Xeria w milczeniu podążała na swym wierzchowcu za tajemniczym elfem. Kiedy znaleźli się w obozie to rzuciła kilka spojrzeń na proporzec. Teraz wszystko stało się jasne. Te drowy muszą służyć wampirowi. Drowka słyszała tylko plotki o tych całych wampirach. Między innymi, że można je zabić czosnkiem i osikowym kołkiem wbitym w serce. Xeria uwiązała swojego raptora imieniem Hari na uboczu, po czym spojrzała na drowa.
- Piękny obóz. Tylko co mogę tutaj robić? Pozwolicie mi odpocząć? W końcu jestem obca.

Wartownicy z pewnością zauważyli cię już jakiś czas temu, teraz tylko zwróciłeś na siebie uwagę większej ilości Nordów. Ba, nawet zauważyłeś kilkunastu spośród nich, którzy wyglądali zza umocnień. Wciąż nikt do ciebie nie strzelał, ale i nikt ci nie odpowiedział ani nie wyszedł ci na spotkanie.

Targ w Berghafen był tylko cieniem dawnej chwały, było to w końcu największe miasto handlowe całej prowincji. Widać to zwłaszcza dziś, gdy w konsekwencji działań Wampirów miasto zostało właściwie odcięte od reszty Cesarstwa, a przez to i świata. Trwająca tu wojna domowa każdego z każdym również nie pomogła, wiele dóbr rabowano w drodze na targ, inni obawiali się napaści i dlatego w ogóle odpuszczali sobie handel… Ale wciąż nie brakowało tu targów i straganów, oferujących może i nie tak rozmaite, bo przeważnie lokalne, ale wciąż całkiem jakościowe produkty.

Ulfgrim zawitał do tablicy z ogłoszeniami, gdzie też powinny znajdować się ogłoszenia godne najemnika, przez co rozumieć należy eksport wpierdolu wampirom lub innym wrogom.

- Co wy byśta beze mnie zrobili, hę? - mruknął Szaman pod nosem i udał się na miejsce zasadzki wraz z resztą wojowników, aby tam udzielić wam bezpośredniego wsparcia swoją Magią.

Pozostali również się rozeszli, więcej myśląc o tym, że opuszczą Przeklęte Bagna niż o tym, że na dobrą sprawę fatygowali się tu na darmo. Następnego dnia pod waszymi chatami czekali już przewodnicy, zaufani ludzie lokalnego herszta. Te Gobliny odziane były o wiele mniej dostojnie niż on sam, gołym okiem widziałeś na ich brudnych i lichych ubraniach podskakujące pchły, ale za to byli dobrze zbudowani i odżywieni, a uzbrojenie pochodziło bez dwóch zdań z zimnych krasnoludzkich rąk, na plecach nieśli bowiem bogato malowane tarcze, a w dłoniach dzierżyli jednoręczne topory. Wszyscy mieli też długie, ząbkowane noże, choć nie był to typowy dla Krasnoludów oręż, a raczej ich własny wytwór. Zaprowadzili was na tratwy, a gdy wszyscy byli na pokładach, wioślarze odepchnęli je od brzegu i posłali ku odległemu brzegowi.
//Zmiana tematu. Założę nowy i tam ci zacznę.//

Były, doskonale je widziałeś, ale jedynie śledziły was wyłupiastymi ślepiami, przezornie trzymając się poza zasięgiem łuków, oszczepów i długich dzid, nie mając ochoty na atak. Dzięki temu bez przeszkód dopłynęliście do kryjówki Goblinów. Mogłeś tylko zastanawiać się ile czasu, pracy i trudu im to zajęło, musieli bowiem transportować drewno z lasu na skraju bagien, co nie było wcale proste i przyjemne. Tak czy siak, widocznie wykorzystali swoje rzemieślnicze zdolności, budując wielkie, drewniany fort. Właściwie można mówić o kilku fortach, ponieważ Goblinów było za dużo, aby pomieściły się w zabudowaniach na jednej wyspie, więc mostami połączono ją z innymi, gdzie ustawiono kolejne chaty, mury, palisady i wieże. Konstrukcja nie tylko imponująca, ale przez swoje położenie niemalże nie do zdobycia, tak przez ukrycie w centrum bagien, jak i to, że będąc pięćdziesiąt metrów od niej, wciąż nie widziałeś fortu, który otaczała gęsta mgła.
//Zmiana tematu. Założę nowy, z tym fortem, i zacznę ci tam.//

Nie było to zbyt jasne dla prostych, goblińskich mózgownic, ale skoro szefo tak mówił, to tak trzeba, nigdy przecież nie wyszli źle na słuchaniu ciebie. Toteż cała wasza banda raźno pomaszerowała ku granicy z Eldham.
//Zmiana tematu na Przeklęte Bagna. Zacznę.//

Bardzo wymowna nazwa, bowiem wszelka nadzieja, której iskierki mogą się w kimś tlić, gaśnie na progu tej podziemnej fortecy. Dostać się do niej można kilkoma ukrytymi wejściami, z czego jedno, jedyne znane komuś poza Vladimirem Valescu, którego Kres Nadziei jest siedzibą, znajduje się w podziemiach Czarnego Zamku. To właśnie tam, po pokonaniu tunelu i długiego, podziemnego korytarza, staje się przed wielkimi wrotami, nad którymi z kości i skór zabitych wrogów Wampira (w tym wielu Kapłanów, Paladynów i szlachciców Cesarstwa, którzy polegli w czasie Wielkiej Wampirzej Wojny) wywieszono napis, aby wszyscy, którzy przestąpią ten próg, wyzbyli się wszelkiej nadziei, opuściła bowiem to miejsce. Z racji tego, że trafiło tu wiele osób na przestrzeni wieków, ale też przez długą listę potencjalnych wrogów Wampira, skór i kości starczyło, aby zapisać tę frazę w języku ludzi, Elfów i Krasnoludów.
Jeśli ktoś nie mieszka tu przynajmniej kilka lat lub nie ma przewodnika, to zgubi się prędzej czy później w plątaninie tuneli, korytarzy, komnat, ukrytych przejść, niewidocznych drzwi i tym podobnych. Ba, zdarza się, że niektóre pomieszczenia zupełnie zmieniają swój układ, idąc bowiem z jadalni do jednej z komnat sypialnych można zauważyć, że ta znajduje się nad głową wchodzącego. Nie jest to jednak problemem dla domowników, żyją tu bowiem jedynie kreatury stworzone bezpośrednio lub pośrednio przez Vladimira i jego najbardziej zaufane Wampiry, należące do tak zwanego Zakonu Prawdziwej Krwi. Poza nimi nie ma tu wstępu żaden inny krwiopijca (chyba że po to, aby przyjąć go w szeregi tej organizacji), a tym bardziej śmiertelnik, więc nawet najbardziej zaufany i zasłużony Drow zostanie przyjęty nie tu, ale w Czarnym Zamku.
Jedynym wyjątkiem są jeńcy. Niegdyś brani po to, aby wymuszać posłuszeństwo lub jako gwarant pokoju, czasem brano ich w niewolę tylko po to, aby tu cierpieli męki. Podobno najtwardsze z Elfów i Krasnoludów wciąż wrzeszczą z bólu w ciemnych i zimnych lochach Kresu Nadziei… Jednakże po swojej porażce w wojnie z Cesarstwem Valescu zainteresował się podziemiami, choć nikomu nie zdradził, czego szuka. Stąd sprowadzano tu niewolników, aby wespół z Nieumarłymi kopali tunele lub wykonywali bardziej skomplikowane prace. Wszystkiego doglądali nadzorcy, Krasnoludy i Mroczne Elfy, aby jednak nie łamać za bardzo zasad, które panowały tu do tej pory, były to Krasnoludy i Drowy, które uprzednio przemieniono w Wampiry i włączono w szeregi Zakonu.
Budując tę siedzibę Valescu bez dwóch zdań inspirował się krasnoludzkimi Karakami, czyli miastami-twierdzami, rozsianymi po świecie, które są ostatnimi, niemymi świadkami dawnej potęgi brodatego ludu, gdy ten kontrolował każdy pojedynczy szczyt i każde górskie pasmo. Kres Nadziei nie jest jednak tak obronny jak Karaz-a-Deron, mimo to stanowi wyzwanie dla każdego atakującego. Poza podziemnymi poziomami, które stanowią wyłącznie obronne fortece, nie brak tu też komnat sypialnych, kuchni, jadalni, salonów, lochów, zbrojowni i tym podobnych. Za dwa najciekawsze miejsca w Kresie Nadziei uchodzą te w centrum, otoczone innymi poziomami. Tę rozległą przestrzeń zajmują w większości wielkie pracownie alchemiczne i magazyny rozmaitych składników, a niewielką jej część stanowią prywatne komnaty Vladimira Valescu, w których to zaszył się jak zwykle, ale zamiast je opuścić i wrócić do zarządzania swoją domeną, ten niespodziewanie umarł, o czym świadczy fakt, że wskrzeszeni przez niego Nieumarli rozpadli się, na szczęście dla innych krwiopijców na krótko. Nikt nie wszedł do jego komnat, te bowiem można otworzyć tylko od wewnątrz tak jak normalne drzwi. Aby wejść doń z zewnątrz… cóż, właściwie nikt nie wie, jak otwierał je Valescu, mówi się o odrobinie jego czystej krwi wsiąkającej w kamień, zaklęciu, haśle i wielu innych (Wampiry pod postacią mgły nie były w stanie się tam wślizgnąć, a i Magowie Ziemi nie byli w stanie nic z nimi zrobić), jednak do dziś nie złamał tej łamigłówki i być może tajemnica ta zaginie na zawsze, wraz z truchłem hrabiego po drugiej stronie kamiennych drzwi.

Rodowa siedziba hrabiów z rodu von Drak, po ich wykorzenieniu stała się oficjalną siedzibą nowego władcy, Vladimira Valescu, który przechrzcił ją z Zamku Drak na właśnie Czarny Zamek. Pierwotnie określenie to tyczyło się budowy fortecy, stworzonej z granitu i czarnych głazów, jednak z czasem stało się jeszcze bardziej wymowne, gdy coraz więcej cudzoziemców w czerni przybywało do Eldham na wezwanie Vladimira, a także wtedy, gdy czerń i mrok zasnuły te krainę…
Czarny Zamek stoi na wysokim na ponad sto pięćdziesiąt metrów, stromym wzgórzu, idealnie więc nadaje się do obrony, zwłaszcza, że wtoczenie pod jego mury wież i taranów wydaje się niemożliwe lub co najmniej bardzo trudne. Zarówno wzgórze, jak i jego okolica w promieniu pięćdziesięciu metrów są puste, nagie. Nie tylko dlatego, że lasy i krzewy karczuje się w okolicy większości zamków, aby mieć lepszy widok na przedpole, ale też ponoć przez mroczną Magię Valescu, który to sprawił, że wokół nie rośnie nawet trawa, a wszystkie zwierzęta, nawet ptaki i owady, omijają je z daleka.
Poza naturalną osłoną jakie daje wysokość i strome podejście, wzgórze i wszystkie ścieżki prowadzące na szczyt są usiane wilczymi dołami i innymi pułapkami. Po wejściu na szczyt, każdy atakujący może stracić ducha, musi bowiem zmierzyć się z grubymi, wzmocnionymi wampirzą Magią Valescu murami, która utrzymuje się w kamieniach do dziś, nawet po jego śmierci, wzmocnioną stalowymi okuciami i spuszczaną kratą bramą, a jakby tego było to jeszcze musi sforsować to pod ciągłym okiem łuczników i kuszników kryjących się za blankami na murach oraz balist umieszczonych w wieżach.
Dziś, po śmierci Vladimira, nie jest to już tak ważne miejsce. Ba, nigdy nie było, bowiem to Kres Nadziei stanowił główną siedzibę Wampira, gdy ten odsłonił przed ludźmi swoje prawdziwe oblicze. Wciąż jednak roi się tu od Nieumarłych, Wampirów, Mrocznych Elfów i rozmaitych paskudnych kreatur, stąd też koordynuje się wszelkie wysiłki zbrojne i wypuszcza armie walczące przeciwko ludziom, Elfom, Krasnoludom, Nordom i wszystkim innym. Najprostszą trasą wiodącą do zamku jest ta, która prowadzi przez Mroczną Puszczę, inne są znacznie dłuższe, prowadzą przez wyżynne tereny, gdzie również roi się od rozmaitych sług dawnego władcy tych ziem.
Niewielu śmiertelników z Eldham, ba, nawet niewielu krwiopijców czy Mrocznych Elfów zdaje sobie sprawę z tego, że głęboko w podziemiach, w ukrytej komnacie, znajduje się przejście do prawdziwej siedziby Valescu i osób z jego najbliższego otoczenia.