzymała nawet liczne trafienia z balist i katapult. Jakby tego było mało, to tylko pierwsza linia umocnień. Twierdza posiada łącznie cztery takie, z czego każdą dzieli od siebie dwadzieścia metrów odsłoniętego terenu, wystawiając przeciwnika na ostrzał obrońców z kolejnej linii. Za ostatnią kryje się niewielki (w porównaniu do całej twierdzy) stołp, który sam w sobie może opierać się miesiącami. A gdy i to zawiedzie, Krasnoludy mogą zejść do podziemi, zamknąć wejście i przenieść się do tuneli prowadzących do ich podziemnej stolicy.
Wampiry tak bardzo chcą zdobyć Mosiężną Twierdzę, ponieważ to jedyne pewne wejście do Karaz-a-Deron, a także jedyne, które pozwoli wprowadzić do tuneli i podziemnych korytarzy olbrzymią ilość wojsk naraz. Mosiężna Twierdza jest też symbolem, a jej zdobycie może złamać wiarę Krasnoludów i zmusić ich do negocjacji. Odkąd Valescu wypowiedział brodaczom wojnę, Mosiężna Twierdza była oblegana aż pięć razy, a za każdym oblężeniem szturmowano ją kilka lub nawet kilkanaście razy. Płaskowyż który ją otacza, nazywany jest Martwym Płaskowyżem lub Popielnym Płaskowyżem, ponieważ po każdej bitwie wokół murów zalega tyle trucheł atakujących, że Krasnoludy palą je wszystkie, zamiast grzebać w masowych grobach, zwłaszcza gdyby mogły wstać i posłużyć kolejnej armii.
Dzięki chaosowi po śmierci Valescu, załogę wzmocniono, uszkodzenia naprawiono, a nawet wysłano niewielkie oddziały zwiadowców, które pospiesznie zbudowały niewielkie forty, często drążąc je po prostu w skałach, aby w porę ostrzec załogę twierdzy przed pojawieniem się kolejnej armii wroga.
Mury i wieże twierdzy wykonano z granitu i kamienia, wzmocnionych gdzieniegdzie stalowymi kolumnami i podporami, nie są one wykonane z mosiądzu, jak można sądzić po nazwie. Metal ten jest szczególny dla Krasnoludów i niegdyś miedzioryty przedstawiające sceny z ich mitologii, historii rasy i lokalnej społeczności zdobiły mury i bramy, dziś wiele z nich zostało zniszczonych lub zabrano je i ukryto w podziemnym mieście. O dawnej chwale i nazwie twierdzy przypominają jeszcze miedziane pomniki na dziedzińcu stołpu, przedstawiające bogów Krasnoludów i władców Srebrnych Gór.

Jedyne, a przez to największe, pasmo górskie w Eldham, od wieków zamieszkiwane przez Krasnoludy. W przeciwieństwie do wielu innych gór, które zamieszkuje ta rasa, nie są one tak zdradliwe i niebezpieczne, co z jednej strony zawsze ułatwiało brodaczom handel, ale z drugiej odsłaniało ich na ataki nieprzyjaciela. Swoją nazwę Góry Srebrne nie zawdzięczają wbrew pozorom cennym pokładom tego kruszcu, tych bowiem jest tu jak na lekarstwo, nie były nigdy wielkie i dziś są już kompletnie wyczerpane. Jednak plotki o wielkich żyłach srebra rozpowiadał Krasnolud, który niegdyś odkrył te góry i chciał ściągnąć tu osadników, co mu się udało. Co więcej nie tylko nie stracił głowy przez to kłamstwo, gdy wyszło na jaw, ale i został liderem sprowadzonych tu Krasnoludów, ponieważ w górach odnaleziono wielkie złoża miedzi, cynku, żelaza czy ołowiu, dzięki czemu krasnoludzki przemysł mógł rozkwitnąć. Choć czasem Krasnoludy nazywają je żartobliwie Fałszywymi Górami, to pierwotna nazwa przetrwała, a nawet dała początek innym: najwyższy szczyt gór nazywany jest Srebrną Włócznią, a wypływająca stąd rzeka nosi miano Srebrnej Strugi.
Krasnoludy od dawna handlowały z ludźmi, a czasem nawet Elfami, z okolicy, stąd liczne, dobrze zachowane, brukowane drogi, a także liczne miasta i osady brodaczy na powierzchni, gdzie czasem żyją nawet wspólnie z ludźmi. Gdy Vladimir Valescu doszedł do władzy Krasnoludy kierowały się swoimi interesami, wciąż z nim handlując. Do dziś Elfy z pobliskich lasów mają to Krasnoludom za złe, bowiem to ich broń zabijała ich rodaków i od ich pancerzy odbijały się elfickie strzały. W Cesarstwie wiele osób wprost mówi, że gdyby nie krasnoludzki oręż, Wielka Wampirza Wojna potrwałaby co najmniej kilka lat mniej, jednak nikt nie mówi tego głośno ani nie domaga się ukarania Krasnoludów, więzi między rozwianymi po świecie państewkami Krasnoludów są tak silne, że Krasnoludy w Cesarstwie mogłyby żywo zareagować na próbę wymierzenia kary ich krewniakom.
Dziś miejsce to jest o wiele bardziej niebezpieczne. Wiele bestii wypuszczonych z zamku Valescu zalęgło się tu, wypleniając rodzime okazy i uprzykrzając życie mieszkańcom powierzchni. Tych zresztą nie pozostało dziś wielu, bowiem gdy niespodziewanie Vladimir zerwał dotychczasowe relacje z Krasnoludami i wysłał swoje sługi na podbój ich górskiego królestwa to właśnie osady na powierzchni upadły najszybciej, a ich mieszkańcy zostali wybici lub zostali niewolnikami, a po wielu z nich słuch zaginął. Obecnie jedyną osadą Krasnoludów na powierzchni pozostaje Mosiężna Twierdza, od dawna oblegana i szturmowana, jednak nigdy nie zdobyta. Choć jeszcze przed przybyciem Vladimira chodzenie po górach samemu było nierozsądne, tak dziś jest przejawem skrajnych myśli samobójczych, chyba że ma się zbrojną drużynę i krasnoludzkich przewodników.
Niektóre z miast Krasnoludów i ludzi zburzono i porzucono, inne zamieszkane są przez Drowy, niewolników lub ludzi wiernych Valescu, wykorzystujących dostęp do lokalnych bogactw, a w innych, zrujnowanych czy zachowanych, tak jak w górskich grotach i pieczarach skryły się Gobliny, które wyzwoliły się spod panowania Krasnoludów, a przynajmniej część z nich.

Nazwa równie twórcza co jej autor. Jeszcze do niedawna był to jeden z wielu podobnych do siebie zamków w Eldham, siedziba rodowa kolejnego z pomniejszych rycerzy i jego rodziny. Rycerz ten był wierny Vladimirowi Valescu, wiedział więc, że przez jego ziemie przemaszerować ma armia Orków, która w zamian za sowitą zapłatę wesprze siły Wampira w walce z jego licznymi wrogami. Toteż widok zielonej hordy na horyzoncie nikogo nie zdziwił ani nie zaniepokoił, a pokładana w Valescu ufność sprawiła, że nikt nie martwił się szczególnie, gdy Orkowie zaczęli maszerować w kierunku zamku. Nikt nie wiedział, że Wrakug Zielony Piorun, lider tej bandy, dowiedziawszy się o śmierci Valescu (o której nikt w zamku również nie wiedział) wypowiedział dawną umowę. A nim zorientowano się, jakie niebezpieczeństwo grozi zamkowi i jego mieszkańcom, było już za późno i Orkowie wzięli go szturmem. Obrońcy, choć pod koniec walczyli mężnie, zostali zaskoczeni i przytłoczeni ilością przeciwników, toteż bitwa nie potrwała nawet dwóch kwadransów. Gdy się skończyła, Orkowie rozgościli się w zamku, czyniąc go swoją nową siedzibą w Eldham.
Z zewnątrz przypomina każdy inny zamek w Eldham czy nawet niektóre stare twierdze w Cesarstwie. To masywna, kamienna konstrukcja o grubych murach z blankami na planie kwadratu, z wieżami w każdym rogu oraz jednej dodatkowej w połowie każdego muru, wzmocnioną bramą, żelazną kratą, mostem zwodzonym i mokrą fosą. Wewnątrz znajduje się dziedziniec, koszary, kwatery służby, stajnie i tym podobne budowle. To właśnie w środku zaszło najwięcej zmian, ponieważ zamek jest pełen brudu, krwi i trupów, których Orkom nie chciało się sprzątać. Ci znaczniejsi zajęli wszelkie możliwe kwatery w zamku, obronną wieżę w centrum dziedzińca pozostawiając Wrakugowi, w stajni zaś zakwaterowali swoje Wargi i Wielkie Odyńce. Jednakże Zielony Piorun przyprowadził ze sobą około ośmiuset zbrojnych, stąd cały zamek otacza wianuszek namiotów tych Orków, którzy nie zmieścili się w środku, a ten z kolei jest jeszcze otoczony prymitywnymi umocnieniami w postaci ziemnego wału, suchej fosy i ostrokołu.
Poza Orkami, w zamku kwateruje też część spośród goblińskich powstańców, którzy w porę opuścili góry i dołączyły do bandy Orków, gdy tylko dowiedzieli się o jej przybyciu. Wciąż żyją tam również ludzie, co może zaskakiwać, ale Orkowie nie wymordowali wszystkich, choć z murów wciąż zwiesza się zdarta żywcem skóra niektórych. Jednak wszyscy, którzy zachowali życie, w tym żona i córka rycerza, a także spora część służby, żyją jako niewolnicy Orków, modląc się cicho o śmierć lub wyzwolenie z tej niewdzięcznej doli. Do tej pory tylko nieliczne orcze podjazdy opuściły okolicę, aby wyładować emocje na kimś innym, niż kompani obok, oraz zdobyć informacje, dzięki którym Wrakug podejmie decyzję, gdzie uderzyć dalej.