Góry Granitowe
-
Pięciu, tak jak wcześniej. Żaden nie miał ochoty udać się jeszcze do namiotu na spoczynek czy odejść na stronę w celu wiadomym.
-
Cierpliwość podobno popłaca, toteż czekał.
-
Po jakiejś godzinie wszyscy zaczęli zbierać się do snu i zniknęli w namiotach. Nie, nie zostawili wartownika, bo i po co? Przecież byli niemalże u siebie, Górny Granitowe to od dawna siedziba gangu Krwawych Dłoni i im podobnych, nikt nie spodziewał się tu pojawienia tubylców, przedstawicieli prawa czy sprawiedliwości lub, jak w Twoim wypadku, łowców nagród.
-
Nikogo w okolicy z pewnością nie było? I czy namioty były jednoosobowe?
-
Na to wychodzi, było ich tyle, ilu bandytów, wchodzili też pojedynczo. To, czy nikogo nie było, to bardzo dobre pytanie. Szkoda tylko, że jest już ciemno i niewiele widzisz, a nawet jeśli, to ktoś, kto by z jakiegoś powodu się tu czaił, dołożyłby wszelkich starań żeby pozostać niezauważonym.
-
Spróbował zakraść się bliżej do nich.
-
Udało się, nikt chyba nie usłyszał Twoich podchodów, bo wszyscy już spali.
-
Jak daleko od siebie były poszczególne namioty?
-
Około dwóch metrów, półtora.
-
Zakradł się do jednego z nich.
-
Odnalazłeś to, czego mogłeś się się spodziewać, czyli śpiącego w ubraniu, choć bez butów, ale z bronią pod ręką, bandytę.
-
Spróbował się do niego zbliżyć bardzo powoli, by w razie jego nagłego obudzenia się mógł do niego doskoczyć i go udusić. Jednak pytanie, czy wyglądał on jak jego cel na liście gończym?
-
W ciemności panującej w namiocie ciężko to określić, ale to raczej wątpliwe, dumnie nosił na piersi emblemat Krwawej Dłoni, którego koniokrad nie posiadał, nie był członkiem tego wielkiego gangu, a jedynie zaopatrywał go w wierzchowce od czasu do czasu.
-
Mógł się bezpiecznie wycofać z namiotu?
-
Bandyta miał na tyle twardy sen, że nie będzie to żadnym problemem.
-
W takim razie mógł mu równie dobrze poderżnąć gardło.
-
Jak najbardziej, nie dopłacą Ci za to, ale jedna szumowina mniej to zawsze ździebko bezpieczniejsze Oskad.
-
Spróbował więc to zrobić.
-
Obudził się w chwili, gdy poczuł zimną stal na swoim gardle, ale i tak było za późno, a po kilku chwilach, w których charczał i próbował zatamować krwotok dłońmi, był już martwy.
-
Poczekał chwilę nasłuchując, czy ktoś się obudził, po czym opuścił namiot i skierował się do kolejnego, korzystając z dalszej ochrony nocy. No i brał pod uwagę, że ktoś obok może mieć lżejszy sen, niż ten tutaj.
